Από όσα κατά καιρούς ακούω ή διαβάζω, έχω σχηματίσει την εντύπωση πως οι διάφοροι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, γενικώς και διαχρονικώς, πάσχουν από εντυπωσιακή έλλειψη γνώσεων. Ειδικά σε ότι έχει σχέση με την ελληνική μυθολογία, για την οποία όλοι μας τρέφουμε μια ευαίσθητη περηφάνια. Το πράγμα δεν είναι βέβαια προς θάνατο. Αλίμονο. Στο κάτω-κάτω, ποιος στη χάρη μας να ήταν μόνο αυτή η αδυναμία τους. Εκείνο, όμως, που προκαλεί μια δυσφορία είναι η επιμονή τους να επιχειρηματολογούν με επίκληση μύθων τους οποίους αγνοούν. Ή τους διαστρέφουν.
Με τη βοήθεια των σημειώσεών μου, που εμπλουτίζονται από την ευγενή διαστροφή να «τσιμπολογάω» ερεθίσματα-σαν αλανιάρα κότα-από συλλεκτικά έντυπα, έχω εντοπίσει δυο μύθους που ταλαιπωρούνται.
Ο ένας έλκει την καταγωγή του από το μυθικό παλάτι του Πρίαμου, της Τροίας, και ο άλλος από την μυθική πλωτή νήσο Αιολία. Ηρωίδα του πρώτου μύθου είναι η Κασσάνδρα και του δεύτερου ο Αίολος.
Η αναλυτική επανάληψή τους, εκτός του ότι θα ήταν βαρετή για ορισμένους, θα ενείχε τον κίνδυνο να θεωρηθεί σαν επίδειξη γνώσεων. Έλα, όμως, που ακόμα και οι μαθητές του Δημοτικού, όταν συναρπάζονται από μερακλήδες δάσκαλους, ξέρουν ότι ο Απόλλωνας, που γλυκοκοίταζε τη βασιλοπούλα Κασσάνδρα, της έδωσε το χάρισμα της προφητείας. Με την υστερόβουλη σκέψη ότι θα την καταφέρει. Αλλά και τα παιδιά του Λυκείου, τα οποία διαθέτουν πλέον άρτια ερωτική προπαίδεια, δεν αγνοούν ότι όταν ο Απόλλωνας έφαγε τη χυλόπιτα καταράστηκε τη σεμνή δέσποινα να προφητεύει και να μη την ακούει κανείς.
Κάπως έτσι καθιερώθηκε η έκφραση «οι Κασσάνδρες θα διαψευστούν!». Είναι το συνηθισμένο πια επιχείρημα των εκάστοτε κυβερνητικών εκπροσώπων, όταν διατυπώνεται αντικυβερνητική κριτική. Φέρτε μόνο στη θύμησή σας πώς έλκονται «οι Κασσάνδρες» μόλις ακουστεί ο μοντέρνος νεολογισμός…success story. Μάλιστα, για να φανεί πόσο παλιά είναι αυτή η μεθοδολογία, κοπιάστε και διαβάστε μια είδηση, ατόφια, από εφημερίδες του 1987! Αντιγράφω:
[Η κυβέρνηση (του κ. Παπανδρέου) αγνοεί τη σύγχρονη Κασσάνδρα (τον κ. Μητσοτάκη) και προχωρεί στο δημιουργικό (οικονομικό) πρόγραμμά της]
Τη δήλωση αυτή την έκανε, τον Νοέμβρη (ΣΣ: σύμπτωση;)του 87 ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρουμπάτης (ΣΣ: κι άλλη σύμπτωση!), απαντώντας σε δήλωση της αντιπολίτευσης, ότι «οι οικονομικές παροχές που εξάγγειλε αιφνιδιαστικά ο κ. Παπανδρέου στη Βουλή, αποκεφαλίζοντας απρόοπτα τον κ. Σημίτη οδηγούν την οικονομία και τον τόπο στην καταστροφή».
Κι όμως η φουκαριάρα η Κασσάνδρα, κατά τη Μυθολογία πάντα, προφήτευε σωστά. Πάρα πολύ σωστά. Προφήτεψε τον βιασμό της από τον Αίαντα, το σκλάβωμά της από τον Αγαμέμνονα, τη δολοφονία της από την Κλυταιμνήστρα και, κυρίως, την καταστροφή της Τροίας. Δηλαδή, της πατρίδας της. Το ότι δεν την πίστεψαν οι Τρώες το πλήρωσαν! Κακό της κεφαλής τους!
Επιμύθιον: Αν πιστέψουμε τις σύγχρονες Κασσάνδρες, την έχουμε βαμμένη, πως λένε. Αν πιστέψουμε όσους διαψεύδουν τις σύγχρονες Κασσάνδρες, την έχουμε πάλι βαμμένη…Γι’ αυτό, ας αρκεστούμε να τους κάνουμε χάζι, ας λένε από καμιά (…), να περνάει ο καιρός…Αυτό το είχε προτείνει και ο Αίσωπος, αν δεν κάνω λάθος.
Αλλά και ο δεύτερος μύθος είναι αρκετά γνωστός. Σύμφωνα μ’ αυτόν, όταν ο Αίολος ξεπροβοδούσε από το πλωτό νησί του τον Οδυσσέα, που τόσο λατρεύουμε και θαυμάζουμε, του χάρισε έναν ασκό από τομάρι εννιάχρονου βοδιού. «ένα ασκί βοδιού εννιάχρονου, φυσήματα γεμάτο, του κάθε ανέμου βουερού», κατά την εξιστόρηση. Και είναι χαρακτηριστικό της συνέχειας της ράτσας μας το ότι από τότε μέχρι σήμερα πληρώνουμε την πονηριά και την καχυποψία μας: ό,τι είναι κρυμμένο σε σακί, σε τσουβάλι ή σε κασέλα έχει κάτι πολύτιμο. Με τον ίδιο τρόπο έδρασαν και οι πονηροί σύντροφοι του Οδυσσέα. Άνοιξαν τον ασκό για να πλουτίσουν και ταλαιπωρήθηκαν από θύελλες και άγριες θάλασσες.
Γεννιούνται, λοιπόν, δυο ερωτήματα.
Το πρώτο: Πώς καταφέρνουν, κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί εκπρόσωποι, να πολλαπλασιάζουν τον ασκό σε ασκούς;
Το δεύτερο και κυριότερο: Πως λησμονούμε ότι ο ασκός μπορεί να ανοίξει πανεύκολα, ακόμα και με μια λέξη; Παράδειγμα, η λέξη «παρακράτος»…
xatzis@hotmail.com
