Παρόντες σ' αυτό το Εθνικό Μνημόσυνο, τη δέηση υπέρ ανευρέσεως των αγνοουμένων και στο ετήσιο αντάμωμα των λοκατζήδων της 33ης Μ.Κ. είναι πάντα οι συγγενείς των πεσόντων και αγνοουμένων με την οικογένεια του αείμνηστου Διοικητή μας Γεώργιου Κατσάνη από το Σιδηρόκαστρο πάντα στην πρώτη γραμμή.
Παρόντες πάντα και οι αξιωματικοί που μας οδήγησαν στης δόξας τα μονοπάτια. Ο Υποδιοικητής Ευάγγελος Ματζουράτος, ο Διοικητής του 31ου Λόχου Κρούσεως (Λ.Κ.) Νικόλαος Μανουσέλης (αντικατέστησε τον ηρωικώς πεσόντα στον χώρο της απόβασης Νικόλαο Κατούντα), ο Διοικητής του 32ου Λ.Κ. Χρήστος Κότσαλης, ο Διοικητής του 33ου Λ.Κ. Βασίλειος Ροκκάς και ο Διοικητής του Λόχου Υποστηρίξεως Αθανάσιος Αργύρης.
Η πρόσκληση ανοικτή προς όλους, χωρίς καμιά απολύτως διάκριση και εξαίρεση. Η συμμετοχή μεγάλη, η προσήλωση όλων στο τελετουργικό μοναδική. Πιο συγκινητική στιγμή το προσκλητήριο των πεσόντων και οι χαιρετιστήριες βολές που ακολουθούν. Βούρκωσαν τα μάτια στο άκουσμα των 69 ονομάτων μπροστά από το μνημείο που ανεγέρθηκε προς τιμή τους. Όλοι τους πολέμησαν γενναία, προδομένοι από την ηγεσία της χούντας πρώτα (Γκιζίκης, Ιωαννίδης, Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γαλατσιάνος και στην Κύπρο Γεωργίτσης και Κομπόκης). Και ύστερα από τους Καραμανλήδες που φρόντισαν η τουρκική προέλαση να μην έχει καμία απολύτως ελλαδική απάντηση. Και δεν ήταν όπως μας είπαν τότε, η Ελλάδα αδύναμη στρατιωτικά. Έφθασαν μέχρι την Κερύνεια τα υποβρύχιά μας έτοιμα να καταβυθίσουν τα τουρκικά αποβατικά! Πέταξαν τα γαλανά φτερά για την Κύπρο και διατάχθηκαν να επιστρέψουν στις βάσεις τους! Το 1974 η Ελλάδα διέθετε ισχύ πυρός κατά πολύ υπέρτερη των Τούρκων. Όλα τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες μόνο… Κατά τα φαινόμενα όμως τους βόλευε η διχοτόμηση της Κύπρου! Ξένους και «δικούς» μας!
Η Ελένη Σιούφτα διάβασε το όμορφο ποίημα της για τον αείμνηστο Κατσάνη. Παρατίθεται ένα μικρό απόσπασμα:
«…..Κατσάνη μας - με το πουκάμισο της Κερύνειας - και τη φωνή τ' Αγίου Ιλαρίωνα περιφρουρείς τον Εφιάλτη - να μην ξεχάσουμε πως μαγάριζαν οι σκύλοι το νησί εκείνο το καλοκαίρι.
Κατσάνη μας, εκείνη τη στιγμή - που η Ιστορία επανέλαβε το γενναίο της χαμόγελο - κι έσκυψε απάνω σου και σου μίλησε - για ψυχές ανθεκτικές - στην αγχόνη και τον Σταυρό, στο μαχαίρι και την απελπισία - σημείωνες ξανά στο οπισθόφυλλο: "Μακεδονικός Αγών - σελίδα 1974…".
Μετά το πέρας της εκδήλωσης κατευθυνθήκαμε προς τη Λευκωσία δίπλα από το νέο Στάδιο Γ.Σ.Π. (Γυμναστικός Σύλλογος Παγκύπρια) για την τελετή της ονοματοδότησης Δημοτικού Πάρκου σε Πάρκο «Αντιστράτηγος Γεώργιος Κατσάνης». «Δεν είναι τυχαίος ο τόπος που επιλέχθηκε, δίπλα από το Στάδιο», είπε στη σύντομη ομιλία του ο Δήμαρχος Στροβόλου Ανδρέας Παπαχαραλάμπους. «Από αυτό το σημείο ατενίζουμε ευδιάκριτα τον Πενταδάκτυλο εκεί που ο αείμνηστος Κατασάνης έπεσε ηρωικώς μαχόμενος. Η επιλογή αυτού του χώρου έχει όμως και μια άλλη συμβολική σημασία, αφού ο Γεώργιος Κατσάνης υπήρξε ένας σπουδαίος αθλητής του ιστορικού συλλόγου του Ηρακλή Θεσσαλονίκης».
Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε στην κοινότητα Μαρί. Πρώτα στην πλατεία για την επιμνημόσυνη δέηση μπροστά από την προτομή του Γεωργίου Κατσάνη και ύστερα στο Άλσος πεσόντων και αγνοουμένων της 33ης Μ.Κ. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί η καλοσύνη των ανθρώπων της κοινότητας και ιδιαιτέρως της Προέδρου της Κυρίας Μαρίας Γεωργίου κάθε φορά που συναντιόμαστε. Η προσφορά τους πραγματικά ανεκτίμητη. Οι προτομές του Γεωργίου Κατσάνη και άλλων πεσόντων Ηρώων, το μνημείο των 69 πεσόντων και αγνοημένων της 33ης Μ.Κ. και το Άλσος που δημιουργήθηκε προς τιμή τους είναι μια προσφορά της κοινότητας Μαρί στην πατρίδα! Το δέντρα στο Άλσος θέριεψαν. Η ελιά του Κατσάνη καρποφόρησε, τα πεύκα έκαναν ίσκιο, το χώμα πάντα δροσερό, τόπος ιερός, τόπος τιμής και αυτογνωσίας, τόπος προσευχής….
Υστερόγραφο: Γράφει ο έφεδρος Καταδρομέας Σωτήρης Χαραλαμίδης: «Χθες στην τελετή στο Σταυροβούνι συνάντησα τον πατέρα του ήρωα Χρήστου Κυρατζή από τον Άγιο Αμβρόσιο. Μεταξύ των πολλών που κουβεντιάσαμε, μου είπε και την ιστορία όταν πήγαν για να παραλάβουν τα οστά του γιου τους. Τους είπαν τις συνθήκες που ανευρέθηκε καθώς και τις συνθήκες θανάτου του. Τον έδεσαν πισθάγκωνα με πιστόλι πυροβόλησαν και τα δυο του πόδια στο κάτω μέρος της πατούσας κοντά στον αστράγαλο διαλύοντας τον αστράγαλο και τις πατούσες και τον άφησαν να πεθάνει από αιμορραγία. Δεν ήθελα έτσι βασανιστικόν θάνατον για τον Χρήστο. Καλύτερα να τον πυροβολούσαν στην κεφαλή, τα λόγια του ήρωα πατέρα και το βλέμμα του απλανές ταξίδευε με τον γιο…».
Του Δρ. Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή
* Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή, είναι αναπληρωτής καθηγητής, Πανεπιστημίου Θεσσαλίας a.avgoustis@hotmail.com
