Από την Ξένια Μιαούλη-Αντωνίου
Από πού να ξεκινήσει κανείς όταν πρόκειται να μιλήσει για την Ελλάδα. Δεν μπορεί παρά να γυρίσει πίσω στο παρελθόν το τότε της Αρχαίας Ελλάδας, που ήταν το φως του κόσμου, η λάμψη του ελληνικού Ήλιου, το γαλάζιο της ελληνικής θάλασσας και το μέγιστο των αγαθών που χάρισε η φύση σ' αυτόν τον τόπο που ονομάζεται Ελλάς και είναι μέχρι σήμερα το σύμβολο της Ειρήνης, η ευλογημένη ελιά.
Τότε ο τόπος αυτός καθαγιασμένος από τους Θεούς γέννησε τους γίγαντες του πολιτισμού προς κάθε έκφανση ζωής. Για ό, τι κι αν μιλήσει κανείς σημαντικό, σπουδαίο, μεγάλο είτε αφορά τρόπο ζωής απλής καθημερινής, διακρίνει ένα πολιτισμό ιδιαίτερο.
Κι όταν καταπιαστεί με πνευματικά επιτεύγματα θαμπώνεται από την υπεροχή του ελληνικού φωτός της διανόησης της αξίας των υψηλών ιδανικών.
Τότε που ο κόσμος γνώριζε μόνο τη διαφορά του καλού και του κακού, αλλά όχι την υπέρβαση του καλού, που λέγεται ιδανικό ιδεώδες κι αυτό είχαν κατά νου οι Έλληνες λέγοντας το επιμύθιο " καλό κ' αγαθό ". Οι άνθρωποι διακατέχονται πάντοτε από το δίπολο αυτών των εννοιών, αλλά τους διαφεύγει το ιδανικό, το ιδεατό ιδεώδες της σκέψης, της έρευνας, της μάθησης, της γνώσης, το σκάλισμα της ψυχής που η γνώση καλλιεργεί και γεννιέται το δίδαγμα της επίγνωσης, της συνείδησης.
Αυτό έκαναν τα τότε μεγάλα πνεύματα, που δημιούργησαν την ιδανική πολιτεία του Περικλή, οι τότε πολιτικοί έχοντας συμπαραστάτες και συμβουλάτορες τα μεγάλα πνεύματα των σοφών και φιλοσόφων. Θα πει κανείς ότι διακατέχομαι από ελληνολατρεία, ναι, ειν' αλήθεια, γιατί απ' όσα γνωρίζουμε και μαθαίνουμε από το παρελθόν και άλλων λαών της εποχής εκείνης, δεν βρίσκουμε παράλληλες δομές πολιτισμού και παρόμοιων ιδανικών.
Οι μετά τα χρόνια εκείνα λαοί, δανείστηκαν τα πάντα από την Ελλάδα. Δανείστηκαν την Ιατρική Γνώση, τη Μαθηματική, την γνώση της κοσμογονίας, των σοφών Ελλήνων και φιλοσόφων, από τη Νομοθεσία της Δημοκρατίας, τη ρητορική των δικανικών, των φιλοσόφων, τον αθλητισμό, την πυρηνική φιλοσοφία του Δημόκριτου για να καταλήξουμε στην Σωκρατική - Πλατωνική φιλοσοφία του απόλυτου ιδεώδους του ιδανικού της γνώσης, της φιλομάθειας μέχρι του ιδανικού έρωτα, του έρωτα της ψυχής.
Όμως ο αμείλικτος χρόνος περνά (με την απλή σκέψη, γιατί βασικά εμείς περνούμε και χανόμαστε ο χρόνος παραμένει σταθερά θεϊκός ) και με το πέρασμα του η Οικουμένη και πιότερο εμείς οι ίδιοι οι επιγενόμενοι, οι απόγονοι ξεχάσαμε την καταγωγή μας. Τα πάντα " χάνονται και ξεχάνονται οι καημοί " έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι που ίσως κάποιοι παλιοί να έχουν ακούσει έστω από τους προγόνους τους. Έτσι επιλήσμονες οι Νεοέλληνες ξέχασαν τα ιδανικά και ιδεώδη. Λόγω πολλών συμφορών εθνικών, κρατικών, κυβερνήσεων και ηγετών όλα ξεχάστηκαν και αυτοί η φωτοδότρα χώρα σήμερα κατάντησε κουρελιασμένη, περίγελος των νεόκοπων κρατών, χωρίς ιδανικά πλέον, κουρασμένοι από τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις των δήθεν ντόπιων σωτήρων της, έφτασε στο επίπεδο των τριτοκοσμικών χωρών της Αφρικής ή όπου αλλού υπάρχουν τέτοιες διαβάθμισης χώρες.
Δεν είναι ντροπή, όλοι οι άνθρωποι είναι ταγμένοι να ζουν σε όποιο χώρο και με όποιον τρόπο. Ντροπή είναι όταν ένας λαός ζούσε στον παράδεισο των πάντων φύσης, θέσης, πολιτισμού, αξιών, να έχει γίνει επιλήσμων, ξεχασιάρης με χαμένη ταυτότητα, αλλοτριωμένη γλώσσα, παραλλαγμένη ιστορία, κουτσή και στραβή παιδεία των αυριανών παραγόντων της ζωής.
Αποχαυνωμένος ο Ελληνικός Λαός από την έλλειψη ακριβώς αυτής της παιδαγωγικής αξίας ξέπεσε, ταπεινώνεται καθημερινά απλώνοντας το χέρι για μια φέτα ψωμί. Κουρελιάστηκε η αξιοπρέπεια όλης της χώρας και φτάσαμε στον αντίποδα. Εμείς οι τέως πλούσιοι του πνεύματος να ζητούμε τον οβολό των βαρβάρων, να ζητούμε δανεικό ψωμί, δανεική δραχμή, ξεχασμένη κι αυτή. Από το νόμισμα του Περικλή που ήταν η μνά, το νόμισμα που ήξερα από τη γέννηση μου και τη λέγανε δραχμή, ήρθαμε στο ευρώ.
Έγραψα πολλά και σε ποίηση και σε δοκίμια για τον πλήρη εξευτελισμό της χώρας μας, των Ηγετών μας. Ο πόνος ψυχής για τούτη την κατάντια με ώθησε στη καταγραφή τούτου του πονήματος (πόνημα, λέξη σχετική με τον πόνο) να σκεφτώ τούτο το απόσταγμα του νου, απόσταγμα όπως η ρανίδα του σταφυλιού που χύνεται στο βαρέλι για να γίνει κρασί η τσίπουρο, να πίνει ο Έλληνας για να ξεχνάει τους καημούς του για τους οποίους δεν είναι και αμέτοχος, γιατί φταίει κι ο καθένας μας. Ο καθένας μας έχει ευθύνη για τούτο το διασυρμό και τούτο το ρητό που η έμπνευση μου γέννησε βάσει όλων αυτών των συνιστωσών!
