Πρέπει να κάνει κρύο στην Ειδομένη... Όσο και να κρατά το όψιμο καλοκαιράκι, τα πρωινά και τα βραδινά ο βοριάς τσιμπάει. Βοριάς ή βαρδάρης, όπως θες πες τον, μπαίνει στη χοάνη του Αξιού ορμητικός και δεν έχουν πού να σταθούν οι ανθρώποι... και οι προβλέψεις των μετεωρολόγων όλο και πιο δυσοίωνες. Ο χειμώνας «κρούει την θύραν».
Ταξιδεύοντας στην Εθνική οδό προς Θεσσαλονίκη ένα λεωφορείο που προσπέρασα ήρθε να μου θυμίσει το σύγχρονο ευρωπαϊκό δράμα. Ένα μόνο λεωφορείο. Που είναι γεμάτο άνδρες μελαψούς, γυναίκες με μαντήλια στο κεφάλι και παιδιά, πολλά παιδιά στην αγκαλιά. Πρόσφυγες. Ταξίδι προς το όνειρο... Μπορεί και κανένας ακραίος ισλαμιστής ανάμεσά τους με πλαστό διαβατήριο. Ταξίδι προς την τρέλα.
Κινητικότης γενικώς στην Ευρώπη και τον κόσμο. Από αέρος, ο Πούτιν απογειώνει υπερσύγχρονα βομβαρδιστικά. Από θαλάσσης οι Γάλλοι στέλνουν στη Συρία το καμάρι του στόλου τους, το αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκολ. Από ξηράς, η αντίστροφη κίνηση. Λεωφορεία και τρένα με τους τρομαγμένους της Μέσης Ανατολής ταξιδεύουν προς την ασφάλεια της Βόρειας Ευρώπης.
Το λεωφορείο πήρε κατεύθυνση προς τους «Ευζώνους» κι έτσι έχασα τους προσωρινούς συνταξιδιώτες μου. Τους «ξαναβρήκα» το βράδυ στην τηλεόραση, στα πλάνα του δελτίου των 8, όπου στοιβαγμένοι μπροστά στον σκοπιανό φράχτη ζητούσαν να περάσουν. Μάλλον δεν ξεμπερδέψαμε το ’89 με το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου. Η Ευρώπη υψώνει ξανά τείχη. Η ιστορία είναι κυκλική.
Βρήκα την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη βαριά και ανόρεχτη. Πρώτη φορά, τόσο πολύ και δεν νομίζω πως ήταν απλά η εντύπωσή μου. Στο κέντρο, Τσιμισκή, Μητροπόλεως, Αγίας Σοφίας ο κόσμος κινείται βιαστικός, σχεδόν ανέκφραστος. Πέτρινα πρόσωπα σε πέτρινα χρόνια. Ελάχιστες βιτρίνες έχουν στολιστεί γιορτινά. Έναν μόλις μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Ούτε στο Παρίσι -λένε-θα στολιστούν βιτρίνες. Εκεί πενθούν τα θύματά τους. Εμείς πενθούμε... γενικώς τα τελευταία χρόνια.
- Πώς πάει; ρωτώ φίλους και παλιούς συμφοιτητές.
-Δεν πάει...
Απλά δεν πάει. Είναι ίσως πρώτη φορά που υπάρχει τέτοια απάθεια στη χώρα. Λες και όλα έχουν σταματήσει και κανείς πια δεν προσδοκά τίποτε. Οι άνθρωποι σε κοιτάζουν με συγκατάβαση, κανείς δεν έχει όρεξη να μπει σε παθιασμένες συζητήσεις για πολιτική, για ποδόσφαιρο, για δουλειές ή για τα παιδιά.
Κατανοούν ότι μετά τις τελευταίες εκλογές και την εκ νέου ανέλιξη Τσίπρα στην Κυβέρνηση δεν υπάρχει τίποτε άλλο, όλα τα έχουμε δοκιμάσει δεν μένει παρά να περιμένει κανείς. Τι; Άγνωστο. Καλύτερες μέρες; Αμφίβολο. Είναι και η αναμονή μια κάποια λύσις.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οικονομικά είναι πια όλοι στεγνοί. Πραγματική οικονομική ασφυξία αυτή τη φορά, όχι από συνήθεια και διαμαρτυρία όπως τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Αλλά τώρα είναι... αξιοπρεπώς στεγνοί. Κανείς δεν κλαίγεται, δεν είναι το χρήμα το πρώτο θέμα στις συζητήσεις.
Χαζεύω βιτρίνες μαγαζιών. Είδα και φέτος μερικά ακριβά κομμάτια. Δεν υπάρχουν οι τιμές της εποχής των «παχιών αγελάδων, αλλά πάντα θα δεις παπούτσια των τριακοσίων ευρώ, ή γυναικείες τσάντες (κατ’ εμέ το... βαρόμετρο της αγοράς) των πεντακοσίων. Αλλά μάλλον αφορούν ελάχιστο κοινό. Η μεγάλη μάζα των μεγαλουπόλεων, η μάζα που λόγω ανεργίας έχασε και τα χρήματα και μαζί μ’ αυτά και την ντροπή της, συνωθείται στις λαϊκές και βολεύεται με φτηνά ρούχα, παπούτσια και είδη για το σπίτι. Και έχει μάθει να υπερασπίζεται την επιλογή της αυτή:
- Μια χαρά είναι τα είδη στη λαϊκή, σου λένε, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι. Φυσικά, κανείς δεν λέει ότι όλο αυτό το βόλεμα με φτηνά κινέζικα είδη συνιστά πτώση της ποιότητας της ζωής μας. Πώς να το πει; Το εισόδημα της χώρας αυτό μπορεί πλέον να υποστηρίξει, είδη από τις λαϊκές, και κανείς δεν δικαιούται να μιλά για παραπάνω. Το μόνο θετικό είναι πως τουλάχιστον οι άνθρωποι είναι πια συνειδητοποιημένοι. Δεν ζουν με αυταπάτες και πλαστικό χρήμα που εξασφάλιζαν οι πιστωτικές κάρτες. Τώρα όλα είναι μετρημένα. Γινόμαστε υπερβολικά... Ευρώπη σε μερικές συνήθειες.
Τουλάχιστον υπάρχει ασφάλεια. Κανενός το μυαλό στις ελληνικές μεγαλουπόλεις δεν διανοείται να φοβηθεί για τρομοκρατικά χτυπήματα.
- «Ούτε ισλαμιστής τρομοκράτης δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με μας... Για τέτοιο φτύσιμο μιλάμε» αυτοσαρκάζεται ο παλιός συμφοιτητής μου.
Δεν χρειαζόμαστε κανέναν τρομοκράτη. Στην τηλεόραση βλέπουμε Σάββατο βράδυ πως στο ιστορικό γήπεδο της Λεωφόρου οι εγχώριοι κάφροι βάζουν φωτιές, πετούν κροτίδες και αναβάλλουν το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού. Απόλυτα αντιθετικές εικόνες με αυτές που βαρεθήκαμε να βλέπουμε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της υπόλοιπης Ευρώπης, με τους ποδοσφαιριστές αγκαλιασμένους στη σέντρα του γηπέδου. Εδώ όλοι κυνηγιούνται. Φίλαθλοι κυνηγούν παίχτες, παίχτες κυνηγούν διαιτητή, διαιτητές κυνηγούν τους παράγοντες, παράγοντες κυνηγούν δικαστές και όλοι μαζί τα ρίχνουν στην Κυβέρνηση, στο σύστημα, στον ιμπεριαλισμό (αυτός φταίει για όλα), ενδεχομένως και στον διεθνή σιωνισμό.
* * *
Κι όμως η Ελλάδα «ποτέ δεν πεθαίνει» αυτό επιβεβαιώνεται με την πρώτη ευκαιρία. Σηκωθήκαμε την Κυριακή με έναν υπέροχο ήλιο που διέψευσε τους μετεωρολόγους που έφερναν –τι Κασσάνδρες!- βροχές και καταιγίδες. Και η ψυχή μας ένιωσε μια ανάταση καθώς είδαμε τις αχτίνες του να μπαίνουν από το παράθυρο. Στον βάθος του ορίζοντα λαμπίριζε ο Θερμαϊκός. Το γύρισε και σε νοτιά που έστελνε θερμές ριπές στα πρόσωπά μας. Μεγαλείο...
Συν τοις άλλοις, στην τηλεόραση το σκηνικό είχε αλλάξει. Οι νεοδημοκράτες «πλακώνονταν» μεταξύ τους για το φιάσκο των εκλογών. Ήταν η δεύτερη αναβολή ντέρμπι, μετά το ποδοσφαιρικό της Λεωφόρου. Ξεχάσαμε μεμιάς τα τρομοκρατημένα πρόσωπα των Παριζιάνων και την ανησυχία των Ευρωπαίων. Και σκάσαμε στα γέλια:
- «Ου να μου χαθούν οι άχρηστοι... Θέλανε να κυβερνήσουν και τη χώρα... Που δεν μπορούν ούτε εκλογές να κάνουν... Δυο γαϊδουριών άχυρα δεν νογάνε να χωρίσουν», έλεγε ο ηλικιωμένος κύριος που έπινε καφέ δίπλα μου...
Αυτή δεν είναι χώρα... Δεν είναι τόπος αυτός. Η Ελλάδα είναι τρέλα και... ψυχοθεραπεία μαζί...
Ο καφές που απόλαυσα στη λιακάδα μου ενίσχυσε ακόμη περισσότερο αυτό το αίσθημα της ευφορίας...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
