Τα υλικά κατασκευής, η διακόσμηση και τα πολλά και πολύτιμα κοσμήματα έχουν χαρακτήρα φορτισμένο με συμβολισμούς ευζωίας και γονιμότητας. Το πουκάμισο της νύφης αποτελεί το πιο ιερό τμήμα της φορεσιάς καθώς άπτεται απευθείας του σώματός της. Τα εκλεκτά υλικά κατασκευής (μετάξι, λινάρι), το λευκό ή κόκκινο χρώμα του και ο πλούσιος κεντητός διάκοσμος με γονιμικά σύμβολα ( πετεινάρια, ρόδια, μήλα, φεγγάρια κ.ά) στοχεύουν στην προστασία και την γονιμότητα της νύφης. Ο γαμπρός είναι ντυμένος με την επίσημη παραδοσιακή φορεσιά της κάθε περιοχής. Ωστόσο, όπως επισημαίνει η κ. Φανή Καλοκαιρινού, Επιστημονικά Υπεύθυνη του Λαογραφικού Μουσείου Λάρισας, οι μετασχηματισμοί που επέρχονται με το πέρασμα του χρόνου διαφοροποιούν τις παραδοσιακές από τις νεότοκες αστικές ελληνικές κοινωνίες και παρά τη διατήρηση πολλών στοιχείων και συμβόλων της τελετουργίας (ο αρραβώνας, το δαχτυλίδι, τα στέφανα κλπ.) που διατηρούνται διαχρονικά και φθάνουν μέχρι σήμερα, στα τέλη 19ου - αρχές 20ου αι., παρατηρείται ενδυματολογική στροφή τόσο στη νυφική φορεσιά όσο και στο γαμπριάτικο κοστούμι. Μετά την απελευθέρωση οι άνδρες πρώτοι σε όλη την ελεύθερη Ελλάδα, κατά συνέπεια και στη Θεσσαλία, καταργούν την παραδοσιακή ενδυμασία και υιοθετούν τη νέα ευρωπαϊκή μόδα , πράγμα που αντανακλά και σε επίπεδο γαμήλιας ενδυμασίας. Οι αστοί γαμπροί φορούν φράκο ή ρεντικότα μαύρη , μαύρο παντελόνι, γιλέκο μαύρο ή λευκό, λευκό πουκάμισο με κολάρο, λευκά χειρόκτια, σκαρπίνια μαύρα, συνήθως λουστρίν, κάλτσες μαύρες μεταξωτές. Οι δε στρατιωτικοί είναι ενδεδυμένοι με την επίσημη στολή τους. Στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 20ού αι. στην ανδρική μόδα εισβάλλουν και πολλά αμερικανικά στοιχεία. Έτσι, το σμόκιν, ως βραδινό ένδυμα με τσάκιση στο παντελόνι, φοριέται και σαν γαμήλιο ένδυμα. Την ίδια εποχή οι νύφες φορούν νυφικά φορέματα από βαρύτιμα υφάσματα, μεταξωτά , λευκά ή κρεμ, από ατλάζι , μουαρέ, κρεπ ντε σιν ή και μαλλομέταξα υφάσματα για τους πιο απλούς γάμους. Τα εσώρουχα, οι μεταξωτές καλτσοδέτες, τα δερμάτινα γοβάκια, συμπληρώνουν το σύνολο και είναι σε λευκό χρώμα. Σε επίσημους γάμους το νυφικό έχει ουρά 2μισι έως 3 μέτρα που την υποβαστάζει ένας μικρός ακόλουθος από τους οικείους. Στη μεσαία τάξη το νυφικό ράβεται έτσι ώστε να μπορεί να αποτελέσει επίσημο ένδυμα για μετέπειτα κοινωνικές εκδηλώσεις, χορούς, θέατρο κλπ. Το πέπλο γίνεται από τούλι, μήκους περίπου τεσσάρων μέτρων με μεγάλο πλάτος και το μικρό στεφάνι που το συγκρατεί είναι από φύλλα μυρσίνης και άνθη πορτοκαλιάς. Η νύφη είναι δυνατόν να φορά για κοσμήματα ψιλά μαργαριτάρια, αρκετές φορές δεν κρατά την στερεότυπη λευκή ανθοδέσμη , ούτε φορά δαχτυλίδι στο χέρι. Τα νυφικά όπως και τα φορέματα εκείνης της εποχής, εξηγεί η κ. Καλοκαιρινού, ράβονται συνήθως κατά παραγγελία στο Παρίσι ή από μοδίστρες που τα ράβουν με υφάσματα ευρωπαϊκά αγορασμένα από καταστήματα κυρίως των Αθηνών.
X.B
