Αλλά αν είστε διατεθειμένος να συνεργαστείτε με τον πολιτικό σας αντίπαλο-συνυποψήφιο ή όχι. Αν δέχεστε ή όχι να διαθέσετε μερίδιο εξουσίας. Αν συμβιβάζεστε με την ιδέα ότι, ακόμη και στο επικοινωνιακό «παιχνίδι» δεν θα έχετε εσείς τον πρώτο, τελευταίο ή και αποκλειστικό λόγο.
Ξέρετε πολλούς πολιτικούς, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κομματικές καταβολές, που να απαντούν θετικά στα παραπάνω ερωτήματα; Γι’ αυτό και –πρόσκαιροι- θιασώτες της απλής αναλογικής, είναι συνήθως οι χαμένοι των εκλογών. Ενώ οι νικητές, ακόμη και αριστερής απόκλισης, προτιμούν να ξεχάσουν κάθε συζήτηση…
Επομένως, όλη αυτή η κουβέντα γίνεται εν ου παικτοίς. Με την έννοια ότι ουδείς είναι διατεθειμένος να αποκτήσει συνοδηγό στο όχημα της εξουσίας, αν το εκλογικό αποτέλεσμα …το μετατρέπει σε μονοθέσιο.
* * *
* ΠΕΡΑΝ τούτων:
- Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με το «παραμύθι» της ισοδύναμης ψήφου, όταν για χάρη της «κυβερνησιμότητας», πλαστές πλειοψηφίες, με «μπόνους» και άλλα τερτίπια των εκλογικών νόμων, κυβερνούν «δημοκρατικά».
- Ακόμη, θα κάνουμε ή όχι το απαιτούμενο άλμα σε θεσμικό επίπεδο λειτουργίας ή θα παραμείνουμε μια χώρα κατ΄ επίφαση ευρωπαϊκή; Διότι παντού στην Ευρώπη κανόνας είναι η πολιτική συνεργασία και συμφωνία και όχι η μονοκομματική διακυβέρνηση.
Αλλά αυτό προϋποθέτει να λειτουργούν οι θεσμοί και οι ανεξάρτητες αρχές. Ώστε το «παιχνίδι» να μοιράζεται, η εξουσία να ελέγχεται, η αυθαιρεσία να περιορίζεται.
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει εδώ.
Κάποτε λοιπόν όμως πρέπει να γίνει μια αρχή. Κι αν δεν ξεκινήσουμε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τότε από πού;
* * *
* ΑΠΟ την άλλη πάλι: Τι πραγματικά θέλουμε από έναν δήμαρχο;
Μερικοί νομίζουν ότι στον απλό πολίτη έχει σημασία αν ο δήμαρχος ελέγχει ή όχι το Δημοτικό Συμβούλιο, ακόμη δε και τη δημοτική του ομάδα. Προφανώς και δεν ενδιαφέρουν οι προσωπικές πολιτικές του στοχεύσεις και στρατηγικές, ούτε καν οι ιδεολογικές του αντιλήψεις και –εξ΄αυτού του λόγου- συμμαχίες του στα δημοτικά πράγματα. Εκείνα για τα οποία νοιάζονται οι περισσότεροι είναι πολύ πιο «πεζά» και καθημερινά πράγματα: να λειτουργεί η πόλη του, να είναι καθαρή και αξιοβίωτη, να αισθάνεται ασφαλής, να ξέρει ότι πληρώνει τέλη και έχει ανταποδοτικές υπηρεσίες ενός επιπέδου.
Αυτά προϋποθέτουν μια Τοπική Αυτοδιοίκηση με πραγματική εξουσία. Εξουσία που δεν απορρέει από κάποια κομματική πηγή, δεν νομιμοποιείται σε κάποιο πολιτικό γραφείο, ούτε στηρίζεται σε μερικούς ιδεολογικούς φίλους, ακόμη και σε δυνατούς του χρήματος.
Παρέχεται, με τη μορφή εξουσιοδότησης, «από και χάριν» των δημοτών του. Και αντέχει στον χρόνο όταν ο δήμαρχος είναι κοντά στους δημότες, όχι με την έννοια της φυσικής του παρουσίας και μόνο π.χ. σε μια εκδήλωση, ή στην Κυριακάτικη θεία λειτουργία. Αυτό το διάστημα –για παράδειγμα- γίνονται έργα μεγάλης κλίμακας στο κέντρο αλλά και σε συνοικίες της Λάρισας. Συχνά ο πολίτης αντιμετωπίζεται με ένα ύφος του τύπου «σιώπα και κάνε υπομονή». Όχι μόνο -και τόσο- από τη δημοτική εξουσία αλλά και από τους εργολάβους των έργων!
Αντί δηλαδή να πλανάται στον αέρα μια «διαρκής συγγνώμη για την αναστάτωση», έχω την εντύπωση ότι συναντά κανείς το «υψωμένο φρύδι» εκείνων που μονίμως δρούν για το καλό μας και άρα είμαστε καταδικασμένοι σε μια αδιαμαρτύρητη υπομονή, που αγγίζει τα όρια της υποταγής.
Έτσι όμως η δημοτική εξουσία αντί να έρθει κοντά στον πολίτη, απομακρύνεται από αυτόν.
* * *
* ΑΠΟ την άλλη, ο πολίτης εντέλλεται μια φορά στα 4 ή 5 χρόνια και μετά απέχει. Παρακολουθεί από μακριά, εγκρίνει ή απορρίπτει, συχνά αλλάζοντας άποψη, επικροτεί ή υβρίζει. Δικαίωμά του, αλλά έτσι δεν μετέχει. Δεν είναι συνδιαμορφωτής των αποφάσεων γι’ αυτό και τις κάνει κτήμα του, συχνά δεν κατανοεί τι και γιατί γίνεται.
Την ίδια ώρα οι δημοτικοί άρχοντες διεκδικούν πόρους και αρμοδιότητες. Σωστά. Πρέπει όμως να αναλάβουν και τις ευθύνες για αυτές και όχι να τις μεταθέτουν στο κεντρικό κράτος όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
Ή –ακόμη χειρότερα- όταν έτσι βολεύουν τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια.
Όλα αυτά δεν είναι θέμα εκλογικού συστήματος, αλλά νοοτροπίας και απλής λογικής.
Δ. Χατζ.
