Η κόρη του Μαρία Κηλαηδόνη και ο γνωστός τραγουδοποιός Μανώλης Φάμελλος, έχουν αναλάβει φέτος να ξεδιπλώσουν αναμνήσεις γεμάτες μελωδίες και εικόνες, μέσα από τη δική τους ματιά. Στις 27 Αυγούστου έρχονται στη Λάρισα στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ για να παρουσιάσουν ένα εξαιρετικό οπτικοακουστικό θέαμα, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Λουκιανός και μέσα από μια σειρά προβολών παρουσιάζεται ένα σημαντικό μέρος από το ανέκδοτο αρχειακό του υλικό. Έτσι, όσοι αγάπησαν τον Λουκιανό και τα τραγούδια του, θα έχουν την ευκαιρία να τα ξανά θυμηθούν σε αυτήν τη μοναδική συναυλία-αφιέρωμα. Ερμηνευμένα από τον Μανώλη Φάμελλο και τη Μαρία Κηλαηδόνη, που με αφορμή τη συναυλία μιλούν στην «Ε» για τα όσα ετοιμάζουν για το κοινό της πόλης και τη συνεργασία τους.
* Σε λίγες μέρες θα βρίσκεστε στη Λάρισα για να παρουσιάσετε στο κοινό της ένα οπτικοακουστικό θέαμα-αφιέρωμα στον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Η Λάρισα και ο θεσσαλικός κάμπος είναι ένας τόπος που κατείχε ξεχωριστή θέση στη ζωή του Λουκιανού. Τι να περιμένουμε;…
- Μαρία Κηλαηδόνη: Είναι αλήθεια ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης αγαπούσε ιδιαίτερα τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Άλλωστε ήταν ιδρυτικό μέλος του ‘’Θεσσαλικού Θεάτρου ‘’είχε γράψει τη μουσική για όλες σχεδόν τις παραστάσεις της πρώτης περιόδου του, ερχόταν πολύ συχνά στην πόλη, και από εκείνη την εποχή είχε κρατήσει πολλές και όμορφες φιλίες. Το αφιέρωμα στον Λουκιανό που θα παρουσιάσουμε είναι ένα σύνθετο θέαμα. Εκτός από τα τραγούδια του που θα παιχτούν σε καινούργιες ενορχηστρώσεις από τον Μανώλη Φάμελλο και εμένα, θα υπάρχει πλούσιο υλικό από το προσωπικό του αρχείο (video και φωτογραφίες) που θα προβάλλεται σε μεγάλη οθόνη.
- Μανώλης Φάμελλος: Το υλικό παραμένει το ίδιο, εκείνο που αλλάζει είναι η οπτική, καθένας από μας προσφέρει τη δική του ματιά και νομίζω πως είναι πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα αυτής της δημιουργικής συζήτησης. Και για εμένα προσωπικά είναι αναζωογονητικό να απομακρύνομαι από τα δικά μου τραγούδια. Πάλι προς τα εκεί ξαναβρίσκω τον δρόμο, άλλωστε ο Λουκιανός ήταν και παραμένει από την εφηβεία μου ήδη, ένας από τους πιο φωτεινούς μου οδοδείκτες!
*Πώς προέκυψε η συνεργασία σας και τι είναι αυτό που σας οδήγησε σε αυτό το αφιέρωμα;
-Μ.Κ: Για χρόνια εκτιμούσα τη δουλειά του Μανώλη, αλλά δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε. Θεωρώ ότι η μάτια του ως δημιουργός είναι πολύ κοντά σε αυτήν του Λουκιανού και μόλις του πρότεινα να κάνουμε το αφιέρωμα αυτό παρέα, δέχτηκε με χαρά και μου είπε πως ο Λουκιανός είναι ένας συνθέτης που τον έχει επηρεάσει καθοριστικά. Στην πορεία της συνεργασίας αυτής διαπιστώσαμε ότι και εμείς ως καλλιτέχνες ταιριάζουμε πολύ. Εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια από τότε που «έφυγε» ο Λουκιανός, διαπιστώνουμε συνεχώς ότι η μεγάλη αγάπη του κόσμου γι’ αυτόν και η επιθυμία του να βρίσκεται κοντά στο έργο του, συνεχίζεται.
Ετσι, όλα αυτά τα χρόνια διοργανώνουμε συναυλίες-αφιερώματα στον Λουκιανό για να δίνουμε την ευκαιρία στο κοινό του να ακούει σε ζωντανές εκτελέσεις τα τραγούδια του που παραμένουν επίκαιρα και διαχρονικά.
Επίσης, σε αυτά τα αφιερώματα ο κόσμος έχει την ευκαιρία να δει σπάνιο αρχειακό υλικό του Λουκιανού, με τρόπο που τον κάνει να είναι συνεχώς ‘’παρών’’ στη συναυλία.
-Μ.Φ: Μου έγινε μία πρόταση την οποία όμως νοερά είχα δεχτεί ήδη από καιρό…
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν είχα την τύχη να τον συναντήσω όσο ζούσε και τώρα όσο μπαίνω πιο βαθιά στο σύμπαν του Λουκιανού (όπου ανήκω τρόπον τινά) νιώθω πως επανορθώνεται μία ιστορική ανωμαλία και όλα επιστρέφουν στη θέση τους, ανάμεσά τους και εγώ.
- Μαρία Κηλαηδόνη: Είναι αλήθεια ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης αγαπούσε ιδιαίτερα τη Λάρισα και τους ανθρώπους της. Άλλωστε ήταν ιδρυτικό μέλος του ‘’Θεσσαλικού Θεάτρου ‘’είχε γράψει τη μουσική για όλες σχεδόν τις παραστάσεις της πρώτης περιόδου του, ερχόταν πολύ συχνά στην πόλη, και από εκείνη την εποχή είχε κρατήσει πολλές και όμορφες φιλίες. Το αφιέρωμα στον Λουκιανό που θα παρουσιάσουμε είναι ένα σύνθετο θέαμα. Εκτός από τα τραγούδια του που θα παιχτούν σε καινούργιες ενορχηστρώσεις από τον Μανώλη Φάμελλο και εμένα, θα υπάρχει πλούσιο υλικό από το προσωπικό του αρχείο (video και φωτογραφίες) που θα προβάλλεται σε μεγάλη οθόνη.
- Μανώλης Φάμελλος: Το υλικό παραμένει το ίδιο, εκείνο που αλλάζει είναι η οπτική, καθένας από μας προσφέρει τη δική του ματιά και νομίζω πως είναι πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα αυτής της δημιουργικής συζήτησης. Και για εμένα προσωπικά είναι αναζωογονητικό να απομακρύνομαι από τα δικά μου τραγούδια. Πάλι προς τα εκεί ξαναβρίσκω τον δρόμο, άλλωστε ο Λουκιανός ήταν και παραμένει από την εφηβεία μου ήδη, ένας από τους πιο φωτεινούς μου οδοδείκτες!
*Πώς προέκυψε η συνεργασία σας και τι είναι αυτό που σας οδήγησε σε αυτό το αφιέρωμα;
-Μ.Κ: Για χρόνια εκτιμούσα τη δουλειά του Μανώλη, αλλά δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε. Θεωρώ ότι η μάτια του ως δημιουργός είναι πολύ κοντά σε αυτήν του Λουκιανού και μόλις του πρότεινα να κάνουμε το αφιέρωμα αυτό παρέα, δέχτηκε με χαρά και μου είπε πως ο Λουκιανός είναι ένας συνθέτης που τον έχει επηρεάσει καθοριστικά. Στην πορεία της συνεργασίας αυτής διαπιστώσαμε ότι και εμείς ως καλλιτέχνες ταιριάζουμε πολύ. Εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια από τότε που «έφυγε» ο Λουκιανός, διαπιστώνουμε συνεχώς ότι η μεγάλη αγάπη του κόσμου γι’ αυτόν και η επιθυμία του να βρίσκεται κοντά στο έργο του, συνεχίζεται.
Ετσι, όλα αυτά τα χρόνια διοργανώνουμε συναυλίες-αφιερώματα στον Λουκιανό για να δίνουμε την ευκαιρία στο κοινό του να ακούει σε ζωντανές εκτελέσεις τα τραγούδια του που παραμένουν επίκαιρα και διαχρονικά.
Επίσης, σε αυτά τα αφιερώματα ο κόσμος έχει την ευκαιρία να δει σπάνιο αρχειακό υλικό του Λουκιανού, με τρόπο που τον κάνει να είναι συνεχώς ‘’παρών’’ στη συναυλία.
-Μ.Φ: Μου έγινε μία πρόταση την οποία όμως νοερά είχα δεχτεί ήδη από καιρό…
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν είχα την τύχη να τον συναντήσω όσο ζούσε και τώρα όσο μπαίνω πιο βαθιά στο σύμπαν του Λουκιανού (όπου ανήκω τρόπον τινά) νιώθω πως επανορθώνεται μία ιστορική ανωμαλία και όλα επιστρέφουν στη θέση τους, ανάμεσά τους και εγώ.
* «Τα καλύτερα μας χρόνια»… Φεύγουν ή έρχονται;
-Μ.Κ: Θα απαντήσω με έναν άλλο στίχο του πατέρα μου Λουκιανού: \Θα ρθούνε καλύτερες μέρες, να μην αμφιβάλλει κανείς».
-Μ.Φ: Φεύγουν και ξανάρχονται θα έλεγα… Ο χρόνος δεν σταματά να περνά, αλλά στα «χρόνια» τη λάμψη την δίνουμε εμείς, φτάνει να την έχουμε! Είναι η δική μας ενέργεια που παράγει το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο. Να την ξοδεύουμε πάντα λοιπόν με αγάπη αλλά και απερισκεψία…
Άλλωστε, όταν δινόμαστε εκεί, πάντα τοκίζεται και πάντα μας επιστρέφεται και με το παραπάνω.
Μακροπρόθεσμα επενδύουμε στη στιγμή και το δωρεάν μάς αποφέρει τα μεγαλύτερα κέρδη!
-Μ.Κ: Θα απαντήσω με έναν άλλο στίχο του πατέρα μου Λουκιανού: \Θα ρθούνε καλύτερες μέρες, να μην αμφιβάλλει κανείς».
-Μ.Φ: Φεύγουν και ξανάρχονται θα έλεγα… Ο χρόνος δεν σταματά να περνά, αλλά στα «χρόνια» τη λάμψη την δίνουμε εμείς, φτάνει να την έχουμε! Είναι η δική μας ενέργεια που παράγει το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο. Να την ξοδεύουμε πάντα λοιπόν με αγάπη αλλά και απερισκεψία…
Άλλωστε, όταν δινόμαστε εκεί, πάντα τοκίζεται και πάντα μας επιστρέφεται και με το παραπάνω.
Μακροπρόθεσμα επενδύουμε στη στιγμή και το δωρεάν μάς αποφέρει τα μεγαλύτερα κέρδη!
* Ποιο τραγούδι του Λουκιανού ξεχωρίζετε, μιλά μέσα σας και γιατί;
- Μ.Κ: Αγαπώ πολύ τη «Χαμηλή πτήση» ένα από τα λιγότερο γνωστά του τραγούδια. Ένα ιδιαίτερα «κινηματογραφικό» τραγούδι που εκφράζει μοναδικά το αίσθημα της ελευθερίας.
- Μ.Φ: Είναι πάρα πολλά και ποικίλλουν ανάλογα με την περίσταση… Υπάρχουν τα κομμάτια με τα οποία μεγάλωσα στην κυριολεξία και εκείνα που ανακαλύπτω εκ των υστέρων ως κωμικά και τραγικά επίκαιρα. Οπότε θα διαλέξω το «Μακριά από την πόλη» ως βαρετός μικροαστός που είμαι κατά βάθος…
* Σε μια συνέντευξη που είχε δημοσιευτεί στο BHMAMEN τον Μάιο του 2010, ο Κηλαηδόνης είχε πει μεταξύ άλλων: «Ονειρεύομαι έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται καθόλου την τέχνη. Όσοι ασχολούνται με την τέχνη είναι συνήθως άνθρωποι πληγωμένοι, που θέλουν να καλύψουν μια έλλειψη. Αλλά η τέχνη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δεκανίκι. Τα ωραιότερα πράγματα σε αυτήν τη ζωή είναι τα πιο απλά: ένα ποτήρι κρύο νερό, ένας σύντροφος, ένα ηλιοβασίλεμα». Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια σήμερα που η τέχνη δοκιμάστηκε όσο ποτέ;
- Μ.Κ: Ο Λουκιανός ονειρευόταν έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζούσαν ευτυχισμένοι χωρίς προβλήματα και χωρίς πόνο. Σ’ αυτόν τον κόσμο η τέχνη θα ήταν η ίδια η ζωή. Δυστυχώς όμως ο κόσμος και η καθημερινότητά μας γίνεται όλο και πιο σκληρή. Έτσι, η τέχνη χρειάζεται για να απαλύνει τον πόνο μας και να μας δίνει διεξόδους. Γι’ αυτόν τον λόγο η τέχνη και οι καλλιτέχνες είναι απαραίτητοι, θα τολμούσα να πω όσο οι δάσκαλοι και οι γιατροί και κάθε ευνομούμενη πολιτεία πρέπει να τους στηρίζει.
-Μ.Φ: Αυτή είναι μία πολύ όμορφη και ταυτόχρονα πολύ δύσκολη ερώτηση. Με έναν τρόπο η ουτοπία του Λουκιανού ίσως και να πλησιάζει στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Φυσικά και είναι αλήθεια πως είμαστε άνθρωποι πληγωμένοι και βαθιά ελλειμματικοί. Μέσα μας είναι χτισμένο ένα κενό. Είναι επίσης αλήθεια πως και πάρα πολλοί άλλοι που δεν είναι καλλιτέχνες είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Θα έλεγα όλοι οι άνθρωποι με τον τρόπο του ο καθένας. Απλά κάποιοι από εμάς προχωράμε μέσα στο σκοτάδι με τον λύχνο μας και κάποτε συμβαίνει, κάποιοι άλλοι πίσω μας να ακολουθούν. Άλλοτε πολλοί, άλλοτε σχεδόν κανείς, τι σημασία έχει… Εμείς σε κάθε περίπτωση τον δικό μας δρόμο αναζητούμε.
Αλλά δεν νομίζω πως κυριολεκτεί ή τουλάχιστον η συγκεκριμένη δήλωση φωτογραφίζει απλά μία στιγμή ανάμεσα σε άλλες.
Εγώ θα προχωρήσω σε μία τελείως αυθαίρετη και προσωπική ερμηνεία. Με παραπέμπει σε μία πολύ διάσημη δήλωση που έγινε στο όρος της Γεσθημανή.
«Ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι ένιωθε ο Λουκιανός…
Διαρκώς ο καλλιτέχνης δοκιμάζεται μιας και μόνος του παλεύει να φέρει το νόημα στον κόσμο. Αναγκάζεται να πιει το πικρό ποτήρι πολλές φορές. Το τελευταίο διάστημα ναι, το πίνουμε συλλογικά καθημερινά και θα υπάρξει και συνέχεια…
Από την άλλη όμως, για σκεφτείτε: είναι ήδη τέχνη το να δείξεις ποια είναι τα πιο ωραία πράγματα μέσα στα καθημερινά! Και πάλι εδώ σαν καλλιτέχνης κάνει το καθήκον του…
- Μ.Κ: Αγαπώ πολύ τη «Χαμηλή πτήση» ένα από τα λιγότερο γνωστά του τραγούδια. Ένα ιδιαίτερα «κινηματογραφικό» τραγούδι που εκφράζει μοναδικά το αίσθημα της ελευθερίας.
- Μ.Φ: Είναι πάρα πολλά και ποικίλλουν ανάλογα με την περίσταση… Υπάρχουν τα κομμάτια με τα οποία μεγάλωσα στην κυριολεξία και εκείνα που ανακαλύπτω εκ των υστέρων ως κωμικά και τραγικά επίκαιρα. Οπότε θα διαλέξω το «Μακριά από την πόλη» ως βαρετός μικροαστός που είμαι κατά βάθος…
* Σε μια συνέντευξη που είχε δημοσιευτεί στο BHMAMEN τον Μάιο του 2010, ο Κηλαηδόνης είχε πει μεταξύ άλλων: «Ονειρεύομαι έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται καθόλου την τέχνη. Όσοι ασχολούνται με την τέχνη είναι συνήθως άνθρωποι πληγωμένοι, που θέλουν να καλύψουν μια έλλειψη. Αλλά η τέχνη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δεκανίκι. Τα ωραιότερα πράγματα σε αυτήν τη ζωή είναι τα πιο απλά: ένα ποτήρι κρύο νερό, ένας σύντροφος, ένα ηλιοβασίλεμα». Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια σήμερα που η τέχνη δοκιμάστηκε όσο ποτέ;
- Μ.Κ: Ο Λουκιανός ονειρευόταν έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζούσαν ευτυχισμένοι χωρίς προβλήματα και χωρίς πόνο. Σ’ αυτόν τον κόσμο η τέχνη θα ήταν η ίδια η ζωή. Δυστυχώς όμως ο κόσμος και η καθημερινότητά μας γίνεται όλο και πιο σκληρή. Έτσι, η τέχνη χρειάζεται για να απαλύνει τον πόνο μας και να μας δίνει διεξόδους. Γι’ αυτόν τον λόγο η τέχνη και οι καλλιτέχνες είναι απαραίτητοι, θα τολμούσα να πω όσο οι δάσκαλοι και οι γιατροί και κάθε ευνομούμενη πολιτεία πρέπει να τους στηρίζει.
-Μ.Φ: Αυτή είναι μία πολύ όμορφη και ταυτόχρονα πολύ δύσκολη ερώτηση. Με έναν τρόπο η ουτοπία του Λουκιανού ίσως και να πλησιάζει στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Φυσικά και είναι αλήθεια πως είμαστε άνθρωποι πληγωμένοι και βαθιά ελλειμματικοί. Μέσα μας είναι χτισμένο ένα κενό. Είναι επίσης αλήθεια πως και πάρα πολλοί άλλοι που δεν είναι καλλιτέχνες είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Θα έλεγα όλοι οι άνθρωποι με τον τρόπο του ο καθένας. Απλά κάποιοι από εμάς προχωράμε μέσα στο σκοτάδι με τον λύχνο μας και κάποτε συμβαίνει, κάποιοι άλλοι πίσω μας να ακολουθούν. Άλλοτε πολλοί, άλλοτε σχεδόν κανείς, τι σημασία έχει… Εμείς σε κάθε περίπτωση τον δικό μας δρόμο αναζητούμε.
Αλλά δεν νομίζω πως κυριολεκτεί ή τουλάχιστον η συγκεκριμένη δήλωση φωτογραφίζει απλά μία στιγμή ανάμεσα σε άλλες.
Εγώ θα προχωρήσω σε μία τελείως αυθαίρετη και προσωπική ερμηνεία. Με παραπέμπει σε μία πολύ διάσημη δήλωση που έγινε στο όρος της Γεσθημανή.
«Ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι ένιωθε ο Λουκιανός…
Διαρκώς ο καλλιτέχνης δοκιμάζεται μιας και μόνος του παλεύει να φέρει το νόημα στον κόσμο. Αναγκάζεται να πιει το πικρό ποτήρι πολλές φορές. Το τελευταίο διάστημα ναι, το πίνουμε συλλογικά καθημερινά και θα υπάρξει και συνέχεια…
Από την άλλη όμως, για σκεφτείτε: είναι ήδη τέχνη το να δείξεις ποια είναι τα πιο ωραία πράγματα μέσα στα καθημερινά! Και πάλι εδώ σαν καλλιτέχνης κάνει το καθήκον του…
Πληροφορίες για τη συναυλία:
Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 27 Αυγούστου, στις 9.30 μ.μ. στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ. Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ προπώληση, 15 ευρώ ταμείο. Προπώληση: Ταμείο Κηποθεάτρου Αλκαζάρ. Πληροφορίες-κρατήσεις: 2311-825.788, 6934-053.441.
Συνέντευξη: Νατάσα Πολυγένη
