Δεξιά, στη γωνία βρισκόταν το αρχοντικό του Δημ. Πουλιάδη που ήταν εμπειροτεχνίτης και εργολήπτης. Ήταν ένα νεοκλασικού ρυθμού διώροφο σπίτι, το οποίο κτίσθηκε κατά το 1910 και μεταπολεμικά περιήλθε στην ιδιοκτησία του Γεωργίου Κατσίγρα. Ακολουθούσε μικρή αυλή, και στη συνέχεια η κατοικία του πρώην δημάρχου της Λάρισας Βασιλείου Αρσενίδη [1875-1944]. Και αυτό το κτίριο ήταν κτισμένο με ρυθμό νεοκλασικό και βρισκόταν στη γωνία Ασκληπιού και Κούμα[1].
Αριστερά, στη γωνία με τη Παπακυριαζή, βρισκόταν περιτοιχισμένη μάντρα και δίπλα της υπήρχε διώροφο ξηλόπηκτο οίκημα, όλα ιδιοκτησίας του στρατηγού Ιωάννη Άρτη. Σ' αυτό το οικόπεδο στέγνωνε συνήθως τα ρούχα των πελατών του ο Θανάσης Βέργος που διατηρούσε, όπως θα δούμε πιο κάτω, καθαριστήριο και βαφείο από την πλευρά της οδού Κούμα. Στο σημείο αυτό μεταπολεμικά κτίστηκε η μεγάλη κλινική του Γεωργίου Κατσίγρα.
Στη συνέχεια, στη γωνία Ασκληπιού και Κούμα και απέναντι από το αρχοντικό Αρσενίδη, ήταν ένα διώροφο κτίριο. Προπολεμικά ο κάτω όροφος ήταν διηρημένος σε γραφεία και καταστήματα. Ακριβώς στη γωνία βρισκόταν το γραφείο των δικηγόρων Πελοπίδα Αγγελίδη από τον Τύρναβο και Δημητρίου Χατζηγιάννη. Και οι δύο εκτός από το γεγονός ότι είχαν διπλανά δικηγορικά γραφεία, είχαν και κοινή πολιτική πορεία. Φιλελεύθεροι στην ιδεολογία τους, εκλέχτηκαν βουλευτές μαζί το 1910 και με τον εθνικό διχασμό ακολούθησαν τον Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη. Επιπλέον συνδέθηκαν και συγγενικά. Η σύζυγος του Δημ. Χατζηγιάννη, Μαρίκα Πλάκα, ήταν κόρη της αδελφής του Πελοπίδα Αγγελίδη και συζεύχθηκαν το 1919. Όταν οι τελευταίοι εγκατέλειψαν τα γραφεία, στη θέση τους οι αδελφοί Παπαθεοδώρου (καμία συγγενική σχέση με τον γράφοντα) λειτούργησαν βιβλιοχαρτοπωλείο. Μεταπολεμικά στο γωνιακό αυτό κατάστημα είχαν εγκαταστήσει την επιχείρησή τους οι αδελφοί Α. και Ι. Παπαχατζή Ο.Ε. με την επωνυμία «Ραδιοηλεκτρική», όπως μας πληροφορεί και η δημοσιευόμενη φωτογραφία. Στο ίδιο κτίριο διατήρησε για πολλά χρόνια δικηγορικό γραφείο ο Νικ. Σακελλαρίδης[2]. Όταν ο τελευταίος απεσύρθη, στον χώρο αυτό εγκατέστησε το ραφείο του ο Βίκτωρ Αντωνιάδης, ο οποίος είχε και περγαμηνές εκπαίδευσης στο κοσμικό Παρίσι. Συνεχόμενο υπήρχε και ένα άλλο κατάστημα, το οποίο κατά διαστήματα χρησίμευσε για γραφείο διάφορων δικηγόρων και παραγγελιοδόχων.
Ο επάνω όροφος του κτιρίου που περιγράφουμε έχει τη δική του ιστορία. Προπολεμικά χρησίμευε ως κατοικία. Μεταπολεμικά αγοράστηκε από τον Γεώργιο Μπλιάτσο, συντηρήθηκε και διαρρυθμίστηκε για να λειτουργήσει το ξενοδοχείο «Ελλάς». Σύμφωνα με τη δημοσιευόμενη αναγγελία λειτουργίας του στο φύλλο της εφημερίδας «Ελευθερία» της 19ης Μαρτίου 1950, η έναρξη της λειτουργίας του ξενοδοχείου έγινε στις 17 Μαρτίου του ιδίου έτους. Στον σεισμό του 1954 το ξενοδοχείο υπέστη ορισμένες ζημιές, οι οποίες επισκευάστηκαν και το ξενοδοχείο λειτούργησε με τη μεταβίβαση από τον Γεώργ. Μπλιάτσο μέρος του μεριδίου στον Ευθύμιο Γαζέπη. Αργότερα το ξενοδοχείο περιήλθε στην πλήρη ιδιοκτησία του τελευταίου. Αρχές δεκαετίας του 1970 κατεδαφίστηκε ολόκληρο το οίκημα και στη θέση του κατασκευάστηκε το 1972 το ξενοδοχείο «Αστέρας», το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Ακριβώς δίπλα από την οικοδομή που περιγράψαμε, προπολεμικά ήταν μια ισόγεια παλιά οικοδομή. Ένα μέρος της χρησιμοποιούσε ο Θανάσης Βέργος σαν καθαριστήριο και βαφείο. Την εποχή εκείνη δεν είχε δημιουργηθεί η σημερινή καταναλωτική κοινωνία και οι περισσότερες γυναίκες αγόραζαν υφάσματα, καλούσαν τις μοδίστρες στα σπίτια τους και έραβαν τα φορέματά τους. Όταν η μόδα άλλαζε ή το ύφασμα χρωματικά φθειρόταν, τα ξήλωναν και τα πήγαιναν σε καθαριστήρια και βαφεία. Άλλαζαν το χρώμα, το έραβαν ξανά και το παρουσίαζαν για νέο φόρεμα. Σ' αυτή τη χρωματική μετατροπή ο Θανάσης Βέργος ήταν από τους καλύτερους στη Λάρισα, γι' αυτό και τον προτιμούσαν οι περισσότερες γυναίκες. Η οικοδομή αυτή ήταν ιδιοκτησία του στρατηγού Άρτη, όπως και η περιφραγμένη μάντρα που αναφέραμε, στην οποία ο Βέργος είχε πάρει την άδεια από τον στρατηγό να κρεμάει και να στεγνώνει στον ελεύθερο χώρο τα ρούχα των πελατισσών του. Δίπλα στο βαφείο του Βέργου, στο υπόλοιπο του παλιού κτίσματος του Άρτη, ήταν εγκατεστημένο το μηχανοσιδηρουργείο των αδελφών Σκαρλάτου.
Μεταπολεμικά, περί το 1949-50, η παλιά αυτή οικοδομή αγοράστηκε από τους αδελφούς Γεωργίου Μπλιάτσου, κατεδαφίστηκε και στη θέση του κατασκευάστηκε τετραώροφο κτίριο, προορισμένο για ξενοδοχείο, η άδεια του οποίου εκδόθηκε το 1954. Το ισόγειο του κτιρίου είχε πέντε πόρτες. Η κεντρική οδηγούσε στους επάνω τρεις ορόφους, οι οποίοι είχαν διαρρυθμιστεί για να λειτουργήσουν ως ξενοδοχείο με το αρχικό όνομα «Ξενίας Μέλαθρον»[3]. Οι άλλες τέσσερες φιλοξένησαν αρχικά τα εξής καταστήματα. Σε επαφή με το κτίριο του Ξενοδοχείου «Ελλάς» στεγάστηκε ο υδραυλικός Γεώργιος Ζουμπούρλας. Στη συνέχεια ήταν το Αρωματοπωλείο του Μυλωνά, το οποίο αργότερα έδωσε τη θέση του στο Φωτογραφείο του Νάκα. Μεσολαβούσε η είσοδος στο Ξενοδοχείο και ακολουθούσε το Ανθοπωλείο του Δημητρίου Καραΐσκου και το Κουρείο των Γεωργίου Κουρέλου, Τάσου Τσέλιου και Γιάννη. Τα καταστήματα αυτά μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλούς επιχειρηματίες, αφού η οδός Κούμα είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους και εμπορικούς δρόμους της Λάρισας.
Δίπλα ακριβώς βρισκόταν το μικρό καφενεδάκι του Μιχάλη Χαλκιά. Το καφενείο αυτό συγκέντρωνε εκείνους, οι οποίοι ήθελαν να πιουν εκλεκτό καφέ σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους. Διέθετε βέβαια, όπως και κάθε καλό καφενείο εκείνης της εποχής, εξαιρετικό τσίπουρο με διαλεχτούς μεζέδες. Όταν το καφενεδάκι έκλεισε, ο χώρος αγοράστηκε από τον Θεμιστοκλή Μπλιάτσιο και μετατράπηκε σε χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων των πελατών του ξενοδοχείου «Μέλαθρον»[4].
Δίπλα από το καφενείο του Μιχάλη Χαλκιά υπήρχε παλαιότερα το δικηγορικό γραφείο του Γιάννη Πασχαλίδη και το ραφείο του Θωμά Παπαευθυμίου. Τα καταστήματα αυτά της Κούμα μέχρι τη συμβολή της με τη Ρούσβελτ άλλαζαν συχνά χρήσεις και επιχειρηματίες, ανήκουν δε ιδιοκτησιακά στους απογόνους του οδοντιάτρου Μαρούδα.
[1]. Ο Βασίλειος Αρσενίδης ήταν γιος του Νικολάου (1840-1883] και της Κλεοπάτρας Αρσενίδη, οι οποίοι κατοικούσαν στον Αρναούτ μαχαλά, στη σημερινή οδό Ζαρμάνη. Για περισσότερες και έγκυρες πληροφορίες για την οικογένεια Αρσενίδη βλέπε: Γρηγορίου Αλέξανδρος, Η οικογένεια του κοσμηματοπώλη Νικολάου Αρσενίδη, εφ. «Ελευθερία», φύλλο της 11ης Οκτωβρίου 2015. Του ιδίου, Βασίλειος Αρσενίδης. Ο οραματιστής δήμαρχος Λάρισας του Μεσοπολέμου, εφ. «Ελευθερία», φύλλο της 1ης Νοεμβρίου 2015.
[2]. Ο Νικόλαος Σακελλαρίδης (1905-1970) ήταν γιος του ιατρού Γεωργίου Σακελλαρίδη. Νυμφεύθηκε τη Βαρβάρα Καμπουράκη από τη Σμύρνη. Εξάσκησε με επιτυχία τη δικηγορία επί σειρά ετών στη Λάρισα και απέκτησε πέντε τέκνα, εκ των οποίων ο πρωτότοκος Γεώργιος, γεννηθείς το 1929, ακολούθησε τη νομική επιστήμη, όπως και ο πατέρας του.
[3]. Η επίσημη ονομασία του ξενοδοχείου ήταν «Ξενίας Μέλαθρον», αλλά στην καθομιλουμένη των Λαρισαίων συνήθεια, ακόμη και σήμερα που σταμάτησε η λειτουργία του, είναι γνωστό ως «Μέλαθρον».
[4]. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την κ. Αγγέλα Σιτρά-Μπλιάτσιου, καθώς και τον Βαγγέλη Ρηγόπουλο για τις πολύτιμες πληροφορίες που μου παρείχαν ώστε να ολοκληρωθεί το σημερινό κείμενο.
Από τον Νίκο Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
