Η οικογένεια Ασλάνη καταγόταν από την Πελοπόννησο και ζούσε στην Αθήνα. Στη Λάρισα ήλθαν μετά την αναχώρηση των Τούρκων το 1898. Κατά το 1909 κατοικούσε απέναντι από τα Δικαστήρια [2], ενώ κατά το 1920 η κατοικία τους βρισκόταν στην ανατολική πλευρά της πλατείας Ταχυδρομείου, στο σπίτι που αργότερα κατοικούσε ο χρυσοχόος-ωρολογοποιός Παπανικολάου [3], όπως διαβάζουμε σε μια τοπική εφημερίδα της εποχής: «Πώλησις οικίας επί της οδού Αχιλλέως έναντι πλατείας Ταχυδρομείου, οριζομένης με οικόπεδα Νικολάου Καραγεωργίου, οικίαν Ιωάννου Ασλάνη και ήδη Παπανικολάου και οδού Αχιλλέως (Παναγούλη)». Είχε έναν αδελφό ιατρό, τον Παναγιώτη Ασλάνη, και μία κόρη, την Ελένη. Ο ανιψιός του Βασίλειος, γιος του αδελφού του Παναγιώτη, διατηρούσε κατάστημα με συλλεκτικά είδη (γραμματόσημα, επιστολικά δελτάρια κ.λπ.) στη γωνία των οδών Μουσών (Παπακυριαζή) και Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το 1906 ενοικίασε από τον ιδιοκτήτη Μεχμέτ Εφέντη Χατζημέτου τον επάνω όροφο του νεόδμητου κτιρίου στη γωνία των οδών Αλεξάνδρας (Κύπρου) και Φιλελλήνων για πέντε χρόνια, με τη βασική προϋπόθεση να χρησιμοποιήσει τον χώρο αποκλειστικά και μόνον ως λέσχη και να τον εμπλουτίσει με έπιπλα αξίας. Στη συμβολαιογραφική πράξη που συνέταξε ο συμβολαιογράφος Αγαθάγ. Ιωαννίδης αναφέρεται χαρακτηριστικά: «...ενεφανίσθησαν αυτοπροσώπως οι γνωστοί μοι και άσχετοι συγγενείας εμοί τε και τοις μάρτυσιν, αφ’ ενός μεν Μεχμέτ Εφένδης Χατζημέτου εμποροκτηματίας κάτοικος Λαρίσης και αφ’ ετέρου Ιωάννης Ασλάνης λεσχάρχης κάτοικος Λαρίσης και συνωμολόγησαν τα εξής ήτοι: ο μεν πρώτος τούτων ότι ενοικιάζει προς τον δεύτερον ολόκληρον την άνω οροφήν της εντός της πόλεως Λαρίσης του ομωνύμου Δήμου και επί της οδού Αλεξάνδρας κειμένης οικοδομής του διά πέντε ολόκληρα συνεχή έτη αντί ολικού μισθώματος διά την πενταετίαν ταύτην δραχμών είκοσι πέντε χιλιάδων οκτακοσίων (αριθ. 25.800)». Ως έναρξη της μίσθωσης ορίσθηκε η 15η Σεπτεμβρίου 1906.
Ο Ιωάννης Ασλάνης ήταν ένας δραστήριος και προοδευτικός επιχειρηματίας. Οι χώροι της Λέσχης ήταν πολυτελέστατοι για την εποχή τους, με κρυστάλλινους πολυελαίους, έπιπλα βιεννέζικα, πολύχρωμα περσικά χαλιά, βελούδινες κουρτίνες και ακριβά σερβίτσια. Στη λέσχη αυτή φιλοξενούσε κάθε είδους κοσμικές εκδηλώσεις, οι οποίες συγκέντρωναν την ανώτερη κοινωνία της Λάρισας, καθώς και Οθωμανούς μπέηδες, οι οποίοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να την επισκέπτονται τακτικά. Ο χώρος της χρησιμοποιήθηκε ως ψυχαγωγικό κέντρο με μουσική και χορευτικά συγκροτήματα, ως αίθουσα χορευτικών εκδηλώσεων, θεατρικών παραστάσεων, διαλέξεων, κοντσέρτων, ως χαρτοπαικτική λέσχη κ.λπ. Θεωρείται ως ένας από τους πρώτους που ανέδειξαν πολιτιστικά τη Λάρισα και συνέβαλλαν ώστε να αποβάλει την τουρκική χροιά της. Πρώτος αυτός στις 21 Ιουνίου 1907 παρουσίασε «...εν τω νέω ψυχαγωγικώ κέντρω (πλατεία Θέμιδος) μέγα διπλούν αμερικανόν κινηματογράφον τελειοτάτου συστήματος, πρωτοφανής διά την Ελλάδα» έγραφε η εφημερίδα «Μικρά». Επίσης, το καλοκαίρι του 1909 χρησιμοποιώντας δική του ηλεκτροπαραγωγική μηχανή, φώτισε για πρώτη φορά την περιοχή της Κεντρικής πλατείας Θέμιδος, όπου είχε αναπτύξει τραπεζοκαθίσματα. Και τα δύο αυτά γεγονότα είχαν προκαλέσει μεγάλη αίσθηση στους κατοίκους της Λάρισας.
Μετά την αποχώρησή του πριν το 1917 από το Μέγαρο του Χατζημέτο δημιούργησε στην πλατεία Ταχυδρομείου πρόχειρη ξύλινη θεατρική σκηνή με την επωνυμία «Ολύμπια», η οποία φιλοξενούσε διάφορα θεατρικά σχήματα και μουσικά συγκροτήματα και υπήρξε ο πρόδρομος του ομώνυμου κινηματοθεάτρου. Στην πρωτοβουλία του αυτή φαίνεται να έπαιξε σημαντικό ρόλο και η παρουσία της κατοικίας του σε γειτονικό με τα «Ολύμπια» χώρο. Το 1927 ο Ιωάννης Ασλάνης αποχώρησε από τη θεατρική σκηνή που έστησε και μετακόμισε οικογενειακά στην Αθήνα. Η προσπάθειά του αυτή τον ανέδειξε σε άτομο που συνέβαλλε στην κοινωνική πρόοδο μιας πόλης που είχε αρχίσει σταδιακά να εξελίσσεται και να προοδεύει. Στη συνεχεία το Θέατρο «Ολύμπια» αγοράσθηκε από τον Ευάγγελο Μάρκα, βελτιώθηκε κατασκευαστικά και σήμερα ανήκει στους αδελφούς Νίκο και Νικήτα Μάρκα.
------------------------------
[1]. Η συμβολαιογραφική πράξη αριθμ. 34810 μισθώσεως της λέσχης που έγινε από τον συμβολαιογράφο Αγαθάγγελο Ιωαννίδη στις 12 Ιουλίου 1906 αναφέρει τον Ιωάννη Ασλάνη με την επαγγελματική ιδιότητα του λεσχάρχη, δηλαδή επιχειρηματία κοσμικής λέσχης. Αντίγραφό της υπάρχει στο αρχείο του Θανάση Μπετχαβέ, μέλους της Φωτοθήκης. Με την ίδια ιδιότητα αναφέρεται και σε εφημερίδα της εποχής: «...μετά πολλής επιτυχίας διεξήχθη την νύκτα της παρελθούσης Κυριακής ο υπέρ της Λέσχης μας δοθείς εν τη αιθούση αυτής μέγας χορός, υπό τας περιποιήσεις του λεσχάρχου Ιωάν. Ασλάνη και του λοιπού προσωπικού του...», εφ. «Μικρά», Λάρισα, φύλλο της 21ης Φεβρουαρίου 1907.
[2]. Ζιαζιάς Γεώργιος, Αναζητώντας τη χαμένη Λάρισα. 50 χρόνια μνήμες και αναπολήσεις (1900-1950), τόμ. Β’, Λάρισα (2000), σελ. 225. Ο συγγραφέας αναφέρει την κάτωθι διαφήμιση: «Τσίπουρο Τυρνάβου, ποικιλία μεζέδων, καθαριότητα και περιποίησιν θα εύρητε μόνον εις το έναντι των Δικαστηρίων και υπό την μεγάλην οικίαν Ασλάνη δροσερόν ποτοπωλείον Αρ. Βασιλειάδου». Σημειωτέον ότι τα Δικαστήρια στις αρχές του 20ού αιώνα είχαν κεντρική είσοδο από την οδό Μουσών (σήμερα Παπακυριαζή) και όχι από την πλατεία..
[3]. Παπαθεοδώρου Νικόλαος, Πλατεία Ταχυδρομείου. Ανατολική πλευρά. «Ιχνηλατώντας την παλιά Λάρισα», τόμ. Γ’ (2019), σελ. 67-70.
Από τον Νίκο Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
