Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι με την ενδεχόμενη απόσυρση της χώρας από την Ευρωζώνη, δεν βελτιώνεται η χρηματοπιστωτική της αξιοπιστία ούτε η ικανότητα του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι των Ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων”.
Αυτά ανάμεσα σε άλλα δηλώνει σήμερα στην «Ελευθερία», ο κ. Κώστας Βεργόπουλος.
Ο ομότιμος καθηγητής Γαλλικών Πανεπιστημίων και συγγραφέας, μιλά για τη «σχέση» της Ελλάδας με την Ε.Ε. αλλά και τον ρόλο της Γερμανίας, την οποία επικρίνει για την εμμονή της να «τιμωρεί ο,τι αποκλίνει από αυτήν». Ταυτόχρονα όμως επιρρίπτει ευθύνες και στη σημερινή κυβέρνηση, την οποία κατηγορεί για διγλωσσία.
Η συνέντευξη:
* Ποια είναι η σχέση της χώρας μας με την Ευρώπη ακόμα και σήμερα; Παραμένει ανάρμοστη όπως έχετε δηλώσει κατά το παρελθόν;
- «Η σχέση της χώρας μας με την Ευρώπη παραμένει ανάρμοστη και μάλιστα περισσότερο σήμερα από ό,τι στο παρελθόν. Αυτό οφείλεται όχι τόσο στην ίδια τη σχέση καθαυτή, αλλά στην ανωφελή και αντιπαραγωγική διαχείρισή της από τις ευρωπαϊκές αρχές. Εάν η Γερμανία συνεχίζει να τιμωρεί ό,τι αποκλίνει από αυτήν, τότε πολύ σύντομα θα βρεθεί μόνη της, ακόμη και η δυτική πλευρά της θα αποκηρύξει την ανατολική, ο Βορράς τον Νότο και ο Νότος τον Βορρά. Οι διαφορές και αποκλίσεις διατηρούνται μέχρι σήμερα στην Ευρωζώνη των 19 χωρών, η οποία περιλαμβάνει ισάριθμα διαφορετικά και αποκλίνοντα συστήματα εργασιακών σχέσεων. Ωστόσο, οι υπάρχουσες αποκλίσεις δεν συνιστούν επαρκή λόγο για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Όπως στην Αμερική, η ύπαρξη πλειόνων και αποκλινόντων εθνικών υποσυστημάτων εμπλουτίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν αποτελεί αιτία διαζυγίου ούτε αποχωρισμού με καμιά από τις χώρες που μετέχουν αυτής. Υπό τον όρο φυσικά της αλληλεγγύης μεταξύ των περιοχών που τη συναπαρτίζουν και τη συγκροτούν. Εάν σήμερα η Γερμανία ακολουθεί εγωιστική πολιτική και επιρρίπτει το κόστος της προσαρμογής στους αδύναμους εταίρους της, αυτό δεν σημαίνει διόλου ότι ο συντονισμός μεταξύ των εταίρων δεν είναι σε θέση να αποκαταστήσει μια εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική, προς όφελος του συνόλου των μετεχόντων στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, ακόμη και προς όφελος της ίδιας της Γερμανίας».
* Μπορείτε να αναφερθείτε στην εξαετία 2010-2016; Τι ακριβώς συνέβη στη χώρα μας;
- “Στη διάρκεια της εξαετίας αυτής, το εθνικό εισόδημα της χώρας υπέστη σωρευτική συρρίκνωση κατά σχεδόν 30%, παράλληλα εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεων εξαναγκάσθηκαν να κλείσουν και ο αριθμός των ανέργων εκτινάχθηκε στο 1,5 εκατομμύριο ατόμων, πλήττοντας νεανικούς πληθυσμούς μέχρι 66%. Ως φαίνεται κάθε απώλεια 1% στο εθνικό εισόδημα της χώρας κοστίζει αύξηση της ανεργίας κατά επίσης 1%. Η καθοδική πορεία της χώρας προς την κόλαση συνεχίσθηκε χωρίς διακοπή καθόλη την εξαετία, αλλά και, πάρα πάσα περί του αντιθέτου προσδοκία, επιταχύνθηκε στη διάρκεια της τελευταίας διετίας, με τις προοδευτικές δυνάμεις στο πηδάλιο της χώρας. Με την αυθαίρετη και δογματική, με θρησκευτικού τύπου αδιαλλαξία για οπωσδήποτε και οποιοδήποτε κόστος αξίωση των μηδενικών ελλειμμάτων, «εξυγιαίνεται» το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, με αναπόφευκτο αντίτιμο την πτώχευση της οικονομίας».
* Και με την πολιτική της λιτότητας;
- «Με την εμμονική και εντεινόμενη πολιτική λιτότητος, περικόπτονται χωρίς τέλος οι δημόσιες δαπάνες και τα εισοδήματα, μισθοί και συντάξεις, με αυτονόητη συνέπεια την προϊούσα νέκρωση της εσωτερικής αγοράς. Στις περικοπές εισοδημάτων και δαπανών προστίθεται η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και η υπερφορολόγηση όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών της οικονομίας, τόσο των επιχειρηματιών όσο και των εργαζομένων και συνταξιούχων. Ακολουθώντας τον δρόμο των προκατόχων της, η σημερινή κυβέρνηση ορίζει και επιδιώκει δημοσιονομικούς στόχους εις βάρος της οικονομίας και με μοιραίο αντίτιμο τον κλινικό της θάνατο».
* Και με τα ασφαλιστικά ταμεία;
- «Παράλληλα, με τις επιλογές της λιτότητος ο αριθμός των απασχολούμενων μειώθηκε δραστικά κατά 25%, με συνέπεια τη μείωση εισφορών στα ταμεία. Η χαριστική βολή στο ασφαλιστικό εξασφαλίσθηκε με το PSI το 2012, όταν το κράτος διέγραψε 17 δισ. αποθεματικών των Ταμείων που είχαν τοποθετηθεί σε τίτλους του δημοσίου. Η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους πραγματοποιήθηκε εις βάρος των συνταξιούχων και των ταμείων τους. Από το απώτερο παρελθόν, τη δεκαετία του 1950, το κράτος υποχρέωνε τα Ταμεία να τοποθετούν τα αποθεματικά τους χωρίς ούτε την ελάχιστη ανταπόδοση στην Τράπεζα Ελλάδος. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ποιος διασώζει ποιον; Το κράτος τα Ταμεία ή μήπως τα Ταμεία το κράτος; Όποια και αν είναι η απάντηση, όταν η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη περικόπτεται, τότε οι συνέπειες δεν πλήττουν μόνον τους συνταξιούχους, αλλά ολόκληρη την εθνική οικονομία. Εάν σήμερα το κράτος επέστρεφε απλώς στα Ταμεία την απώλεια που το ίδιο προκάλεσε το 2012 με τη μονομερή διαγραφή αποθεματικών 17 δισ., το ασφαλιστικό θα καλύπτοταν για αρκετές δεκαετίες. Σε κάθε περίπτωση δεν προηγείται το ασφαλιστικό της ανάπτυξης, αλλά αντίθετα η ανάπτυξη του ασφαλιστικού».
* Πώς βλέπετε την επόμενη μέρα για τη χώρα μας; Έχει εκλείψει οριστικά το σενάριο μιας εξόδου της Ελλάδος από την ευρωζώνη;
- «Το σενάριο εξόδου δεν έχει καθόλου εκλείψει, έχει απλώς μετατεθεί στο μέλλον και ασφαλώς θα μπορεί κάθε τόσο να επανέρχεται και να επισείεται εκβιαστικά από την πλευρά των εμπνευστών του. Η μόνη δυνατότητα που υπάρχει για να αποσυρθεί οριστικά το κακό σενάριο είναι η χώρα μας να βαδίσει πραγματικά στον δρόμο της σταθεροποίησης και της ανάκαμψης. Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι με την ενδεχόμενη απόσυρση της χώρας από την Ευρωζώνη, δεν βελτιώνεται η χρηματοπιστωτική της αξιοπιστία ούτε η ικανότητα του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι των Ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων”.
* Υπάρχει όμως και το παράδειγμα της Αργεντινής…
- “Από το παράδειγμα της Αργεντινής μόνον θλιβερά συμπεράσματα αντλούνται, μολονότι η μακρινή χώρα δεν είχε και καμιά άλλη επιλογή και πάντως η μονομερής διαγραφή του χρέους της μετατράπηκε σήμερα στην επιδίωξη συναινετικής διαγραφής με τους δανειστές ενός μέρους του χρέους της. Όσον αφορά τον Ισημερινό, ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα δεν υποτίμησε ποτέ το εθνικό του νόμισμα έναντι του δολαρίου, αλλά και για το χρέος αναζήτησε εξ αρχής συναινετική με τους δανειστές διευθέτησή του. Η Ελλάδα, με τις ομοιοπαθείς χώρες του Νότου έχει σοβαρότερο ρόλο να παίξει εντός της Ευρωζώνης, από ό,τι μόνη και απομονωμένη εκτός αυτής. Με τη σημερινή προοδευτική κυβέρνηση, το ζήτημα είναι ότι φαίνεται πλήρως ενταγμένη στη διαδικασία των δανειστών, ότι ελέγχεται πλήρως από αυτή και δεν δείχνει με κανένα τρόπο ότι ελέγχει έστω και κάποιο μικρό μέρος της. Επιπλέον, ενώ εφαρμόζει την πολιτική των δανειστών την οποία δηλώνει ότι δεν πιστεύει, ταυτόχρονα διαβεβαιώνει την κοινή γνώμη ότι με την τήρηση αυτής ακριβώς της διαδικασίας η ανάκαμψη βρίσκεται προ των πυλών. Αυτή η διγλωσσία λέγεται “σύνδρομο Σαμαρά”, τη γνωρίσαμε το 2014 και η λαϊκή ετυμηγορία ήταν να βγούμε από αυτήν ή τουλάχιστον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους”.
