Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο απετέλεσε, η συνάντηση που, έγινε στο Προεδρικό Μέγαρο την 28-11-2015 υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, των πολιτικών Αρχηγών, πλην του ΚΚΕ που δεν προσήλθε και της Χρυσής Αυγής που, δεν προσκλήθηκε. Το Συμβούλιο αυτό έχει καθιερωθεί να λέγεται άτυπο, γιατί τούτο δεν προβλέπεται από το ισχύον Σύνταγμά μας και γίνεται, συνήθως εφόσον το προκαλέσει ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας. Είναι και αυτή μια Ελληνική παραδοξολογία με σφραγίδα παγκόσμιας πατέντας.
Βλέπουμε συνήθως ότι ο ίδιος ο καταστατικός χάρτης της χώρας, δηλαδή το Σύνταγμά μας, δεν προβλέπει καθόλου δικλείδες ασφαλείας, ώστε ο ρυθμιστής του πολιτεύματός μας που, είναι ο πρόεδρός της Δημοκρατίας, να μπορεί να επεμβαίνει καίρια και εποικοδομητικά όταν, η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά και οξύτατα οικονομικά προβλήματα όπως και σήμερα που, είναι ένα βήμα πριν από την ολική οικονομική κατάρρευση και στη συνέχεια πραγματική χρεοκοπία.
Το Σύνταγμά μας που, ισχύει από την 11-6-1975, καίτοι υπέστη μέχρι σήμερα, τρεις διαδοχικές αναθεωρήσεις (1986 – 2001 – 2008) εντούτοις όμως εξακολουθεί, να είναι πρωθυπουργικοκεντρικό που, τούτο σημαίνει ότι, ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορεί στην κυριολεξία και χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής με μια μονοκονδυλιά και χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα και πουθενά και εν αγνοία ακόμα και της Βουλής, να κάνει ότι γουστάρει όπως: Κατάργηση ή συγχώνευση ή διάσπαση ή ίδρυση νέων Υπουργείων. Προκήρυξη πρόωρων εκλογών, δημοψηφισμάτων. Ανασχηματισμού του Κυβερνητικού Συμβουλίου (μερική ή ολική). Έχουμε δηλαδή την αρχή ενός ανδρός και έναν πρωθυπουργό που, δρα και κινείται στα όρια ενός δικτάτορα.
Αφού λοιπόν έχουμε ένα Σύνταγμα αναχρονιστικό που, επιτρέπει ξεκάθαρα πλέον την ασυλία την ατιμωρησία βουλευτών και κυβερνητικών οργάνων και του ανεξέλεγκτου πρωθυπουργικοκεντρικού ρόλου, εντούτοις όμως υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, δεν γίνεται τίποτε απολύτως για την αναθεώρησή του, ώστε να ψαλιδισθούν λίγο οι αρμοδιότητες του πρωθυπουργού, και να ενισχυθούν αντίστοιχα του προέδρου της Δημοκρατίας και της Βουλής για να μη μπορούν πρωθυπουργοί τύπου Τσίπρα να φέρονται τόσο ανεύθυνα και επιζήμια, για την πατρίδα μας.
Συνεπώς η άδοξη έκβαση της συνάντησης αυτής των πολιτικών Αρχηγών, ήταν αναμενόμενη και σχεδόν δεδομένη. Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση ήθελε να εκμαιεύσει κάποιου είδους, υποστήριξη στις θέσεις (ασφαλιστικού, συντάξεων κλπ) χωρίς να παραχωρήσει τίποτα επί της ουσίας. Κατέληξε έτσι να ανακυκλώνει επιχειρήματα του τύπου «και εσείς κόβετε συντάξεις». Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση, δεν έχει διάθεση και συμφέρον, να στηρίξει μια Κυβέρνηση της οποίας έχει προεξοφλήσει την πτώση της.
Δεν ξέρω αν η συνάντηση αυτή, πραγματοποιήθηκε για επικοινωνιακούς λόγους, ή αν κάποιοι στην κυβέρνηση είχαν καλλιεργήσει αβάσιμες προσδοκίες. Το βέβαιο είναι ότι η πολιτική έχει μερικούς βασικούς κανόνες και για τη συνεννόηση και για τη διαφωνία, τους οποίους κανείς δεν μπορεί να προσπερνά χωρίς συνέπειες. Διότι από την όποια αποτυχία τραυματισμένη συνήθως βγαίνει η κυβέρνηση. Και αυτός ίσως εξηγεί τον εκνευρισμό του πρωθυπουργού σε αυτή την συνάντηση.
Επομένως στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, να ληφθεί πρόνοια όπως, η σύνοδος των πολιτικών αρχηγών θεσπισθεί με συνταγματική διάταξη και η αρμοδιότητα αυτή, να περιέλθει στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θα συγκαλεί αυτή όποτε κρίνει αυτό σκόπιμο και επιβεβλημένο και ο οποίος, θα καθορίζει και την σχετική αντζέντα. Επίσης καλό θα είναι όποτε ο πρόεδρος το επιθυμεί να καλεί σε αυτήν και όλους τους διατελέσαντες κοινοβουλευτικούς πρωθυπουργούς.
Ακόμα στην αρμοδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας, πρέπει να περιέλθει οσάκις συγκροτούνται Κυβερνήσεις συνεργασίες δύο ή περισσοτέρων κομμάτων όπως, ο υποψήφιος Πρωθυπουργός θα πρέπει να υποβάλλει σε αυτόν, μαζί με τον κατάλογο των Υπουργών και τις προγραμματικές συμφωνίες, βάσει των οποίων θα προχωρήσει στο Κυβερνητικό έργο της.
Κάνω αυτές τις επισημάνσεις, για να τονίσω την ανάγκη όπως, η χώρα μας θωρακίσει με θεσμούς που, δεν θα επιτρέπουν πολιτικά παιχνίδια και θα στοχεύουν στο καλώς εννοούμενο Εθνικό συμφέρον και όχι στο κομματικό όπως συμβαίνει σήμερα. Η δε σύνοδος των πολιτικών Αρχηγών θα πρέπει να αποκτήσει κύρος αντάξιου της αποστολής μακριά από προχειρότητα και τις όποιες εντυπώσεις.
Στην Πορτογαλία ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε εντολή σχηματισμού συμμαχικής Κυβέρνησης τεσσάρων κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του κομμουνιστικού, στον αρχηγό του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, αφού πρώτα προσκόμισε σε αυτόν τις προγραμματικές συμφωνίες αυτών, του κυβερνητικού έργου, και γραπτή δήλωση του υποψηφίου πρωθυπουργού ότι, θα διατηρήσει τη χώρα εντός του σκληρού πυρήνα της ΕΕ. Αυτά θα μου πείτε είναι ψιλά γράμματα για την Ελλάδα. Και όμως παντού αυτό είναι το Α και το Ω της όποιας κυβερνητικής συνεργασίας.
Σημείωση: Ούτε στη σημερινή κυβέρνηση ούτε και στην προηγούμενη υπήρχε, ούτε υπάρχει και σήμερα προγραμματική συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πάνω στο κυβερνητικό έργο. Γιατί;
