Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τι είναι το θρησκευτικό συναίσθημα;
*Τι αντιπροσωπεύει γενικώς για τους λαούς και τι αντιπροσωπεύει πιο συγκεκριμένα για την τούτη δω τη χώρα;
*Τι σημαίνει ότι η πλατεία μπροστά στο Βατικανό πλημμυρίζει από κόσμο που περιμένει να δει τον Πάπα στο παράθυρο ή να ακούσει ένα κήρυγμά του;
*Τι σημαίνει όταν όπου γης άνθρωποι διαφορετικής πίστης επιδίδονται σε εκδηλώσεις λατρείας που ενίοτε αγγίζουν και τα όρια της θρησκοληψίας, προκειμένου να εκφράσουν την πίστη τους;
*Τι σημαίνει όταν την ύστατη ώρα απελπισίας, πιστεύει δεν πιστεύει κανείς, στρέφεται προς μία ανώτερη δύναμη ζητώντας τη Θεϊκή παρέμβαση για να ανακουφιστεί ή να λυθεί το πρόβλημά του;
*Τι σημαίνει όταν οι πιστοί εν Ελλάδι συρρέουν στις εκκλησίες και μάλιστα τα τελευταία χρόνια λόγω κρίσης αυτή η κοσμοσυρροή έχει σημαντικά ενισχυθεί;
*Τι σημαίνει για μία χώρα που το 80% των κατοίκων και πλέον(παλαιότερες μετρήσεις μιλούσαν για το 90% και πλέον) είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, δεν είναι γιατί έτσι έγραφε κατά το παρελθόν η ταυτότητά τους, αλλά γιατί έτσι έχουν γαλουχηθεί και έτσι έχουν μεγαλώσει.
*Τι σημαίνει η Εκκλησία της Ελλάδος για την Ελλάδα; Η οποία έχει ιστορικά και ακατάλυτα συνδέσει την παρουσία της με την ελληνική ιστορία και υπήρξε το ισχυρό σημείο αναφοράς της ίδιας της εθνικής ταυτότητας στα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους.
*Τι σημαίνει να δίνεται ολόκληρη «μάχη» από ορισμένους προκειμένου να λειτουργήσει τζαμί στην Αθήνα αλλά να έχουν πρόβλημα με τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας και με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία γενικότερα.
Όλα αυτά σημαίνουν πάρα πολλά και διαφορετικά.
Σημαντικά, που συνδέονται με τη θρησκεία, με το θυμικό του λαού, με την ιστορία του, με την πορεία του, με την καθημερινότητά του.
Ο καθείς έχει το δικαίωμα να μην πιστεύει. Η να επιλέγει «τι» είναι αυτό που θα πιστέψει και «ποιος» είναι ο τρόπος που θα εκφράσει την πίστη του αυτή, αν έχει την ανάγκη να την εκφράσει.
Όταν όμως σε μία χώρα όπως η Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει μία κοινή πίστη και μία κοινή ανάγκη να εκφραστεί μέσα από αυτήν, να «κρεμαστεί» αν το θέλουμε από αυτή για να μπορεί να ελπίζει, τότε ουδείς έχει το δικαίωμα να προσπαθεί ως μειοψηφία να επιβάλει τη δική του αντίληψη και να «λοιδορεί» ως ένα βαθμό δημοσίως τα «πιστεύω» των άλλων. Διότι εν τέλει μία τέτοιου είδους προσέγγιση απλά χαρακτηρίζει τον ίδιον όχι γι΄ αυτό που είναι αλλά γι΄ αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει και να σεβαστεί.
Η έννοια της «ελευθερίας» σε όλες της τις εκφάνσεις δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως «μονόδρομος» εκ μέρους εκείνων που συνηθίζουν να τη χρησιμοποιούν ως επιχείρημα αλλά τελικώς σπανίως οι ίδιοι στην πράξη την εφαρμόζουν.
Τις τελευταίες ημέρες δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο θέμα με την υποδοχή των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας.
Λες και εν πάση περιπτώσει έχουμε όλα τα προβλήματά μας λυμένα και αυτό που μάρανε κάποιους «προοδευτικούς» πολιτικούς- τύπου Φίλη- ήταν να ασχοληθούν με το θέμα της υποδοχής των λειψάνων. Παραβλέποντας την εικόνα που μιλούσε και μιλάει μόνη της. (Αν μη τι άλλο τουλάχιστον για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας). Χιλιάδες λαού να σπεύδουν για να υποδεχτούν την κάρα και χιλιάδες λαού να συρρέουν για να προσκυνήσουν, προκειμένου να ακουμπήσουν εκεί την πίστη τους, την ελπίδα τους, την ψυχική τους διαφυγή όπως οι ίδιοι το αισθάνονται και το έχουν ανάγκη.
Και η δύναμη αυτή της εικόνας καθώς και η αλήθειά της είναι πιο ισχυρή από κάθε τύπου επιχειρηματολογία γιατί απλά μιλάει από μόνη της, για όσους βεβαίως θέλουν ή μπορούν να ακούσουν.
Κάποιος που θέλει να ακούσει είναι προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο οποίος από την αρχή ανάληψης των πρωθυπουργικών του καθηκόντων φρόντισε διά της σημειολογίας να κρατήσει τις ισορροπίες για λόγους καθαρής πολιτική σκοπιμότητας και έχοντας προφανώς συνείδηση του γεγονότος, ότι κατά βάση απευθύνεται σε μία συντριπτική πλειοψηφία ψηφοφόρων (εφόσον ήθελε να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ «μεγάλο κόμμα) οι οποίοι από συνείδηση ή από συνήθεια, είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και πολλοί εξ αυτών επηρεάζονται μάλιστα και σημαντικά ως προς τις πολιτικές τους επιλογές.
Τούτου δεδομένου, κατά την προεκλογική περίοδο άρχισε τις επισκέψεις στο Άγιο Όρος και το Βατικανό προκειμένου να υπογραμμίσει από την πολιτική πλευρά του ζητήματος την «ανοχή» του ή και τον σεβασμό του (γιατί όχι;) προς την Εκκλησία γενικώς ανεξαρτήτως των προσωπικών του πιστεύω. Άλλωστε και την σήμερον ημέρα η Ελλαδική Εκκλησία αλλά και η Εκκλησία γενικότερα δεν είναι μόνον «οίκος του Θεού» αλλά και οίκος πολιτικών ζυμώσεων και μάλιστα με διεθνείς επαφές και ασκεί διεθνή διπλωματία. Με δύο λόγια «έχει δύναμη».
Έχοντας αυτό στο νου, ο Αλέξης Τσίπρας παρότι οι ίδιος όπως και η συντριπτική πλειοψηφία της Κυβέρνησής του-και για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά- έδωσε πολιτικό όρκο για την ανάληψη των καθηκόντων του, ωστόσο φρόντισε προηγούμενα να επισκεφθεί τον Αρχιεπίσκοπο για να πάρει την ευχή του και να τον ενημερώσει για τις προθέσεις του.
Έχοντας αυτό στο νου, παρότι προεκλογικά μαζί με τις λοιπές «σημαίες» που έχει μετεκλογικά υποστείλει, ήταν και ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, και το συγκεκριμένο ζήτημα έχει μεταφερθεί για αργότερα.
Διότι το μόνο που του λείπει στη συγκεκριμένη σκοτεινή και αβέβαιη περίοδο είναι να ανοίξει μέτωπο με την Εκκλησία και το χριστεπώνυμο πλήθος.
Και στο πλαίσιο αυτό, το πολιτικό, έξυπνα φερόμενος, δεν έσπασε την παράδοση και έτσι η ασημένια λάρνακα της Αγίας Βαρβάρας που περιέχει τα λείψανά της έγινε δεκτή με τιμές αρχηγού κράτους στην Ελλάδα. Γιατί στο κάτω-κάτω τι είναι μία χώρα; Ιστορία, λαογραφία, ήθη και παράδοση. Και μέσα σε όλα αυτά για την Ελλάδα η Εκκλησία και η θρησκεία έχουν πρωτεύοντα ρόλο και λόγο.
«Αυτοί που λένε πως η θρησκεία δεν έχει σχέση με την πολιτική δεν ξέρουν τι είναι θρησκεία»
Το είχε πει ο Γκάντι. Και φαίνεται πως ο Α. Τσίπρας στο θέμα αυτό τουλάχιστον είναι οπαδός του Γκάντι.
