-13. Δίπλα από τον σφραγιδοποιό Ιάκωβο Πεταλά υπήρχε ένα κατάστημα το οποίο κατασκεύαζε γυναικεία καπέλα. Προπολεμικά ήταν πολλά τα καταστήματα στη Λάρισα που κατασκεύαζαν γυναικεία καπέλα και μάλιστα ορισμένες από τις ιδιοκτήτριες αυτές έφθαναν μέχρι το Παρίσι για να προμηθευθούν φιγουρίνια και να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της μόδας. Το όνομα της γυναίκας που διατηρούσε το κατάστημα δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε. Όταν η ιδιοκτήτρια του καταστήματος αποσύρθηκε, στέγασε σ' αυτό το ραφείο του ο Ηλίας Δράκος, πατέρας δύο αγοριών, του οφθαλμίατρου Ιωάννη Δράκου και του μαθηματικού Αντώνη Δράκου.
-14. Στη συνέχεια ήταν το Ραφείο του Αθανασίου Βοζαλή. Ήταν ο πατέρας του πληροφοριοδότη μας στον περίπατο στην Στοά, Βαγγέλη Βοζαλή. Ο Βαγγέλης από μικρή ηλικία βρισκόταν τις ελεύθερες ώρες στο ραφείο του πατέρα του. Σύμφωνα με το συμβόλαιο ενοικίασης, το κατάστημα άρχισε να λειτουργεί το 1922, δηλαδή από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της Στοάς. Κάποια στιγμή όταν ο Βαγγέλης , ο μεγαλύτερος γιος του Θανάση Βοζαλή ενηλικιώθηκε, δούλεψε στο κατάστημα αυτό ως αντιπρόσωπος υφασμάτων και νεωτερισμών, ενώ ο μικρότερος αδελφός του Ελευθέριος συνέχισε το επάγγελμα του πατέρα του μέχρι το 1970 και έτσι τα δύο αδέλφια Βαγγέλης και Λευτέρης συστεγάζονταν. Τη χρονιά αυτή (1970) ο τελευταίος μετακόμισε στην Αθήνα, όπου δημιούργησε βιοτεχνία υποκαμίσων, ενώ ο πρώτος έμεινε στο κατάστημα αυτό μέχρι το κλείσιμο της Στοάς.
-15. Ακολουθούσε το Καλλιτεχνικόν Υποδηματοποιείον του Γρηγορίου Μελίδη, το οποίο κάποια στιγμή το συνέχισε ως υποδηματοποιείο και ο Απόστολος Πλασταράς. Μεταπολεμικά στο κατάστημα αυτό στεγάσθηκαν οι αδελφοί Φώτης και Αντώνης Σιμιτζής, οι οποίοι ήταν φοντιατζήδες. Όταν ο Αντώνης αποχώρησε, ο Φώτης εμπλούτισε επιπλέον το μαγαζί με τσάντες και διάφορα ψιλικά.
-16. Προπολεμικά στη θέση αυτή βρισκόταν το Ραφείο του Ισραηλίτη Σαούλ Καλαμάρα. Μεταπολεμικά στο κατάστημα αυτό βρέθηκε να στεγάζει το υποδηματοποιείο του ο Δημήτριος Γκαραγκουνόπουλος από τα Σουφλάρια (συνοικία 40 Μαρτύρων).
-17. Στη θέση αυτή προπολεμικά υπήρχε το "Υφασματεμπορείον των αδελφών Παπαπαναγιώτου". Ήταν ένα από τα πολλά καταστήματα υφασμάτων που λειτουργούσαν στη Στοά και όλα είχαν μεγάλη εμπορική κίνηση. Μετά την σύνταξή τους μεταπολεμικά το δούλεψαν δυο άλλοι αδελφοί οι αδελφοί Φιλίππου, οι οποίοι το έκαναν κατάστημα ψιλικών (κλωστές, είδη ραπτικής, κουμπιά, φερμουάρ, κλπ.). Καθ' ομολογίαν όλων ήταν το αγαπημένο κατάστημα των γυναικών της Λάρισας και της περιοχής.
-18. Το τελευταίο κατάστημα της Στοάς προς την οδό Ερμού προπολεμικά το είχαν δύο συνεταίροι, ο Παρμενίων και ο Δημήτριος Γιαννιός και πωλούσαν υφάσματα. Μεταπολεμικά στεγάσθηκε το υποδηματοπωλείο του Δημητρίου Μπαντικούδη.
-19. Απέναντι από το προηγούμενο κατάστημα και στη γωνία με την Ερμού βρισκόταν από το 1922 το μεγάλο κατάστημα υφασμάτων των αδελφών Νικολάου και Ανδρέα Κουτσίνα. Αν και ο Νικόλαος είχε ήδη ανοίξει κατάστημα στον Βόλο, εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι οι διαφημίσεις, ο λογότυπος των επιστολών και η πινακίδα του καταστήματος της Λάρισας ανέφερε "Αδελφοί Νικ. και Ανδρ. Κουτσίνα. Διάδοχοι Φιλ. Νικολάου ή Κουτσίνα", όπως φαίνεται και από το δημοσιευόμενο λογότυπο. Το ίδιο συνέβαινε και με το κατάστημα του Βόλου μέχρι τον πόλεμο, γιατί μεταπολεμικά ονομαζόταν απλά "Κουτσίνας" και έτσι ήταν γνωστό στην αγορά του Βόλου. Από τον σεισμό του 1941 το κατάστημα της Λάρισας έπαθε ορισμένες καταστροφές οι οποίες όμως επιδιορθώθηκαν και αμέσως μετά τον πόλεμο το χρησιμοποίησε η UNRRA, μια οργάνωση η οποία έστελνε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ρουχισμό για να διανεμηθεί στους Έλληνες πολεμοπαθείς. Αργότερα το τμήμα του καταστήματος προς την οδό Ερμού που ήταν και το μεγαλύτερο, στέγασε το γραφείο πόλεως της ΤΑΕ (Τακτικές Αεροπορικές Εκμεταλλεύσεις, αεροπορική εταιρεία πρόδρομος της Ολυμπιακής) και αργότερα την Εμπορική Ένωση των Δημητρίου Χατζή και Παναγιώτη Στωϊκίδη. Το άλλο τμήμα προς το εσωτερικό της Στοάς το χρησιμοποίησαν οι αδελφοί Μισούρα ως κατάστημα υφασμάτων.
-20. Ακολουθούσε ο "Εμπορορραπτικός Οίκος Π. Μπουρούση και Δ. Σταματοπούλου". Σε διαφήμιση του καταστήματος στην εφημερίδα "Ελευθερία" στις 10 Οκτωβρίου 1923 διαβάζουμε: "Ράπτετε τα κουστούμια σας με τα πιο νεώτερα φιγουρίνια στους ράπτας κ. κ. Παν. Μπουρούσην και Δ. Σταματόπουλον (στοά Κουτσίνα)". Ο γιός του Παναγιώτη Μπουρούση, Ευάγγελος υπήρξε διαιτητής ποδοσφαίρου. Μεταπολεμικά βρίσκουμε στο κατάστημα αυτό τον Αλέκο Αλεξάνδρου, τον επονομαζόμενο "βαρώνο", ο οποίος στέγασε το Γραφείο Αντιπροσωπειών που είχε.
-21. Το επόμενο κατάστημα ήταν το Κουρείο του Κυριάκου Βοζαλή, πατέρα του Νίκου Βοζαλή που τον γνωρίζουμε σαν έμπορο χαλιών, σχεδιαστή των χαλιών της "Βιοκαρπέτ" και ερασιτέχνη ζωγράφο. Τα κατάστημα διέθετε πατάρι, στο οποίο ο Κυριάκος Βοζαλής δημιούργησε Κομμωτήριο. Αυτό, μαζί με του Ξυραδάκη ήταν από τα πρώτα κομμωτήρια της Λάρισας. Ήταν μια εποχή όπου χρειαζόταν μεγάλη τόλμη μια γυναίκα να πηγαίνει σε ανδρικό κομμωτήριο να χτενιστεί, αφού δεν είχαν ακόμη εμφανισθεί οι κομμώτριες. Μεταπολεμικά ο χώρος μετατράπηκε από τον Θεόδωρο Γρίβα σε καφενείο το οποίο ήταν τόπος συνάντησης των κυνηγών.
-22. Στη συνέχεια προπολεμικά ήταν το "Νέον Εμπορικόν Κατάστημα και Μεταξουργείον Η ΜΟΔΑ, των αδελφών Τουφεξή". Η διαφήμιση σημειώνει ότι "Εις αυτό θα ευρίσκητε όλων των ειδών μέταξαν και όλα τα γυναικεία και ανδρικά είδη εις πλουσιωτάτην συλλογήν". Μεταπολεμικά στον χώρο αυτό στεγάσθηκε για ένα διάστημα το κατάστημα νυφικών της Νίτσας Ιωαννίδου, πριν μετακομίσει στην Ασκληπιού.
-23. Ακολουθούσε το σημείο όπου διευρυνόταν η Στοά και στην εσοχή υπήρχε μαρμάρινη σκάλα με ωραία χυτά μεταλλικά κάγκελα, η οποία οδηγούσε στον όροφο, στο βάθος του οποίου ήταν το καφενείο του Βασίλη Δικόπουλου. Ο Βασίλης είχε έναν αδελφό τον Δημήτριο, ο οποίος είχε το εργοστάσιο αναψυκτικών στην οδό Τζαβέλα, κοντά στην Ηπείρου. Ήταν η εποχή που η παραγωγή αναψυκτικών ήταν τοπική υπόθεση, καθώς υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερα τέτοια εργοστάσια. Ο Βασίλης τροφοδοτούσε με καφέδες ολόκληρη τη Στοά, αλλά και τα καταστήματα της οδού Πανός που βρίσκονταν κοντά στην Στοά. Μετά την αποχώρηση του Δικόπουλου το καφενείο το δούλεψε ο Νίκος Γάκος
-24. Στο επόμενο κατάστημα συναντάμε το ραφείο του Στέφανου Δήμτσα, ο οποίος εργάστηκε για πολλά χρόνια σ' αυτόν τον χώρο. Συνεργάσθηκε με τον Βασίλειο Χρυσοχόου που εμπορευόταν ανδρικά υφάσματα για παλτά και κουστούμια και ίδρυσαν, όπως διαπιστώνεται και από την διαφήμιση του 1927 το "Εμποροραφείον Βασιλ. Χρυσοχόου … υπό την προσωπικήν ευθύνην του Διευθύνοντος Στεφάνου Δήμτσα, ειδικώς εκπαιδευθέντος εν Παρισίοις εις την σχολήν του Ι. Ναπολιτάνο".
-25. Τέλος στη γωνία με την Πανός και απέναντι από το Κουρείο του Ματσέ, βρισκόταν η Ταβέρνα του Βασίλη Μήλιου. Μεταπολεμικά στο κατάστημα αυτό στεγάσθηκε το Ψητοπωλείο τού Βασίλη Τσαγκάλη, που ήταν γνωστό και σαν στέκι κυνηγών.
Με αυτό το κατάστημα κλείσαμε τον κύκλο της περιγραφής των καταστημάτων της Στοάς Κουτσίνα. Ήταν μία πρώτη καταγραφή. Γνωρίζουμε ότι έχουμε παραλείψει και άλλους ενοικιαστές των 26 αυτών καταστημάτων. Ελπίζουμε όμως στη συνεργασία των αναγνωστών μας οι οποίοι διατηρούν και αυτοί, όπως και ο φίλος Βαγγέλης Βοζαλής, αναμνήσεις από την ζωή 65 περίπου χρόνων της Στοάς, για να εντοπισθούν αν είναι δυνατόν όλοι όσοι πέρασαν απ' αυτή την …μυθική αγορά.
Του Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
