Η μοναδική παγκοσμίως Διοργάνωση Μαραθώνιας Κολύμβησης Ανοικτής Θαλάσσης «ΣΚΥΛΛΙΑΣ» (τιμής ένεκεν στον πρώτο επιβεβαιωμένο δύτη και «ύφυδρο» πολεμιστή της Αρχαιότητας) τιμώντας κάθε χρόνο μια τοπική προσωπικότητα, η οποία διέπρεψε στο χώρο της «Θαλάσσιας Αριστείας», κοινοποιεί το ακόλουθο αφιέρωμα ως μνημόσυνο του διακεκριμένου θαλάσσιου βίου του και όχι μόνο.
Βλαχούτσικος Χαράλαμπος (ψ. Μπαμπαλάκης) του Αναργύρου και της Ελένης. Γεννήθηκε στη Λίμνη Ευβοίας στις 10 Φεβρουαρίου 1921. Είχε τρία ακόμα αδέρφια και μια αδερφή. Ήταν ανιψιός του Καπετάν Ανάποδου (Γιώργου Βλαχούτσικου). Μέχρι το 1940 διέμενε στην γενέτειρά του ασχολούμενος με την ψαρική και με το «αλισβερίσι» στην περιοχή της Β. Εύβοιας έχοντας μια μικρή κωπήλατη βάρκα, με την οποία έφθανε μέχρι τον Πύργο της Ιστιαίας.
Στη διάρκεια της Κατοχής μαζί με τον αδερφό του Αθανάσιο Βλαχούτσικο (αγνοούμενος στο ναυάγιο Mountain Λυκαβηττός, Ατλαντικός 1943) περνούσαν απέναντι κατατρεγμένους: «περνούσαν κόσμο χωρίς χρήματα, γιατί όλη η οικογένεια δεν το είχε με το οικονομικό- ήταν της αυτοθυσίας». Συμμετείχε στη μάχη του Ξηροχωρίου (Ιστιαία) και σε αψιμαχία με τους Γερμανούς στα Καναλάκια: «..και εμένα Ελένη μη μέ βλέπεις έτσι , έχω πάρει και εγώ ψυχές στο λαιμό μου». Αργότερα συνελήφθη μαζί με άλλους Λιμνιώτες και φυλακίστηκε για μέρες σε πλημμυρισμένο υπόγειο σπιτιού στην Πλατεία Ηρώων. Εκεί δεμένοι από τα «πατερά» (ξύλινα δοκάρια) επιβίωσαν χάριν στο μικρό «Χαρικλάκι» που τους πετούσε κομμάτια ψωμιού από το φεγγίτη. Οι Γερμανοί έκαψαν δύο φορές το σπίτι του και η μητέρα του βασανίστηκε για να αποκαλύψει τη δράση του γιού της. Σε ηλικία 19 χρονών εισήλθε στο Αντάρτικο και έπαιζε το ρόλο του «αγγελιοφόρου» μεταξύ της Λίμνης και των Πολιτικών, χρησιμοποιώντας το κρυφό μονοπάτι του Κανδηλίου.
Εισήλθε στην παρανομία μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Μέλος του Κ.Κ.Ε. συνελήφθη το 1947 και οδηγήθηκε στη Μακρόνησο. Θα παραμείνει εκεί δύο χρόνια αντιμετωπίζοντας τα φρικτά βασανιστήρια της εξαγωγής νυχιών, των βραστών αυγών, της σταγόνας κ.ά. Εργάστηκε στην κατασκευή του εκεί θεάτρου και του υδραγωγείου. Είχε συναναστροφές με τον Μάνο Κατράκη, τον Ι. Ρίτσο, τον Λαυρέντη Διανέλο, τον Μεν. Λουντέμη, τον Στρ. Μυριβήλη κ.ά. Συμμετείχε στα γεγονότα του Αετού και τραυματίστηκε από σφαίρα, ενώ υπέστη κάταγμα στο πόδι και στο χέρι του. Για τη συμμετοχή του αυτή το στρατοδικείο αποφασίζει νέα εξορία στα Γιούρα το 1949. Το 1951 αφήνεται ελεύθερος και επανέρχεται για λίγες μέρες στη Λίμνη. Αμέσως, συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια και εξορίζεται εκ νέου στον Άι Στράτη μέχρι το 1960.
Από εκεί μαζί με άλλους εξόριστους αρκετές φορές τους περνούσαν με καΐκια στη Λήμνο, για να εργαστούν στις αλυκές. Στην επιστροφή μεσοπέλαγα και καταχείμωνο τους πετούσαν με τα ρούχα στη θάλασσα και τους έλεγαν, αν θέλουν να σωθούν, να κολυμπήσουν μέχρι τον Άι Στράτη (απόσταση νησιών 18 ν.μ.). «Ο Μπαμπαλάκης» ήταν από αυτούς που έφθασε στη ακτή, πόσοι δεν τα κατάφεραν, άγνωστο.
Στο νησί «οργίασε» στο υποβρύχιο ψάρεμα μαζί με τον συναγωνιστή του Αντώνη Ρακόπουλο (μετέπειτα νονός του γιού του Άρη και μόνιμος καταναλωτής φρούτων. Ερχότανε αργότερα στη Λίμνη με ένα Simca). Μαζί και με τον Αλέκο τον Γερμανό και τον Ρωσοπόντιο Μίσσα αποφάσισαν να κάνουν στο Μηχανουργείο του στρατοπέδου 4 χειροποίητα ψαροντούφεκα. Μετά κατασκευάστηκαν και άλλα. Η πατέντα ήταν δική τους έμπνευσης: σωλήνας ύδρευσης 16 χιλ., μπουζί για κεφαλή, έλασμα από ατσαλόσυρμα 2 χιλ., τρίαινα με «πριτσοκόλληση». Τα όπλα ήταν πολύ δυνατά (λειτουργικά μέχρι σήμερα) και «έπρεπε για να τα οπλίσεις να είσαι γερός άντρας». Τη μάσκα την φτιάχνανε, επίσης, μόνοι τους με κρύσταλλο 4-5 χιλ. που τους το έστελναν οι δικοί τους, με λάστιχο από σαμπρέλες που το στερεώνανε στο γυαλί με τσέρκια. Ψαρεύανε χωρίς βατραχοπέδιλα, αναπνευστήρα και γυμνοί, χειμώνα καλοκαίρι: «Αν έκανε κρύο αλειβόμασταν με γράσο αλλά μετά τυραννιόμασταν να το βγάλουμε από πάνω μας. Ο Άι Στράτης ήταν από τα απίθανα μέρη σε βυθό και ψάρια. Τα ψάρια μπόλικα. Φορές γυρίζαμε με μια βάρκα ψάρια από τη Γαϊδουροσπηλιά και τον Άι Νικόλα. Μια φορά βρήκα σε μια σπηλιά 2 ροφούς καμιά 20 οκάδες ο ένας να ερωτοτροπούν. Τους λυπήθηκα και τους άφησα λέγοντας εγώ δε θα σας χαλάσω το μεράκι. Τα ψάρια έπαιζαν ρόλο στην οργάνωση των συσσιτίων χωρίς αυτά θα πεθαίναμε από την πείνα».
Μετά το 1960 δούλευε ως Καπετάνιος εμπορικού πλοίου με δρομολόγια στην Κωνσταντινούπολη στον εφοπλιστή Λυμπέριο. Επέστρεψε στη Λίμνη το 1965. Στα μεταλλεία της περιοχής δεν δούλεψε παρά για κάποιο διάστημα στους Άγγλους των Κατουνίων. Οι τελευταίοι παρόλο που παρενοχλήθηκαν από την Αστυνομία αρνήθηκαν να τον απολύσουν. Το 1967, λίγο πριν παντρευτεί την Μαρία Ρούσσου, άνοιξε μαγαζί με πλαστικά και είδη λιανικού εμπορίου. Είχε και τα αλιευτικά είδη της εποχής και καθημερινά μάθαινε στα παιδάκια να κάνουν κόμπους και να ψαρεύουν στη Σκάλα της Λίμνης. Το ψάρεμα δεν το εγκατέλειψε αλλά συχνά πήγαινε με την κόρη του Ελένη στο Καντήλι. Οι φορές που η αυλή του σπιτιού κοκκίνιζε από τα λιθρίνια ήταν πολλές. Τα ψάρια που περίσσευαν «τα πουλούσε σε αυτούς που είχανε σε αυτούς που δεν είχανε τα χάριζε». Πολλές φορές με μεγάλες παρέες ξεκινούσαν για τις παραλίες του Άι Γιώργη και του Καντηλιού παίρνοντας μαζί τους μόνο σαλατικά και ψωμί. Τα ψάρια ήταν εξασφαλισμένα.
Σύχναζε στο Καφενείο του Καλόγερου (σημερινό Τσαμπάνης) και δεν σταμάτησε ποτέ σε κοινή θέα να διαβάζει τον Ριζοσπάστη. Αποποιήθηκε του δικαιώματος λήψης Σύνταξης της Εθνικής Αντίστασης, γιατί, όπως έλεγε: «πολέμησα για τα ιδανικά μου».
Ήταν άνθρωπος που είχε «πλούσια καριέρα» και έτρεχε παντού. Είχε πάθος με τη Θάλασσα, την Πολιτική και το τσιγάρο. Παρόλο που δεν πήγε σχολείο διάβαζε και έγραφε. Φορούσε συνέχεια έναν μαύρο μπερέ, ο οποίος αντικατέστησε τον άσπρο σκούφο των Συμιακών σφουγγαράδων από τα χρόνια της εξορίας. Πέθανε το 1989 σε ηλικία 68 ετών από πνευμονικό οίδημα και κηδεύτηκε παρουσία πολλών συντρόφων του από τα παλιά. Η κόρη του Ελένη, η οποία μας αφηγήθηκε ότι περιέσωσε από τις μνήμες της, μου εξομολογήθηκε: «με τον πατέρα μου ή θα πηγαίναμε για ψάρεμα ή σε κάποιο πολιτικό μνημόσυνο». Σε αυτά που σήμερα πολλοί δυσκολεύονται να πάνε!
Ο Βλαχούτσικος Χαράλαμπος (ψ. Μπαμπαλάκης), ένας άνθρωπος που έζησε τη μεστή ζωή του όπως ήθελε και την ξόδεψε όπως «γούσταρε». Σίγουρα δεν ήταν ο μόνος..
Από τον Ιωάννη Γ. Παλάντζα, δ/ντή Λυκείου στη Λίμνη Ευβοίας.
