* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Σήμερα δεν είναι η «Ημέρα των Γιατρών». Όπως και δεν είναι και καμία μέρα του χρόνου. Φροντίσαμε να ορίσουμε ημέρα για χελώνα Καρέτα-Καρέτα, για τον Βαλεντίνο, για τον Βάτραχο, για το κουκί και το ρεβίθι. Όχι όμως για τους Γιατρούς.
Για την κοινωνική αυτή τάξη των Γιατρών, με την πλήρη έννοια και σημασία της, τρέφω απεριόριστο θαυμασμό και αγάπη. Ίσως γιατί μεγάλωσα με πατέρα Γιατρό και μάλιστα Γιατρό της παλιάς εποχής. Έναν ανθρωπιστή, πιστό στον όρκο του Ιπποκράτη. Μόνος του στο χωριό, χωρίς τα μέσα της σύγχρονης Ιατρικής. Αυτός Παθολόγος και Παιδίατρος. Αυτός Γυναικολόγος και Ψυχολόγος.
Θεωρώ την Ιατρική ηγεμονίδα όλων των Επιστημών. Και Βασιλίδα κάθε τέχνης και προσπάθειας, που αποβλέπει στη διατήρηση και προαγωγή του μέγιστου αγαθού μας, την Υγεία. Ο Γιατρός είναι ο άνθρωπος, που καθημερινά κονταροχτυπιέται με τον πόνο, το μαρτύριο του ασθενούς, τον ίδιο τον χάρο. Και είναι η αμοιβή του η νίκη αυτή, που τον οδηγεί στην ανακούφιση για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δεν λογαριάζει την σκληρή του προσπάθεια. Τα όρια του χρόνου. Εκείνο το ανιδιοτελές δόσιμο, στο πλευρό του πονεμένου. Εκμηδενίζει κάθε προσωπική του αδυναμία. Ακάματος εργάτης της προσφοράς και της ανθρωπιάς. Λιώνει καθημερινά, μέσα σε αντιμαχόμενα συναισθήματα. Τη λύπη όταν νικιέται στη μάχη του με τον χάρο. Αλλά και τη χαρά, όταν σώζει μια ζωή, ή χαρίζοντας τη λύτρωση από τον πόνο.
Συχνά η έγνοια των Γιατρών, συναντιέται με το άγχος των οικείων και το φόβο του ασθενούς. Αυτή τη στιγμή ο Γιατρός γίνεται ένας μικρός «Θεός». Ο σωτήρας. Δέκτης ικεσίας και προσμονής. Όταν όμως ο Γιατρός χάσει όλα τα βέλη της φαρέτρας του και χάνει τη μάχη με το ανέφικτο, ο λόγος του γίνεται παραμυθητικός, παρηγορητικός.
Οι πρόγονοί μας, οι Αρχαίοι Έλληνες μ` εκείνη τη βαθιά Φιλοσοφική τους διείσδυση στα ανθρώπινα, δεν τιμούσαν απλώς τους Γιατρούς. Τους λάτρευαν και τους θεοποιούσαν. Η ιστορία τους είναι γεμάτη από τέτοια πρόσωπα, όχι μόνον μυθικά, αλλά και πραγματικά. Ο Ασκληπιός, ο νεότερος θεός της Ελληνικής Μυθολογίας μας, στον οποίο απέδιδαν μεγάλες θεραπευτικές ιδιότητες. Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής. Η Ιασώ. Η Υγεία. Η Πανάκεια, στην οποία απέδιδαν θεραπείες με τη χρήση βοτάνων. Η Ελληνική γη, είναι διάσπαρτη από τα Αρχαία Ασκληπιεία. Κέντρα Θρησκευτικά και συγχρόνως θεραπευτικά. Ασθενείς από τα πέρατα της τότε Ελλάδος, έσπευδαν εκεί να βρουν τη γιατρειά τους. Γνωστός και ο Όρκος του Ιπποκράτη που δίνουν οι πτυχιούχοι της Ιατρικής. Μνημείο λόγου και συμβουλών. «Όμνυμι Απόλλωνα ιητρόν… δηλ. ορκίζομαι στον Γιατρό Απόλλωνα, τον Ασκληπιό, την Υγεία και την Πανάκεια και επικαλούμενος την μαρτυρίαν όλων των θεών, ότι θα εκτελέσω κατά τη δύναμη και την κρίση μου τον όρκο αυτόν και την συμφωνία. …Θα θεωρώ το Δάσκαλό μου της Ιατρικής, ίσο με τους γονείς μου… Να μεταδίδω τους κανόνες Ηθικής, την προφορική Διδασκαλία και τις ιατρικές γνώσεις μου, μόνον στους γονείς μου και τους μαθητές μου… Να βοηθώ στη θεραπεία των ασθενών μου, μα ποτέ να μη βλάψω ή να αδικήσω κανέναν… Δεν θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κανέναν, έστω κι αν μου το ζητήσει… Όσα βλέπω και ακούω την ώρα που ασκώ το επάγγελμά μου, να τα θεωρώ μυστικά και να μην τα κοινολογώ… Ας χαίρω υπολήψεως των ανθρώπων για τη ζωή και την τέχνη μου… Και αν ποτέ γίνω επίορκος, να τιμωρηθώ».
Γιγάντιο το έργο των Γιατρών. Με ήθος και ανθρωπισμό. Με ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία. Άλλωστε το βλέπουμε σήμερα στην πονεμένη Ελλάδα. Αποτελούν οι Γιατροί μία ελπίδα, μπροστά στην αποδόμηση των πάντων. Στην κατάρρευση και στον μηδενισμό. Οι Γιατροί δίνουν το στίγμα της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιστικής Παιδείας, της αγάπης του Χριστού. Και πόσοι απ` αυτούς υπηρετούν το πνεύμα του Εθελοντισμού, δίνοντάς μας σήμερα τη ρότα της προσφοράς… Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα. Οι Γιατροί του Κόσμου. Οι Γιατροί των ακριτικών νησιών μας, που αντιμετωπίζουν ακάματοι τα κύματα ασθενών και μισοπνιγμένων μεταναστών, με αυτοθυσία και γενναιότητα. Στερημένοι από κάθε χαρά, στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ιεραπόστολοι στις υπανάπτυκτες χώρες, με χίλιους δυο κινδύνους.
Έλληνες Γιατροί με παγκόσμια εμβέλεια επιστημονική τιμούν τον τόπο μας. Όπως ο Παπανικολάου (Test Pap) και άλλοι διαπρεπείς ερευνητές ή θεραπευτές, που κάθε τόσο μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ. Οι Ιατρικές μας Σχολές, εκπαιδεύουν τους «Αριστείς». Αλλά μήπως δεν είναι έξυπνα τα παιδιά αυτά, αφού ‘’κτυπούν’’ και 19.500 μονάδες για να εισαχθούν; Δύσκολη και αυστηρή η εκπαίδευσή τους. Και είναι οι μόνοι που δεν ακούγονται, για φοιτητοπατέρες, για τραμπούκους, για καταληψίες, για κομματόσκυλα.
Βέβαια, δεν λείπουν και οι γιατροί επίορκοι. Οι σκληροί και άπονοι. Οι Φακελάκηδες. Οι αναίσχυντοι εκβιαστές και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου. Δεν θέλω να μιλήσω γι` αυτούς. Απλώς αισθάνομαι ντροπή και απέχθεια.
Αφορμή για την παρούσα παρέμβαση αποτέλεσε συζήτηση με τον συνονόματο και συνομήλικό μου συμπολίτη, τον αγρότη Κων/νο Ζαχαριά. ‘’Τριαντάρης’’ αυτός, ‘’εικοσιοκτάρης’’ ο υπογράφων δύο χρόνια μεγαλύτερος, εύκολος ο τρόπος συνεννόησης. Κι όσο μεγαλώνει σε ηλικία κάποιος, τόσο περισσότερο χρειάζεται τις υπηρεσίες των γιατρών και αναλόγως εκτιμά και την αξία τους. «Και μόνο που μας δίνουν μια παράταση…», που λέει κι ο φίλος μου ο Κώστας. Λοιπόν. Δεν αξίζει για τους Γιατρούς να ορίσουμε μια ΗΜΕΡΑ, για να τους τιμάμε; Και βέβαια ΝΑΙ. Κάποιος πρέπει να την προτείνει. Και θαρρώ, πως οι πιο κατάλληλοι είναι οι Ιατρικοί Σύλλογοι της χώρας, αλλά και όσοι έχουν σχέση με την προσφορά, την αυτοθυσία και την ανθρωπιά.
