Πριν προχωρήσουμε όμως πρέπει να γίνει μια διόρθωση όσον αφορά την φωτογραφία που δημοσιεύθηκε την προηγούμενη Τετάρτη. Η κ. Θεοφανώ Σακελλαρίου επικοινώνησε μαζί μου και με μεγάλη ευγένεια με πληροφόρησε ότι η λήψη της φωτογραφίας έγινε στην είσοδο της αυλής του Σχολείου την τελευταία μέρα των απολυτηρίων εξετάσεων, τον Ιούνιο του 1967 και εικονίζει το τμήμα Γ-1 του Α' Λυκείου Θηλέων Λαρίσης.
Μετά την απελευθέρωση της Λάρισας από τους Γερμανούς ο μπαρμπα-Στέφανος συνέχισε ως μικροπωλητής και σαν στέκι προτίμησε τώρα τα Γυμνάσια και κυρίως το Θηλέων. Είχε κατασκευάσει ένα καροτσάκι δικής του έμπνευσης[1], αυτό που δημοσιεύεται στη σημερινή φωτογραφία, μέσα στο οποίο είχε κάθε είδους φαγώσιμο, κατάλληλο για μαθητές και προφυλαγμένο με τζαμαρίες, για προστασία. Πωλούσε σάντουιτς, φρέσκα κριτσανιστά κουλούρια συνοδευόμενα με τυρί, ξηρούς καρπούς και από γλυκά το περίφημο σάμαλι, σοκολάτες, καραμέλες και πολλά άλλα. Εκείνο όμως για το οποίο ήταν ξακουστός σε όλη την πόλη και το αποζητούσαν και οι μεγάλοι, ήταν το παγωτό. Ήταν το καλύτερο στη Λάρισα και το κατασκεύαζε από πρόβειο γάλα. Το διέθετε στα Σχολεία και κατά τις καλοκαιρινές διακοπές ή τις Κυριακές και τις γιορτές αυτός και ο γιος του είχαν καθορισμένα στέκια στην πόλη[2] και τις Κυριακές έκαναν διανομές και στα σπίτια όταν του το ζητούσαν.
Την περίοδο 1953-1954 γυμνασιάρχης του Θηλέων ήταν ο καθηγητής Ιωάννης Μακρής. Λόγω έλλειψης σχολικών κτιρίων το Γυμνάσιο Θηλέων στεγαζόταν αποκλειστικά τις απογευματινές ώρες στο Δ’ Δημοτικό Σχολείο, το οποίο βρισκόταν όπως και σήμερα στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο με το Α’ Αρρένων. Επειδή οι αίθουσες του Δημοτικού Σχολείου δεν επαρκούσαν για όλο το Γυμνάσιο Θηλέων, δύο τάξεις, κυρίως οι μικρές, στεγάζονταν στο κτίριο του Α’ Αρρένων[3], μαζί με τα αγόρια. Κάποια στιγμή μπήκε στην ίδια δουλειά και ο δεύτερος γιος του Νίκος, ο οποίος μαζί με τον μπαρμπα –Στέφανο δούλευαν τα πρωινά στο Γυμνάσιο Αρρένων. Το διάστημα αυτό ο Ιωάννης Μακρής προσέλαβε τον μπαρμπα-Στέφανο άμισθο επιστάτη του Γυμνασίου Θηλέων και συγχρόνως του επέτρεπε να έχει το καροτσάκι με τα«καλούδια» μέσα στους χώρους του σχολείου.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 το Γυμνάσιο Θηλέων άλλαξε στέγη. Μετακόμισε στο Β’ Δημοτικό Σχολείο επάνω στον Λόφο της Ακροπόλεως. Κατά τον σεισμό του 1941 ο επάνω όροφος του διδακτηρίου αυτού είχε υποστεί σημαντικές ζημιές, χαρακτηρίσθηκε ακατοίκητος και το Δημοτικό Σχολείο λειτουργούσε μόνον στο ισόγειο. Όταν ανέβηκε στον Λόφο το Γυμνάσιο Θηλέων στεγάσθηκε στο ισόγειο, εκτόπισε δηλ. το Β’ Δημοτικό Σχολείο, το οποίο μετακόμισε σε πέντε προκατασκευασμένες πρόχειρες αίθουσες που κατασκεύασε η στρατιωτική υπηρεσία ΜΟΜΑ. Στην μετακόμιση αυτή ακολούθησε τις μαθήτριες και ο μπαρμπα-Στέφανος, ο οποίος εξακολούθησε και στη νέα θέση να εκτελεί μαζί με την δουλειά του μικροπωλητή και χρέη άμισθου επιστάτη στο Γυμνάσιο.
Αργότερα, με την γενναιόδωρη προσφορά του ζεύγους Ανδρέα και Άννας Κουτσίνα οι απόγονοί τους αποφάσισαν την κατασκευή Γυμνασίου Θηλέων. Το 1962 έγινε η τελετή θεμελίωσης στον χώρο του σχολικού Γυμναστηρίου και ο Γιάννης Ζούκης θυμάται ότι ο γυμνασιάρχης Ιωάννης Μακρής του έδωσε την εντολή να αναζητήσει στην αγορά δύο άσπρα κοκόρια, για να τα θυσιάσουν, σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, κατά την ώρα της θεμελίωσης. Με την αναδιάταξη αυτή ο γιος του Νίκος διατήρησε τη θέση του στο Αρρένων, ενώ ο μπαρμπα-Στέφανος ακολούθησε τα …κορίτσια του στο «Κουτσίνειο».
Μετά τον Μακρή γυμνασιάρχης διορίσθηκε στο Γυμνάσιο Θηλέων ο Νικόλαος Ζαρίμπας και μετά απ’ αυτόν ο «κούκλος»,όπως τον αποκαλούσαν οι μαθήτριες, Παναγιώτης Ριζουμελιώτης. Οι μισές τουλάχιστον μαθήτριες ήταν …ερωτευμένες μαζί του. Εν τω μεταξύ το 1965 απολύθηκε από τον στρατό το τελευταίο παιδί του μπαρμπα-Στέφανου, ο Γιάννης, ο οποίος ακολούθησε επαγγελματικά τα βήματα του πατέρα του. Τα δύο αδέλφια Νίκος και Γιάννης διορίσθηκαν στο δημόσιο και κατόρθωσαν να γίνουν σχολικοί επιστάτες. Ο Νίκος στο Α’ Αρρένων και ο Γιάννης στο Θηλέων. Εν τω μεταξύ ο μπαρμπα-Στέφανος σταμάτησε να δουλεύει συστηματικά, όμως για πολλά χρόνια επισκεπτόταν καθημερινά τα γυμνάσια, βοηθούσε τους γιους του και συζητούσε με τους φίλους του καθηγητές. Οι μαθήτριες μόλις τον έβλεπαν τον περιτριγύριζαν, συνομιλούσαν μαζί του και αντάλλασσαν μεταξύ τους πειράγματα. Βαθμιαία όμως οι επισκέψεις του αραίωναν και τελικά στις 15 Σεπτεμβρίου 1975 πέθανε σε ηλικία 83 ετών.
Η μορφή του μπαρμπα-Στέφανου ήταν η πιο αγαπητή για τους μαθητές και ιδίως τις μαθήτριες της Λάρισας κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών τους σπουδών. Γλυκός, ήρεμος, συγκαταβατικός και διπλωμάτης τις βοηθούσε με κάθε τρόπο και όσο μπορούσε στις διάφορες δυσκολίες τους. Συγχρόνως όμως τις νουθετούσε, πρόσεχε την συμπεριφορά τους, με τις άτακτες ήταν αυστηρός, αλλά ποτέ δεν υπήρξε «καρφί». Αν και η αποστολή του ως επιστάτης ήταν σοβαρή και υπεύθυνη, προσπαθούσε με τον τρόπο του να επιβάλλεται στις μαθήτριες ώστε να τον αγαπούν και παράλληλα να τον σέβονται και να τον υπακούν.
Από τα παιδιά που δούλεψαν μαζί του, ο Νίκος νυμφεύθηκε το 1962 την Βασιλική Ζαραμπούκα από τα Τρίκαλα, απέκτησαν δύο αγόρια, τον Στέφανο και τον Παναγιώτη και πέθανε τον Ιούνιο του 1990. Ο Γιάννης νυμφεύθηκε το 1974 με την Γεωργία Μακερούφα από τον Αμπελώνα, διοικητική υπάλληλο του Γενικού Νοσοκομείου και απέκτησαν δύο αγόρια, τον Στέφανο και τον Άγγελο.
Δύο εγγόνια λοιπόν διαιωνίζουν σήμερα το όνομά του…
--------------------------------------------------------
[1]. Το καροτσάκι από την μια πλευρά έγραφε: «Εδώ ο Στέφανος». Την επιγραφή αυτή την είχε φιλοτεχνήσει ο ανεψιός του ζωγράφος Ζήσης Ζούκης και την ανανέωσε όταν το χρησιμοποίησε και ο γιος του Γιάννης.
[2]. Ο ίδιος τοποθετούσε το καρότσι με το παγωτό δίπλα στη γεφυροπλάστιγγα που υπήρχε κοντά στο Ωδείο, ενώ ο γιος του Γιάννης πωλούσε παγωτό βανίλια και είχε το στέκι του στην διασταύρωση των οδών 31ης Αυγούστου και 25ης Μαρτίου.
[3]. Στο ίδιο κτίριο στεγαζόταν συγχρόνως και το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων της Λάρισας. Μάλιστα οι ημέρες των μαθημάτων μεταξύ των δύο γυμνασίων αρρένων μοιράζονταν ισομερώς. Το ένα έκανε τα μαθήματα, τις τρεις πρώτες ημέρες της εβδομάδας (Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη) τις πρωινές ώρες και τις υπόλοιπες τρεις (Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, γιατί την εποχή εκείνη μαθήματα γινόταν και το Σάββατο) τις απογευματινές ώρες. Τις αντίθετες ώρες της ημέρας έκανε μαθήματα το άλλο γυμνάσιο.
Του Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
