Τον κάλεσε να παραστεί στην εκδήλωση και με συγκίνηση ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση. Η γιορτή έγινε στο κινηματοθέατρο «Παλλάς». Εκεί μετά τις σχετικές προσφωνήσεις και την ομιλία του ποιητή, ο δήμαρχος Στυλιανός Αστεριάδης ανακοίνωσε επίσημα την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να ονομασθεί η οδός της πόλεως στην οποία βρισκόταν το σπίτι της οικογενείας του όσο ζούσε στη Λάρισα, σε οδό Σωτηρίου Σκίπη.
Η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό κείμενο απεικονίζει τον ποιητή μαζί με το Διοικητικό Συμβούλιο του Ομίλου Διανοουμένων και Φιλοτέχνων Λαρίσης να εξέρχονται από το Δημαρχείο, έπειτα από τον επίσκεψή τους στον Δήμαρχο Στυλιανό Αστεριάδη (Πατόφλα).
Ο Όμιλος Διανοουμένων και Φιλοτέχνων Λαρίσης δημιουργήθηκε το 1935 από μια ομάδα ανήσυχων πνευματικών ανθρώπων της Λάρισας (Αχιλλέας Καρανάσιος, Αθ. Παπαϊωάννου, Απόστολος Μαλαθούνης, Αντ. Νικούλης, Δ. Χατζηγιάννη. κ.ά.) με σκοπό την πνευματική, καλλιτεχνική και κοινωνική ανύψωση της πόλης και του ευρύτερου Θεσσαλικού χώρου. Με τη δημιουργία του Ομίλου άρχισε ταυτόχρονα και η κυκλοφορία του περιοδικού του "Θεσσαλικά Γράμματα", το οποίο αυτοπροσδιοριζόταν ως μηνιαίο, φιλολογικό, επιστημονικό και καλλιτεχνικό περιοδικό της ομάδας. Το περιοδικό ήταν πολυσέλιδο και εικονογραφημένο και περιείχε κείμενα που είχαν σχέση με την ποίηση, την επιστήμη, τη λογοτεχνία, τη λαογραφία, την ιστορία, τη φυσιολατρία και δημοσίευε νέα από την πνευματική και καλλιτεχνική ζωή της Λάρισας, βιβλιοκρισίες, αλληλογραφία, κλπ. Συνεργάτες του ήταν γνωστά ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών της Θεσσαλίας και της Αθήνας. Τυπωνόταν στη Λάρισα στο τυπογραφείο του Κων. Τουφεξή και το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε την 1η Ιανουαρίου 1935. Δυστυχώς όμως για διάφορους λόγους κυκλοφόρησαν εννέα μόνον τεύχη, μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Έπειτα από ολιγόχρονη δραστηριότητα (1935-1939) ο Όμιλος διαλύθηκε. Τα βιβλία που είχε συγκεντρώσει όλο αυτό το διάστημα, καθώς και τα έπιπλα που διέθετε, είχε την πρόνοια να τα δωρίσει στη νεοσύστατη τότε Δημοτική Βιβλιοθήκη, της οποίας διευθυντής ήταν ο δημοσιογράφος Θρασύβουλος Μακρής{1].
Στη συνέχεια θα αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία από το βιογραφικό του Σωτήρη Σκίπη που έχουν σχέση με τη Λάρισα. Αναμφίβολα κατατάσσεται ανάμεσα στις πιο σπουδαίες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας του πρώτου μισού του 20ού αιώνα και υπήρξε ένας ρομαντικός ποιητής με πλούτο εμπνεύσεων. Τις ημέρες του 1938 που βρέθηκε στη Λάρισα αντίκρισε με συγκίνηση το σπίτι του, ενώ το σπίτι όπου έμενε η θεία του Σοφία δεν υπήρχε. Αν και είχαν περάσει τόσα χρόνια, τα θυμόταν όλα. Και όταν έφθασε στο ποτάμι, τον Πηνειό, τότε ομολόγησε με συγκίνηση πως από τα νερά του η μοίρα τού έστειλε το μήνυμά της να πορευτεί τον δρόμο που είχε μέχρι τότε χαράξει.
Η οικογένειά του είχε μια πλούσια ιστορική διαδρομή η οποία ξεκινούσε από τους μακρινούς προγόνους του ποιητή. Ο παππούς από την πλευρά του πατέρα του Γεώργιος καταγόταν από τη Βόρεια Ήπειρο. Πήρε ενεργό μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και βρέθηκε με τις δύο κόρες του το 1826 στο Μεσολόγγι. Στις 10 Απριλίου 1826, πριν την έξοδο, και για να μην πέσουν στα χέρια των Οθωμανών, τις πυροβόλησε με την πιστόλα του. Όμως φαίνεται ότι το χέρι του δεν ήταν γραφτό να πετύχει τον στόχο. Τα κορίτσια τραυματίσθηκαν και οι Τούρκοι που τα βρήκαν αιμόφυρτα, τα περιέθαλψαν και τα έδωσαν σε μπέηδες να τα μεγαλώσουν. Μετά τη δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους ο Γεώργιος Σκίπης τις έψαξε αλλά δεν βρήκε κανένα ίχνος τους. Αργότερα, η μεγαλύτερη κόρη του βρέθηκε στα Τρίκαλα και η μικρότερη στη Λάρισα, παντρεμένες με μπέηδες. Είναι μια ιστορία πραγματικά συγκινητική και ήταν αποκάλυψη να ακούει κανείς τον ποιητή να διηγείται τις λεπτομέρειές της.
Ο πατέρας του ποιητή Ευάγγελος Σκίπης είχε ακολουθήσει τον στρατιωτικό κλάδο και ο Σωτήρης ήταν βρέφος όταν ήλθε στη Λάρισα. Είχε γεννηθεί το 1881[2]στην Αθήνα, λίγους μήνες πριν έλθει οικογενειακώς στην πόλη μας. Από την πρώτη στιγμή της άφιξής του εδώ, ο Ευάγγελος Σκίπης συνέχισε την έρευνα για να εντοπίσει τις χαμένες αδελφές του. Για τον σκοπό αυτό ζήτησε να γίνει επιμελητής και διοικητής της φρουράς των Ανακτόρων της Λάρισας. Με τη βοήθεια χριστιανών και μουσουλμάνων κατόρθωσε να εντοπίσει αρχικά την μία αδελφή του η οποία έμενε στη Λάρισα. Ήταν χήρα χωρίς παιδιά και ζούσε σε ένα σπίτι στην περιοχή Σάλια. Ο ταγματάρχης Σκίπης αγόρασε σπίτι στην ίδια συνοικία κοντά στην αδελφή του για να έχει καθημερινή επικοινωνία μαζί της. Την φώναζαν Ναϊλέ, ενώ το χριστιανικό της όνομα ήταν Σοφία. Είχε περάσει τα εξήντα χρόνια και καθώς ήταν άτεκνη, έδειχνε μεγάλη αδυναμία στον μικρό ανεψιό της, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ βαπτισθεί στη Λάρισα και του έδωσαν το όνομα Σωτήριος.
Ο Σωτήρης Σκίπης έμαθε τα πρώτα του γράμματα σε σχολείο της Λάρισας. Από εδώ έκανε και το ξεκίνημά του στη λογοτεχνία, δημοσιεύοντας τα πρώτα ποιήματά του στην εφημερίδα "Μικρά" του Θρασύβουλου Μακρή. Η πόλη αυτή του έδωσε τις πρώτες εμπνεύσεις. Με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 εγκατέλειψαν οικογενειακώς τη Λάρισα. Φεύγοντας δεν λησμόνησε την πατρίδα που τον γαλούχησε σαν παιδί και έφηβο. Ο Σωτήρης άρχισε τις σπουδές του στην Αθήνα και το 1900 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική του συλλογή. Για την πόλη των παιδικών του χρόνων έγραψε πολλά ποιήματα. Ένα απ’ αυτά είναι αφιερωμένο στον κήπο των Ανακτόρων, όπου ακολουθώντας τον πατέρα του, περνούσε σαν παιδί πολλές ώρες στους χώρους του.
Στις 16 Ιουνίου 1916 ο αδελφός του ποιητή Σπύρος Σκίπης που βρέθηκε κάτοχος της κατοικίας όπου έμεινε η οικογένεια στη Λάρισα, υπέγραψε συμβόλαιο πώλησής του στην οικογένεια Κων. Σπαθιά[3]. Το σπίτι αυτό διατηρήθηκε και μετά τις κακουχίες της κατοχής. Όμως πριν λίγες δεκαετίες κατεδαφίσθηκε για να ανεγερθεί σύγχρονη οικοδομή, η δε γειτονική πλατεία φέρει το όνομά του. Τις στενές σχέσεις του με τη Λάρισα δεν τις έκρυψε σε όλη του τη ζωή, γι’ αυτό και έλεγε πάντοτε: «Γέννημα Αθηναίος και θρέμμα Λαρισινός».
Ο Σωτήρης Σκίπης πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1952 στη Γαλλία.
--------------------------------------------
[1]. Βλέπε: Μακρής Κώστας, Η Δημοτική Βιβλιοθήκη, εφ. Κήρυξ, Λάρισα, φύλλα της 10ης και 11ης Δεκεμβρίου 1939.
[2]. Σε κείμενο της εφημερίδας «Μικρά» της Λάρισας (φύλλο της 23ης Απριλίου 1900), όπου γίνεται αναφορά στο ποιητικό του ταλέντο, αναφέρεται ότι «…ήδη άγει το 19ο έτος της ηλικίας του».
[3] Ρηγόπουλος Ε., Ένα συμβόλαιο και μια διήγηση για τον Σωτήρη Σκίπη, εφ. «Ελευθερία», Λάρισα, φύλλο της 20ης Απριλίου 2008.
Από τον Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
