Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΧΟΥΝ, εκ καταστατικού, εμμονή με τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ του κέντρου (και όχι μόνο) οι αριστεροί κυβερνώντες - αν έτσι θέλουν να δηλώνουν οι Συριζαίοι πολιτικοί. Όροι, όπως, «καπιταλισμός», «μονοπώλια», «κεφαλαιοκράτες», «ιμπεριαλιστές» και τα λοιπά κύρια συστατικά των συνθημάτων των δεκαετιών του ’80 και του ’90, θυμάστε, «έξω οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τέτοια ηρωικά, έθρεψαν τη γενιά εκείνη, η οποία, από τη μακρόχρονη «επαναστατική γυμναστική» του πεζοδρομίου, (αλήθεια, ήταν ό,τι πιο χρήσιμο συνέβη για τον εργαζόμενο λαό την εποχή εκείνη απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα που μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι). Σήμερα, ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς αυτής, βρέθηκε σε θέσεις εξουσίας και συνεπώς, στην ίδια πλευρά με τις δυνάμεις καταστολής. Τα ΜΑΤ! Οποία ανατροπή ιδεολογίας! Αλήθεια, απίστευτα μεγάλη και άβολη κατάσταση για την (όποια) αριστερά...
ΕΤΣΙ, διανύοντες «ημέρες εξουσίας» οι κατ’ όνομα αριστεροί, που δεν είχαν όπως απεδείχθη στην πράξη και καμιά δυσκολία να ...καβαλάνε τις υπουργικές μερσεντές, (ας όψεται ο πρωθυπουργός που νόμιζε ότι μπορούσε να τους επιβάλλει το αντίθετο), βρέθηκαν στην (άβολη) θέση, να υποχρεούνται να επαναφέρουν κάποια ιδεολογικά στάνταρ τους, χτυπώντας και αδίκως, εκείνους που εκ συστήματος και ιδεολογικού καταστατικού θεωρούσαν πάντα εχθρούς τους. Τελευταία, με τη συγχώνευση των ταμείων, ακόμα και εκείνων που ποτέ δεν πήραν από το κράτος δεκάρα τσακιστή, έδωσαν ένα τελειωτικό κτύπημα στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, καταληστεύοντας το ταμείο των εργαζομένων σ΄αυτά.
ΟΛΑ αυτά τα χρόνια της «μαχόμενης αντιπολίτευσης» αλλά και τα σημερινά της «αμυνόμενης» κυβέρνησης (στις απαιτήσεις των συμμάχων δανειστών), δεν υπήρξε ούτε μία ανακοίνωση, ούτε μία θέση, ή δημόσια ομιλία στελέχους, ή εκδήλωση οργάνωσης, του γενικότερου αριστερού χώρου, που να ξεχνούσε να κάνει την οποιαδήποτε καταγγελία, για «αποκλεισμό του χώρου από εφημερίδες και τηλεόραση», μη εξαιρώντας ακόμα κι αυτές τις εφημερίδες, που, από δεοντολογία (κυρίως στην επαρχία) δημοσιοποιούσαν καθημερινά και με το παραπάνω τις θέσεις τους...
ΑΝ και θα ήταν άδικο να μην ξεχωρίσει κανείς την «Αριστερά» με την «αριστερά», η τακτική αυτή μέσα στον ευρύτερο χώρο, διδάσκονταν από τα ...νήπια στα «κομματικά σχολεία». «Δεν πειράζουμε ποτέ τα δικά μας έντυπα»! Κι ας ήταν εκείνα που έδωσαν πρώτα την εκκίνηση των απολύσεων στον χώρο. Σήμερα, η κυβερνώσα «αριστερά», με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, αν μη τι άλλο, χειραγωγεί, δίνοντας καίριο πλήγμα στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης όλων των Ελλήνων, σαρώνοντας και τον χώρο του Τύπου, και έχοντας απέναντί της όλες τις δημοσιογραφικές ενώσεις που μιλούν για «τη συνέχιση των διαδοχικών ληστειών των αποθεματικών των ασφαλιστικών Ταμείων, που άρχισαν με ομόλογα σκουπίδια (τοξικά και άλλα), το κούρεμα του PSI, τις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις των συστημικών Τραπεζών και τώρα τη δήμευση όσων αποθεματικών έχουν ακόμη απομείνει...».
ΠΡΟΒΛΕΠΩ «πόλεμο», μεγάλη ένταση στις σχέσεις των δημοσιογράφων με την κυβέρνηση. Αρκεί, να μην φτάσει αυτή η αναμέτρηση, στην εποχή «της κρεβατοκάμαρας», που δηλητηρίασε το πολιτικό σύστημα την περίοδο του Αντρέα. Είθε...
