Τα γεγονότα που προηγήθηκαν και οδήγησαν στο θάνατο των παιδιών είναι αρκετά περίπλοκα και σχετίζονται άμεσα με τη δολοφονία του Ράινχαρντ Χάιντριχ, κυβερνήτη της Βοημίας και της Μοραβίας και «Προστάτη του Ράιχ» στην Τσεχοσλαβακία.
Η Τσεχοσλαβακία είχε καταληφθεί από τη ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1939 και η διοίκηση του Ράινχαρντ Χάιντριχ χαρακτηρίστηκε ως η πιο σκληρή μέχρι τότε. Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ ήταν στέλεχος των SS, ο δεύτερος, στην ιεραρχία, μετά τον Χάινριχ Χίμλερ. Αδυσώπητος διώκτης των Εβραίων, πρωτοστάτησε στην «Τελική Λύση του εβραϊκού ζητήματος», το σχέδιο δηλαδή των Ναζί για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Εξαιρετικά φιλόδοξος και ψυχρός υπολογιστής, χωρίς κανένα οίκτο, ήταν γνωστός, ακόμα και στους κύκλους των SS, ως «ξανθό κτήνος» και «Δήμιος Χάιντριχ». Κυκλοφορούσε επίσης και η φήμη μέχρι και της διαδοχής του Αδόλφου Χίτλερ από αυτόν.
Καταπίεση, εξευτελισμοί, βασανισμοί, στέρηση της ελευθερίας, δολοφονίες αποτελούν πλέον καθημερινό φαινόμενο των πολιτών. Έτσι στις 17 Μαΐου 1942, αντιστασιακοί της «Ελεύθερης Τσεχίας», ειδικά εκπαιδευμένοι και έχοντας σαν στόχο τη δολοφονία του Χάιντριχ, του στήνουν ενέδρα και καταφέρνουν να τον τραυματίσουν πολύ σοβαρά. Μεταφέρεται σε νοσοκομείο της Πράγας, όπου δυο εβδομάδες αργότερα, στις 4 Ιουνίου του 1942, πεθαίνει από σηψαιμία. Ολόκληρη η χώρα μουδιασμένη, πίστευε ότι γνώριζε τι θα επακολουθήσει. Κανένας όμως δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο τρομαχτικές θα ήταν οι συνέπειες του τολμηρού αυτού εγχειρήματος. Η αρχή έγινε με ολική απαγόρευση της κυκλοφορίας στην Πράγα. Ακολούθησε μια τεράστια επιχείρηση εντοπισμού των δραστών, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ωστόσο την εβδομάδα που μεσολάβησε από τον τραυματισμό μέχρι το θάνατο του Χάιντριχ, 157 άνθρωποι εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, ως αντίποινα για τον θάνατό του. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα.
Μετά την κηδεία του Χάιντριχ, που έγινε στο Βερολίνο, οι Ναζί πληροφορούνται ότι κάποια χωριά κοντά στην Πράγα κρύβουν τους υπεύθυνους της δολοφονίας του. Μαινόμενος ο Χίτλερ εκδίδει τις παρακάτω διαταγές: Σ’ αυτά τα χωριά, να εκτελεστούν όλοι οι ενήλικες άντρες άνω των 16 ετών και τα γυναικόπαιδα να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα παιδιά που έχουν χαρακτηριστικά «Αρείου» να υιοθετηθούν από γερμανικές οικογένειες SS, για να γίνουν «άξιοι» Ναζί. Τα υπόλοιπα να «ανατραφούν» με άλλους τρόπους, ή να θανατωθούν. Τέλος τα χωριά να εξαφανιστούν από τους χάρτες, να μη μείνει τίποτα που να θυμίζει ότι κάποτε υπήρχαν.
Οι διαταγές εφαρμόζονται αμέσως. Άντρες των SS κυκλώνουν το χωριό Λίντιτσε, που βρισκόταν σε απόσταση 20 χλμ. από την Πράγα, με την ψευδή κατηγορία ότι οι κάτοικοί του είχαν βοηθήσει τους εκτελεστές του Χάιντριχ. Εδώ γράφεται μία από τις μελανότερες πράξεις του πολέμου.. Την ίδια μέρα όλοι οι άντρες μεταφέρονται σε ένα αγρόκτημα, στην άκρη του χωριού και εκτελούνται, πρώτα σε ομάδες των πέντε. Όμως ο επικεφαλής αυτού του τρόμου Horst Bohme, παραπονέθηκε ότι θα του έπαιρνε πολύ καιρό για να τους εκτελέσει όλους. Να μη χάνει και τον… πολύτιμο χρόνο του. Έτσι οι ομάδες έγιναν των δέκα και μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας 173 άντρες είχαν εκτελεστεί. Εκτελούνται επίσης επιτόπου 71 γυναίκες.
Τα αντίποινα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Η εκδίκηση των Γερμανών πρωτοφανής και θηριώδης. Οι αριθμοί προκαλούν ίλιγγο, γιατί πρόκειται για ανθρώπινες ζωές: 203 γυναίκες και 105 παιδιά συγκεντρώνονται στο σχολείο του Λίντιτσε και από κει οδηγούνται σε άλλο σχολείο της κοντινής πόλης Klandno. Τέσσερις από τις γυναίκες ήταν έγκυες και μεταφέρονται στο ίδιο νοσοκομείο, όπου εξέπνευσε ο Χάιντριχ. Πεθαίνουν με το χειρότερο τρόπο, αφού βίαια τις αφαιρούνται τα έμβρυα. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες γυναίκες μεταφέρονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπρουκ, όπου χάνουν τη ζωή τους από δηλητηριώδη αέρια και από ιατρικά πειράματα.
Τα παιδιά μεταφέρονται, από την πόλη Klandno, όπου είχαν συγκεντρωθεί προσωρινά, σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Λότζ, όπου Γερμανοί αξιωματούχοι τα διαχωρίζουν, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Όσα έχουν «άρεια» χαρακτηριστικά στέλνονται σε ορφανοτροφεία, ή δίνονται για υιοθεσία σε οικογένειες των SS. Tα άλλα αποφασίζεται από τον Αδόλφο Άιχμαν να θανατωθούν. Το χωριό Λίντιτσε, στις 11 Ιουνίου, ανατινάζεται με δυναμίτη και ισοπεδώνεται με μπουλντόζες.
Εξαφανίζεται στην κυριολεξία, αφού το όνομά του δεν υπάρχει πια στη νέα εκτύπωση χαρτών. Την ίδια τύχη έχει και το παρακείμενο χωριό Λέζακι, όπου εκτελούνται όλοι οι ενήλικες κάτοικοι, επειδή οι Ναζί ανακάλυψαν, όπως ισχυρίστηκαν, τον ασύρματο επικοινωνίας των εκτελεστών. Λίγους μήνες μετά, στις 24 Οκτωβρίου 1942, με εντολή του Χίμλερ, εκτελούνται με αέρια, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, 242 κρατούμενοι, συγγενείς και φίλοι των κατοίκων του Λίντιτσε.
Το πολύπαθο Λίντιτσε γίνεται το σύμβολο της ναζιστικής κτηνωδίας. Μετά τον πόλεμο, το Λίντιτσε ξανακτίστηκε σε απόσταση 300 μέτρων από την παλιά πόλη και ονομάστηκε Νόβο Λίντιτσε (Νέο Λίντιτσε). Ποτέ, ωστόσο, δεν αποδείχτηκε ότι πράγματι υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ Λίντιτσε και δολοφονίας του Χάιντριχ. Όπως ποτέ και κανείς δεν έμαθε αν κάποιο από τα 82 παιδιά έκλαιγε ζητώντας τη μητέρα ή τον πατέρα του, λίγο πριν χάσει τη ζωή του.
Ωστόσο τα αθώα αυτά παιδιά, που τόσο τραγικά και άδικα έχασαν τη ζωή τους τότε, επέστρεψαν και θα κατοικούν για πάντα στο Λίντιτσε. Βρίσκονται επιτέλους στο σπίτι τους, χάρη στη γλύπτρια Marie Uchytilova, που δημιούργησε ένα χάλκινο σύμπλεγμα από 82 παιδιά. Τα 82 χάλκινα αγάλματα, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνεται ότι ατενίζουν προς το Λίντιτσε, εκεί όπου γεννήθηκαν και όπου είναι οι τάφοι των οικογενειών τους. Το γλυπτό αποτελεί φόρο τιμής προς αυτά τα παιδιά, αλλά και προς όλα τα παιδιά θύματα των πολέμων.
Τα παιδιά του Λίντιτσε θα στέκουν εκεί ως αιώνια υπενθύμιση του τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, όταν παύει να είναι άνθρωπος.
Από τη Ρίτα Μωυσή
