Η φωτογραφία υστερούσε τόσο σε ποιότητα όσο και σε εκτύπωση, οι διαστάσεις των καρτών ήταν σε μέγεθος λίγο μικρότερες από το κανονικό 10 x 15 εκ. των άλλων και το χαρτί δεν ήταν καλής ποιότητας. Δεν γνωρίζουμε ούτε τον φωτογράφο ούτε και τον εκδότη των καρτών, θα πρέπει προφανώς να ήταν κάποιος τυπογράφος από τη Λάρισα, γιατί δεν παρουσιάζονται κάρτες με τέτοια χαρακτηριστικά σε άλλες περιοχές πλην της πόλης μας.
Η συγκεκριμένη κάρτα φέρει την ένδειξη: Λάρισα - Κήπος Αλκαζάρ και απεικονίζει κάποιο εξοχικό κέντρο σε μια περιοχή δενδροφυτευμένη, αλλά με φυλλώματα ισχνά. Αραιά τραπεζοκαθίσματα στον προαύλιο χώρο επιβεβαιώνουν τη χρήση του κτίσματος. Αρχιτεκτονικά το κέντρο αποτελείται από ένα υπερυψωμένο ορθογώνιο διώροφο κτήριο με περιφερειακά στέγαστρα στις τρεις από τις τέσσερις πλευρές που διακρίνονται στη φωτογραφία. Βρισκόταν στην περιοχή όπου από την προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 και μετά υπήρχε πάντα κάποιο εξοχικό ψυχαγωγικό κέντρο. Αυτό μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, γιατί στη θέση τους σήμερα έχει κατασκευασθεί από τη δημοτική αρχή το Κηποθέατρο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η οπίσθια πλευρά της κάρτας. Είναι ταχυδρομημένη την 1η Ιανουαρίου 1929 από τη Λάρισα. Αποστολείς είναι οι αδελφές Αμαλία, Λιλίκα και Αλίκη Κουτσίνα από τη Λάρισα, οι οποίες στέλνουν ευχές για το νέο έτος 1929 στη φίλη τους δεσποινίδα Αθηνά Καρακίτη στον Βόλο[1]. Οι αδελφές Κουτσίνα ήταν κόρες του Κωνσταντίνου Κουτσίνα, αδελφού του Νίκου Κουτσίνα και εξαδέλφες του πολύ γνωστού Ανδρέα Κουτσίνα, ιδιοκτήτη της Στοάς Κουτσίνα και του ξενοδοχείου "Ολύμπιον". Ως γνωστόν η Αλίκη και η Λιλίκα Κουτσίνα έμειναν άγαμες, έζησαν πολλά χρόνια και οι παλαιότεροι Λαρισαίοι θα τις θυμούνται.
Το κτήριο της φωτογραφίας πρέπει να είναι το δεύτερο στη σειρά εξοχικό κέντρο σ' αυτή την περιοχή. Στις φωτογραφίες του φωτογραφείου "Μακεδονία" του Ι. Λεονταρίδη από τη μεγάλη πλημμύρα της Λάρισας στις 15 Οκτωβρίου 1883, οι οποίες σήμερα βρίσκονται στο αρχείο της ΔΕΥΑΛ, διακρίνεται στην περιοχή του πλημμυρισμένου Αλκαζάρ ένα περίτεχνο για την εποχή του κτίσμα, περιτριγυρισμένο από δένδρα. Πιστεύεται ότι είναι το πρώτο εξοχικό κέντρο το οποίο ονομαζόταν Αλκαζάρ. Εξ αυτού ονομάσθηκε και όλη η περιοχή, αλλά και όλα τα επόμενα κέντρα στη θέση αυτή, "Αλκαζάρ".
Περί το 1915 με εισήγηση του δημάρχου Μιχαήλ Σάπκα, το Δημοτικό Συμβούλιο πήρε την απόφαση να παραχωρήσει το μέρος του Άλσους των Νυμφών στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το Κηποθέατρο, στον επιχειρηματία Ρωμύλο Αυδή για να κατασκευάσει ένα ευπρεπές εξοχικό αναψυκτήριο. Σκοπός του ήταν να εξυπηρετεί τους πολλούς περιπατητές οι οποίοι επισκέπτονταν τακτικά το Άλσος, αλλά και να προσφέρει στις οικογενειακές εξορμήσεις των Λαρισαίων για λόγους αναψυχής κάποια διασκέδαση, ιδίως τις Κυριακές και τις γιορτές. Για τον σκοπό αυτό έκτισε ανάμεσα στα δένδρα και δίπλα από το ποτάμι μια απλή κατασκευή, προμηθεύτηκε γραμμόφωνο, πρωτοποριακή κίνηση για την εποχή εκείνη, με το οποίο πρόσφερε και μουσική απόλαυση σε όσους απολάμβαναν τον καφέ, την γκαζόζα ή το τσίπουρο και τοποθέτησε τραπεζάκια με καρέκλες κάτω από τη σκιά των δένδρων. Μεγάλη προσέλευση κοινού είχε το κέντρο αυτό τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια, όταν η ατμόσφαιρα στην πόλη ήταν αφόρητη. Μην ξεχνάμε ότι καλοκαιρινές διακοπές και θαλάσσια μπάνια την εποχή εκείνη ήταν κάτι άγνωστο. Η δροσιά που πρόσφερε το ποτάμι και το πλούσιο πράσινο του χώρου, ανακούφιζε τους επισκέπτες, όπως το ίδιο συνέβαινε και με το εξοχικό κέντρο "Φάληρο", το οποίο βρισκόταν δυτικά από το σχολικό γυμναστήριο, περίπου στη διασταύρωση των σημερινών οδών Ηπείρου και Τζαβέλα, όπου υπήρχε μεγάλος χώρος με πλούσια βλάστηση. Στο κέντρο που έκτισε ο Ρωμύλος Αυδής του έδωσε την ονομασία «Αλκαζάρ», προφανώς επειδή, όπως είδαμε, είχε πάρει από χρόνια η περιοχή την ονομασία αυτή.
Ο Αυδής ήταν ένας έξυπνος επιχειρηματίας και δούλεψε το κέντρο με συνέπεια και φροντίδα για τους επισκέπτες του. Όμως η λειτουργία του δυστυχώς υπήρξε σύντομη, μόλις μία δεκαετία περίπου. Το 1925 πυρκαγιά από άγνωστη αιτία κατέστρεψε εντελώς το κτήριο με όλα τα εντός αυτού υπάρχοντα αντικείμενα. Μετά την καταστροφή αυτή δεν θέλησε να αναστηλώνει το κέντρο και έστρεψε τις επιχειρηματικές δραστηριότητές του σε άλλο σημείο της πόλης. Προτίμησε να οργανώσει ένα άλλο εξοχικό κέντρο, το «Λούνα Πάρκ», στην αριστερή όχθη του Πηνειού, απέναντι από τα παλιά Σφαγεία. Για το παλιό καμένο κέντρο έδειξε ενδιαφέρον ένας άλλος επιχειρηματίας, ο Νέστορας Αναστασίου, ο οποίος πολύ σύντομα, στις 15 Απριλίου 1926, έκτισε ένα νέο κέντρο, μεγαλύτερο από το προηγούμενο με την ίδια ονομασία, αλλά διαφορετική αρχιτεκτονική μορφή[2].
-----------------------------------------------
[1]. Η οικογένεια Καρακίτη είχε και στη Λάρισα έναν κλάδο της. Ήταν ο γαιοκτήμονας, πολιτικός και επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Φ. Καρακίτης ο οποίος κάποια στιγμή ίδρυσε και ιδιωτική Τράπεζα στη Λάρισα. Νυμφεύθηκε την Ελένη Γ. Τέτση, τη γνωστή με το ψευδώνυμο Rebelle, όταν δημοσίευε διάφορα άρθρα κοινωνικού και φεμινιστικού ενδιαφέροντος στην εφημερίδα "Μικρά" του Θρασύβουλου Μακρή. Εκτός της φιλίας δεν γνωρίζω αν συνέδεε τις αδελφές Κουτσίνα και συγγενικός δεσμός με την οικογένεια Καρακίτη.
[2]. Βλέπε: Παπαθεοδώρου Νικόλαος, Το Κέντρο Αλκαζάρ, εφ. "Ελευθερία", Λάρισα, φύλλα της 29ης Ιανουαρίου και της 5ης Φεβρουαρίου 2014. Του ιδίου, Ιχνηλατώντας την παλιά Λάρισα-2014, Λάρισα (2016) σελ. 33-40.
Από τον Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
