Από τον Μιλτιάδη Δεληχά
«Οι πολιτικοί οφείλουν να γνωρίζουν πως σε κάθε περίπτωση
δεν πρέπει να επιλέγουν το άριστο αλλά εκείνο
που από τα πράγματα αποδεικνύεται καλύτερο»
Αριστοτέλης
Στην απλούστερη εκδοχή της πολιτικής γεωγραφίας, η «δεξιά» χαρακτηρίζεται από συντηρητικές θέσεις που επιθυμούν τη διατήρηση της υφιστάμενης κοινωνικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων ενώ η «αριστερά» εκφράζει τις επιδιώξεις για αλλαγές. Με επιμέρους διαχωρισμούς έχουμε την άκρα αριστερά που ωθεί στην άμεση και ολική ρήξη με το κατεστημένο και την κεντροαριστερά που στοχεύει σε μια σειρά πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Ανάλογα, η δεξιά πολιτική πτέρυγα, διαιρείται στην ακροδεξιά που αρνείται την οποιαδήποτε διαφοροποίηση δομών και την κεντροδεξιά που αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τις ήπιες αλλαγές. Σήμερα, δυσδιάκριτες είναι πλέον οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, καθώς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αλιεύουν στοιχεία από την «ιδεολογία» της αγοράς ενώ ο φιλελευθερισμός προσπαθεί να πείσει ότι λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας. Έτσι, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά διαρκώς συγκλίνουν σε μια ισορροπία συνύπαρξης με πιλότο τις συγκυβερνήσεις στις ευρωπαϊκές χώρες. Στη χώρα μας ωστόσο, οι εκατέρωθεν πλευρές του πολιτικού φάσματος συνεχίζουν να αλληλοκατηγορούνται για το ποια έκανε τα περισσότερα σφάλματα. Επί της ουσίας, αμφότεροι δεν έχουν ακόμη αποδεχθεί ότι η πόλωση του παρελθόντος ήταν επίπλαστη και συντηρούνταν αποκλειστικά για λόγους ψηφοθηρίας, αναπαράγοντας κρατικοδίαιτα και συντεχνιακά συμφέροντα…
Η νεοελληνική πολιτική σκηνή, έχει να αναδείξει πληθώρα ματαιόδοξων πολιτικών που δημιουργούν φατρίες εντός των κομμάτων, με την περιβόητη «κομματική πειθαρχία» να αφορά σε οτιδήποτε κλονίζει την αναπαραγωγή μιας εξουσίας με έντονα στοιχεία λαϊκισμού. Έτσι, ο πολιτικός σχεδιασμός ακολούθησε την συνταγή του «βλέποντας και κάνοντας» ενώ ο εκάστοτε «καταλληλότερος» ηγέτης, με κάθε ευκαιρία, δήλωνε ότι έχει παραλάβει «καμένη γη», έτσι ώστε εκ του προοιμίου να αποποιηθεί μελλοντικές δικέ του ευθύνες...
Με δεδομένο ότι η πολιτική είναι «η τέχνη του εφικτού», τα κόμματα εξουσίας κινδυνεύοντας να τετραγωνίσουν τον κύκλο των χαμένων εξαγγελιών, συγκλίνουν με το λαϊκισμό των - γειτνιαζόντων ή μη - πολιτικών «άκρων», σηματοδοτώντας την εγκατάλειψη της συναίνεσης του «μεσαίου χώρου». Εξάλλου το «άριστο» και ανέφικτο, εκφράζονταν κάθε φορά από την εκάστοτε αντιπολίτευση που υποστήριζε πάντα το αρεστό ενώ η ίδια ως κυβέρνηση δεν επέλεγε τις βέλτιστες λύσεις στην πράξη…
Η νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα, κινήθηκε και δυστυχώς συνεχίζει να κινείται πολύ χαμηλά τόσο σε επίπεδα κυβερνήσεων όσο και αντιπολιτεύσεων. Η ευθύνη βαρύνει όλους όσους ενώ γνώριζαν ότι μαθηματικά οδηγούμασταν στη χρεοκοπία, αδυνατούν να εξηγήσουν ακόμα και σήμερα γιατί δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν. Έτσι δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν ούτε καν με τον κυνικό ορισμό της πολιτικής που έδωσε ο Τσόρτσιλ: «πολιτική είναι η ικανότητα να προλέγεις τι θα γίνει και μετά να εξηγείς γιατί δεν έγινε». Διότι, συνεχίζουν την παταγώδη αποτυχία τους αφού δεν δίνουν εξηγήσεις αλλάζοντας την πολιτική τους στην πράξη, φοβούμενοι τους κακομαθημένους ψηφοφόρους τους κι ακόμα περισσότερο τον κακό εαυτό τους…
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
