Απο τον Κώστα Γιαννούλα
Παρακολουθώ το θεσμό των σχολικών φυλακών από τα πρώτα βήματά του και είμαι, γι΄ αυτό, σε θέση να εκφράσω άποψη για το, αν είναι χρήσιμος, πού πάσχει και τί πρέπει να γίνει, προκειμένου να μην είναι επισφαλείς οι θέσεις εργασίας των εναπομεινάντων απ’ αυτούς.
Υπενθυμίζω, κατ´ αρχήν, ότι ο θεσμός αυτός προέκυψε απ´ την ανάγκη ν´ αντιμετωπίσει η Πολιτεία την οικονομική αιμορραγία από φθορές και κινδύνους, που προκαλούσε και προκαλεί η ανεξέλεγκτη δράση εξωσχολικών στοιχείων μέσα και έξω απ´ τα σχολεία. Ξεκίνησε το 1999 με την εφαρμογή ενός προγράμματος 18μηνης διάρκειας, που αποσκοπούσε στην απόκτηση εμπειρίας στη φύλαξη σχολείων. Χρηματοδότης του ήταν το ευρωπαϊκό ταμείο. Αφορούσε λίγους Δήμους και μόνο αυτούς με πληθυσμό πάνω από εκατό χιλιάδες και σχολεία μόνο της Β/θμιας Εκπ/σης σε μια εποχή, που λόγω "Καποδίστρια" οι Δήμοι ήταν περισσότεροι από χίλιοι. Αφήνονταν, ωστόσο, να εννοηθεί ότι, αν το πρόγραμμα είχε επιτυχία, θα γενικεύονταν σ´ όλα τα σχολεία της επικράτειας. Ως εκ τούτου, οι φύλακες, που προσλήφθηκαν στο ξεκίνημα του θεσμού, ήταν λίγοι και δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες όλων των σχολείων της χώρας.
Πέραν τούτου, σύμφωνα με την προγραμματική σύμβαση κάθε φύλακας ήταν υποχρεωμένος να εργάζεται εικοσιτέσσερα 8ωρα το μήνα και με κυλιόμενο ωράριο, άλλοτε μια εβδομάδα πρωί, άλλοτε απόγευμα και άλλοτε νύκτα όλες τις μέρες του χρόνου, συμπεριλαμβανομένων Κυριακών και εορτών. Γι' αυτό και σε κάθε σχολικό συγκρότημα Γυμνασίων-Λυκείων απασχολούνταν 4 φύλακες. Υπάγονταν και ελέγχονταν απ' το Δήμο και η αποζημίωσή τους ανέρχονταν στις 205.000δρχ το μήνα, χωρίς να δικαιούνται ένσημα και άδεια, με συνθήκες εργασίας δηλ. τριτοκοσμικές. Σύμφωνα με το καθηκοντολόγιό τους μέχρι και σήμερα αποκλειστική αποστολή τους είναι να λειτουργούν αποτρεπτικά και να προστατεύουν με την παρουσία τους κτίρια και μαθητές απο τη δράση ενοχλητικών εξωσχολικών αλλά και από ζημιές μαθητών και εντάσεις μεταξύ τους στο χώρο της αυλής συνεργαζόμενοι και ενημερώνοντας για τα συμβάντα ημέρας τους Δ/ντές των σχολείων.
Κάποια στιγμή το 18μηνο τελείωσε. Και επειδή αυτός ο τρόπος φύλαξης αξιολογούμενος κρίθηκε αποτελεσματικός και χρήσιμος, σύμπασα η σχολική και η εκπαιδευτική κοινότητα πίεσε προς δύο κατευθύνσεις : να επιμηκυνθεί χρονικά το πρόγραμμα και να γενικευθεί, σιγά-σιγά, σ' όλα τα σχολεία της επικράτειας, Β/θμιας αλλά και Α/θμιας Εκπ/σης . Αντί γι' αυτό, όμως, αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά, ότι στον τόπο μας " ουδέν μονιμότερον του προσωρινού", η Πολιτεία, κούτσα-κούτσα και ύστερα από πιέσεις, μια που το ευρωπαϊκό ταμείο δε διέθετε άλλα χρήματα, κατάφερνε κάθε χρόνο να βρίσκει χρήματα και να παρατείνει το πρόγραμμα μόνο στα σχολεία πρώτης εφαρμογής του θεσμού και χωρίς καμία άλλη πρόσληψη φύλακα.
Τα χρόνια περνούσαν και το μέλλον του θεσμού παρέμενε εκκρεμές και αβέβαιο. Εν τω μεταξύ, άρχισε, σιγά-σιγά, να μεταφέρεται αλλού το πρόβλημα και να πολλαπλασιάζονται οι ζημιές και οι οχλήσεις απο εξωσχολικούς στα σχολεία της Α/θμιας Εκπ/σης, η δε πολιτεία, λόγω έλλειψης χρημάτων, δήλωνε αδυναμία να δώσει πλήρη και οριστική λύση στο πρόβλημα.
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες ο Δήμος Λαρισαίων, που είχε τότε στη διάθεσή του περίπου εξήντα φύλακες, αντί για 4 σε κάθε συγκρότημα της Β/θμιας Εκπ/σης κράτησε δύο στον καθένα και διέθεσε τους υπόλοιπους, αλλού έναν και αλλού δύο, στα συγκροτήματα σχολείων της Α/θμιας, προκειμένου ν' αμβλύνει τα προβλήματα. Αυτού του είδους η φύλαξη, όμως, κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν και όλα έδειχναν, ότι ο θεσμός έπνεε τα λοίσθια.
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ως απο μηχανής θεός έκανε την εμφάνισή του ο Νόμος Παυλόπουλου, τον οποίο εκμεταλλεύτηκαν με επιτυχία οι σχολικοί φύλακες, οι οποίοι με δικαστικούς αγώνες κατάφεραν να γίνουν δημοτικοί υπάλληλοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου πλήρους απασχόλησης και με ανάλογα δικαιώματα. Η φύλαξη, ωστόσο, των σχολείων παραμένει προβληματική και αναποτελεσματική για τους προαναφερθέντες λόγους.
Δε θα σταθώ στην περιπέτειά τους με τις διαθεσιμότητες και την απόπειρα απόλυσής τους, αφού το θέμα έχει λυθεί δικαστικά και πολιτικά και όσοι απέμειναν μετά τις μετατάξεις, επέστρεψαν στα σχολεία. Θα επαναλάβω, όμως, μια πρότασή μου, την οποία οι σχολικοί φύλακες του Δήμου Λαρισαίων γνωρίζουν, αφού επανειλημμένα την κουβεντιάσαμε : Μέχρι πρότινος πολλά σχολεία είχαν τους επιστάτες τους, χρήσιμοι εν πολλοίς στη σχολική ζωή και πολύτιμοι βοηθοί των διευθύνσεων των σχολείων. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, ο ένας μετά τον άλλο συνταξιοδοτήθηκαν και επειδή, εδώ και δεκαετίες, σταμάτησε η πολιτεία να τους αντικαθιστά προσλαμβάνοντας άλλους, κατάντησαν είδος εν ανεπαρκεία.
Προτείνω, λοιπόν, οι λίγοι εναπομείναντες σχολικοί φύλακες, μια που εν ώρα λειτουργίας των σχολείων τα καθήκοντά τους, ούτως ή άλλως ασκούν οι εφημερεύοντες εκπαιδευτικοί, ν’ αλλάξουν εργασιακό αντικείμενο και να αναλάβουν, επίσημα, τα καθήκοντα των επιστατών τοποθετούμενοι ένας σε κάθε σχολείο ή σε σχολικό συγκρότημα. Κατ' αυτόν τον τρόπο ενταγμένοι στα σχολεία, θα είναι πιο ωφέλιμοι και πιο σίγουροι για το εργασιακό μέλλον τους.
Αυτή είναι η πρότασή μου και παρότι γνωρίζω, προκαταβολικά, ποιά θα είναι η τύχη της εύχομαι να την προσέξει, τουλάχιστον, κάποιος αρμόδιος και να τη μελετήσει. Πάντως, αν εφαρμοσθεί, θα λύσει, δε θα προσθέσει προβλήματα.
