Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
Γιατί το Παρίσι; Γιατί το τυφλό, πολλαπλό δολοφονικό κτύπημα των τζιχαντιστών εναντίον της Ευρώπης άρχισε από την Πόλη των Φώτων; Γιατί το Ισλαμικό Κράτος επέλεξε να κάνει τη θεαματικότερη δολοφονική παρουσία στη Δύση εκκινώντας από μια πρωτεύουσα που ναι μεν παραμένει το σύμβολο της ανοιχτής κοινωνίας αλλά δεν είναι το συμβολικό κέντρο της ισχύος στην Ευρώπη; Δεν ενδιαφέρονταν οι δολοφόνοι για συμβολισμούς;
Κατά τη γνώμη μου, το Παρίσι επελέγη για δύο κυρίως λόγους:
Α. Επειδή στη γαλλική πρωτεύουσα ζουν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι. Με τα χρόνια, δημιουργήθηκαν τεράστιες μουσουλμανικές παροικίες στο Παρίσι, θρησκευτικές κοινότητες και γκέτο που διεκδικούσαν τα ιδιαίτερα «έθιμα» των χωρών από τις οποίες προέρχονται (π.χ. η άρνηση στοιχειωδών δικαιωμάτων στις γυναίκες), κατά παράβαση των νόμων που ισχύουν. Κατά καιρούς, κυρίως η πολιτιστική διαφορά έγινε η αφορμή εξεγέρσεων – με πιο μεγάλη, την εξέγερση των προαστίων του 2006, που καταπνίγηκε έπειτα από πολλές ζημιές και με πολλές συλλήψεις. Το 2010, το γαλλικό κράτος μπήκε στο στόχαστρο των φανατικών ισλαμιστών (αλλά και φιλελεύθερων αντιλήψεων) επειδή απαγορεύτηκε με νόμο να φορούν στον δημόσιο χώρο οι γυναίκες μπούργκα (πλήρες κάλυμμα της γυναικείας κεφαλής, με δίχτυ στη θέση των ματιών) ή νικάμπ (που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια) – με το αιτιολογικό ότι το γαλλικό κράτος είναι λαϊκό κράτος: «Το να υποχρεούται μια γυναίκα να φοράει νικάμπ ή μπούργκα είναι σαν να αποκόπτεται από την κοινωνία και να απορρίπτει το πνεύμα της γαλλικής δημοκρατίας, που βασίζεται στην επιθυμία συνύπαρξης», είχε δηλώσει η τότε υπουργός Δικαιοσύνης Μισέλ Αλιό Μαρί. Η αντίθεση του γαλλικού κράτους, με όπλο το νόμο, στον σχετικισμό στο όνομα της κυριαρχίας του εθίμου που επιδίωκαν οι μουσουλμάνοι, δημιούργησε δυσαρέσκεια και συνεχείς ρωγμές, που αφενός ενίσχυαν τους κύκλους του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αφετέρου την Ακροδεξιά. Το μουσουλμανικό στοιχείο της Γαλλίας, ριζοσπαστικοποιημένο και ισχυρό μέσα στους κόλπους της χώρας, εμφανίζεται ως παράγων αποσταθεροποίησης της ταυτότητας του γαλλικού κράτους. Ένα χτύπημα στην καρδιά του Παρισιού, στο κέντρο αυτού του κράτους, θα μπορούσε να είναι σήμα εγρήγορσης όλων των ριζοσπαστών ισλαμιστών της Γαλλίας – αλλά και κλείσιμο του ματιού στις μουσουλμανικές κοινότητες που αισθάνονται μειονεκτικά περιστοιχισμένες από πολίτες για τους οποίους η θρησκευτική πίστη είναι προσωπική υπόθεση. Επίσης, θα μπορούσε να απελευθερώσει «ενέργεια» στις μουσουλμανικές κοινότητες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, με κυριότερη τη βρετανική, όπου επίσης διεκδικείται από ακτιβιστές-ιεροκήρυκες (όπως ο ριζοσπάστης ισλαμιστής Ταρίκ Ραμαντάν, καθηγητής στην Οξφόρδη) ακόμα και η ποινικοποίηση της αποκαλούμενης «ισλαμοφοβίας» - που όμως θα μπορούσε να είναι απλώς φόβος μήπως το ισλαμικό στοιχείο επιδιώξει την άλωση από μέσα των δυτικών κοινωνιών της ελευθερίας και των ανοιχτών οριζόντων.
Β. Επειδή η Γαλλία εκφράζει πολλά και μισητά για τους ισλαμιστές. Είναι μια χώρα στην οποία λατρεύεται η ζωή. Μια χώρα που επενδύει στην καλοπέραση, στο υψηλό επίπεδο της καθημερινότητας, στην αστική ευγένεια και στην καλαισθησία. Είναι η χώρα των εξεγέρσεων για τη χειραφέτηση των ανθρώπων, η χώρα που πολύ νωρίς έδωσε έμφαση στον ρόλο των πολιτών στη συγκρότησή της, ένα σταθερό λαϊκό κράτος στο οποίο η θρησκεία δεν παίζει κανένα ρόλο στις υποθέσεις του κράτους: σχολεία, δικαστήρια, δημόσιες υπηρεσίες και οι δομές της πολιτικής βρίσκονται μακριά από την καθολική Εκκλησία και από τις εκφράσεις όλων των θρησκειών, που για το κράτος είναι ανεξάρτητοι οργανισμοί οι οποίοι λειτουργούν αυτόνομα. Χώρα των τεχνών και σημαντικών δημιουργικών κινημάτων (ιμπρεσιονισμός, σουρεαλισμός, κινηματογραφικό νέο κύμα, νέο μυθιστόρημα, εθνογραφία, αποδόμηση στη φιλοσοφία, φεμινισμός, αλλά και υψηλή μόδα και κομψότητα κ.ά.), χώρα που εκφράζει απολύτως αυτό που λέμε «δυτικός τρόπος ζωής»: κράτος δικαίου, που δίνει έμφαση στην κοινωνική πρόοδο, με σημαντικές δομές πρόνοιας, κράτος στην παράδοση του οποίου δεν έχουν θέση ο πουριτανισμός και η ηθικολογία.
Το Παρίσι χτυπήθηκε ως ο αδυναμος κρίκος της Ενωμένης Ευρώπης, ως μια χώρα όπου το ριζοσπαστικό Ισλάμ έχει πλέον τεράστια διείσδυση και απειλεί να αλλάξει το χαρακτήρα της γαλλικής κοινωνίας. Ως μια χώρα, επίσης, όπου πρέπει να επανεπινοηθεί ο πατριωτισμός, προκειμένου να αποφασιστούν πολεμικές επιχειρήσεις κατά του Ισλάμ. Οι δολοφόνοι, καλώς ή κακώς, δεν θεωρούν ότι η Γαλλία μπορεί να αναλάβει την ευθύνη μιας πολεμικής αναμέτρησης με το Ισλαμικό Κράτος και, συνολικά, με το φανατικό Ισλάμ – και ο ένας λόγος είναι πως δεν έχει την πυγμή να εξουδετερώσει τους θύλακες του ισλαμικού φανατισμού ούτε μέσα στη γαλλική επικράτεια.
Αν η Δύση επιλέξει να πάει σε πόλεμο, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να το κάνει μέσω του ΝΑΤΟ, με τη συμβολή των ισχυρών κρατών της Ευρώπης, της Αμερικής και με τη συμμαχία της Ρωσίας. Αλλά ακόμα και τότε, η Γαλλία θα απειλείται από τους ισλαμιστές στο έδαφός της: οι δολοφόνοι, αδίστακτοι και χωρίς να υπολογίζουν τις ζωές τους, βρίσκονται ήδη εκεί, ζουν ανάμεσά τους και είναι έτοιμοι να ξαναχτυπήσουν όταν θεωρηθεί ότι πρέπει να το κάνουν.
Η μεγάλη απειλή κατά του δυτικού τρόπου ζωής είναι το ριζοσπαστικό Ισλάμ στην Ευρώπη – αρχίζοντας και εστιάζοντας στη Γαλλία. Δυστυχώς.
ΥΓ. Και κάτι για τους Έλληνες. Είναι γελοίο ότι θέλουν να διδάξουν ευαισθησία, ανθρωπιά, δικαιοσύνη και δημοκρατία στους Ευρωπαίους οι εγχώριοι μάρτυρες υπεράσπισης της 17 Νοέμβρη, οι συνομιλητές των Πυρήνων της Φωτιάς, οι φίλοι του Πούτιν, αυτοί που απειλούσαν ότι θα γεμίσουν πρόσφυγες-τρομοκράτες την Ευρώπη. Ντρέπομαι για τον κυνισμό μελών της ελληνικής κυβέρνησης.
