Ο Νικόλαος Ιωάννου Ράπτης ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της παλαιάς Λάρισας, η οποία κυριάρχησε σε πολλούς τομείς κατά τα μέσα του περασμένου αιώνα (1930-1960). Iατρός με πλούσιες μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, πολιτικός με τρεις νικηφόρες βουλευτικές αναμετρήσεις στο νομό μας, σπουδαίος κοινωνικός παράγοντας της Λάρισας, χάρη στις ιδιωτικές κλινικές που ίδρυσε και την κατά διαστήματα θητεία του στο Δημοτικό Νοσοκομείο, σκληρός πολέμιος κατά την διάρκεια της κατοχής της «Ρωμαϊκής Λεγεώνας»[1], γεγονός που τον οδήγησε σε πολυετή ομηρία στην Ιταλία, άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην πόλη μας. Ο Νικόλαος Ράπτης γεννήθηκε το 1903. Γονείς του ήταν ο Ιωάννης Ράπτης και η Μαρία (Μαριγούλα) Τσούβα. Ήταν το μοναδικό τέκνο του ζευγαριού, επειδή το 1908ο πατέρας του πέθανε σε νεαρή ηλικία. Το 1921, εγγράφθηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά διέκοψε τα μαθήματα λόγω της μικρασιατικής εκστρατείας και μετά την επελθούσα καταστροφή επέστρεψε στην Αθήνα για να τα συνεχίσει. Αποφοίτησε το 1926. Υπηρέτησε τη θητεία του ως έφεδρος ανθυπίατρος και ένα χρόνο εργάσθηκε στο χειρουργικό τμήμα του Δημοτικού νοσοκομείου Λαρίσης, στο οποίο φιλοξενούνταν τότε προσωρινά το Στρατιωτικό νοσοκομείο. Μετά την απόλυσή του από το στράτευμα, αφού πέρασε για ένα διάστημα από το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» το 1928 αναχώρησε για το Παρίσι, όπου και παρέμεινε συνολικά δύο χρόνια. Στη γαλλική πρωτεύουσα ειδικεύθηκε κοντά σε παγκοσμίου φήμης επιστήμονες και το 1930 επέστρεψε στην Αθήνα. Νυμφεύθηκε την Ροδοθέα Πορσανίδου, δασκάλα στο Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινουπόλεως και επέστρεψε στη Λάρισα, όπου εξάσκησε την ειδικότητα του χειρουργού –γυναικολόγου ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Πρώτο μέλημά του ήταν να ιδρύσει ιδιωτική κλινική. Αυτή επέλεξε να στεγασθεί σε κάποιο απλό οίκημα επί της οδού Βασιλέως Αλεξάνδρου[2](Παπαναστασίου σήμερα), το οποίο βρισκόταν απέναντι από το κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται η Περιφέρεια Θεσσαλίας. Στην κλινική αυτή ο Νίκος Ράπτης έκανε τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα με επιτυχία, εδώ εφάρμοσε στην πράξη τις ιατρικές του δεξιότητες και έδειξε τις πλούσιες κοινωνικές του αρετές.
Το κτίριο της πρώτης κλινικής του Νικολάου Ράπτη απεικονίζεται στη δημοσιευόμενη φωτογραφία. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελευθερία», στο ένθετο «Πολιτισμός», προέρχεται από το αρχείο της κόρης του δ. Μαίρης Ράπτου, ιδιοκτήτριας των ομωνύμων εκπαιδευτηρίων της πόλεώς μας και χρονολογείται από το 1931. Όπως διακρίνεται και στην φωτογραφία, πρόκειται για παλαιό επίμηκες οίκημα, προφανώς κατοικία κάποιου Λαρισαίου αστού, η οποία εσωτερικά διαρρυθμίσθηκε κατάλληλα για να εκπληρώσει τον σκοπό της. Ουσιαστικά το κτίσμα ήταν ισόγειο, με αρκετά υπερυψωμένο υπόγειο και η κυρία είσοδος, με την βοήθεια ξύλινης σκάλας οδηγούσε στον όροφο όπου στεγάζονταν οι χώροι της κλινικής. Η πρόσοψη του κτιρίου έβλεπε προς τον δρόμο και βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πίσω από την οικοδομική γραμμή, κατά μήκος της οποίας υπήρχε τοιχίο συμπληρωμένο με σιδερένια κάγκελα και στο μέσον μια όμορφη σιδερένια πόρτα.
Στην κλινική αυτή ο Νίκος Ράπτης δεν έμεινε για μεγάλο διάστημα. Έκτισε μια νέα ιδιόκτητη κλινική με όλες τις σύγχρονες για την εποχή προδιαγραφές, στη οδό Παπακυριαζή 30, ενώ συγχρόνως (1934) ανέλαβε και τη διεύθυνση της χειρουργικής κλινικής του Δημοτικού Νοσοκομείου Λαρίσης. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύθηκε και βρέθηκε να υπηρετεί ως έφεδρος αξιωματικός στα ορεινά χειρουργεία του μετώπου.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής, το γραφείο της κλινικής χρησιμοποιήθηκε ως χώρος αντιστασιακών συναντήσεων και κινήσεων εναντίον των κατακτητών Ιταλών και της «Ρωμαϊκής λεγεώνας» ή «Λεγεώνας των Βλάχων». Η δράση του αυτή ερέθισε τους Ιταλούς κατακτητές με αποτέλεσμα να συλληφθεί όμηρος τον Απρίλιο του 1942 και μαζί με μια μεγάλη ομάδα επιστημόνων και έγκριτων πολιτών να μεταφερθεί στην Ιταλία. Όλοι αυτοί μεταφέρθηκαν την 1η Μαΐου του 1942 σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην Ιταλία.
Στη Λάρισα επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του 1945, έπειτα από ομηρία 3,5 ετών. Η μακροχρόνια συμβίωσή του στην εξορία με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον οδήγησε σε νέους δρόμους. Έτσι σύντομα κατέβηκε στον πολιτικό στίβο και στις εκλογές του 1946, του 1950 και του 1952 εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ο Νίκος Ράπτης από τον γάμο του με τη Ροδοθέα Πορσανίδου απέκτησε δύο τέκνα. Το 1931 τον Ιωάννη και το 1934 τη Μαίρη, η οποία εδώ και πολλά χρόνια διευθύνει τα ομώνυμα Εκπαιδευτήρια της Λάρισα.
Η ζωή του ήταν σύντομη. Νικήθηκε από την επάρατη νόσο και νεότατος, σε ηλικία 57 ετών, πέθανε στις 23 Ιουλίου του 1960.
{1]. Μετά την κατάρρευση του μετώπου το 1941, μαζί με τα ιταλικά στρατεύματα εμφανίσθηκαν στην περιοχή μας οι γνωστοί πράκτορες Αλκιβιάδης Διαμάντης, Νικόλαος Ματούσης και Βασίλειος Ραποτίκας, οι οποίοι μαζί με άλλους βλαχόφωνους επιχείρησαν να επανδρώσουν την «Ρωμαϊκή Λεγεώνα», όπως ονόμασαν το ένοπλο σώμα της, με σκοπό την ίδρυση του «Πριγκιπάτου της Πίνδου», μιας αυτόνομης περιοχής βλαχόφωνων μέσα στην ελληνική επικράτεια. Ο Νικόλαος Ράπτης, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και πολλοί άλλοι βλαχόφωνοι επιστήμονες και απλοί άνθρωποι αντιστάθηκαν σθεναρά στην προσπάθεια αυτή, η οποία όπως ήταν φυσικό τελικά απέτυχε.
[2]. Η οδός Ακροπόλεως μετά τον θάνατο του βασιλέα Αλέξανδρου (1893-1920) μετονομάσθηκε προς τιμήν του σε οδό Βασιλέως Αλεξάνδρου, ονομασία η οποία όμως δεν επεκράτησε ανάμεσα στους Λαρισαίους, οι οποίοι εξακολουθούσαν να την αναφέρουν με την παλαιά ονομασία, Ακροπόλεως.
Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
