* Από τον Αθανάσιο Β. Ραούλη
Όταν ήμουν μάχιμος δάσκαλος ιδιαίτερα σε ορεινά σχολεία της πατρίδας μας οι μαθητές μου πολύ γελούσαν με τα παραμύθια του πινόκιο. Χαριτολογώντας, όταν μού λέγανε ψέματα και δικαιολογίες, τους απαντούσα : «ψέματα μού λέτε, το καταλαβαίνω από τη μύτη σας που μεγάλωσε». Ο πινόκιο (ιταλικά Pinocchio) είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας που πρωτοεμφανίστηκε το 1883 στο ιταλικό παραμύθι «Οι περιπέτειες του πινόκιο». Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον που είναι επιρρεπής στα ψέματα, στην υπερβολή, στη μυθοπλασία.
Σήμερα και λειτουργώντας συνειρμικά καταλήγω στην άποψη πως έχουμε κυβέρνηση «πινόκιο». Ψέματα μας έλεγαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις καθώς σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα είναι υποκριτικό, όμως στον αστερισμό της αριστεράς το ψέμα είναι ειδικής τεχνοτροπίας. Στηρίζεται πρωτίστως στο ακόλουθο δόγμα του ολοκληρωτισμού αλλά και σε αντίστοιχο της ψυχολογίας του όχλου : «όσο άνετα επαναλαμβάνεται το ψέμα τόσο εξοικειώνεται ο λαός με αυτό και έτσι βαθμιαία, ασυνείδητα και γελοιοποιημένα οδηγείται στη φτώχευση».
Η πρωτοκαθεδρία του ψέματος βρίσκεται στην κορυφή της κυβερνητικής πυραμίδας και διαποτίζει σχεδόν όλα τα κλιμάκια των κυβερνητικών αξιωματούχων με μια ευρηματική ποικιλία αποχρώσεων στα καθ΄ύλην αντικείμενά τους, δηλαδή κατά τον αφέντη και το σκυλί όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του «γαρ αί τε κύνες κατά την παροιμίαν». Η αλήθεια είναι πως καταφεύγουν στο ψέμα, γιατί σήκωσαν πολύ ψηλά τη σημαία της ικανότητάς τους. Μάς τρέλαναν με τα σοβαροφανή όσο και ηθοπλαστικά λεκτικά τους του τύπου : «έντιμες λύσεις, έντιμους συμβιβασμούς,…» λες και μόνον αυτοί κατέχουν τη σφραγίδα της τιμιότητας.
Στέκομαι μόνον στα ισοδύναμα- επακριβώς ισόποσα-μέτρα που η δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση αποσιωπά πως είναι ισόκακα. Πως και αυτά έχουν σημείο αναφοράς την πλάτη του φορολογούμενου πολίτη. Μάς περνούν φαίνεται για βασταγά ζώα (βαστάζοντα ζώα κοινώς γαϊδούρια) και εκτιμούν δεόντως τη ρήση : «αν δεν κλωτσήσει ο γάιδαρος, δεν τον ξεφορτώνουν». Είναι πασίδηλο πως πρέπει να αντιδράσουμε, γιατί η φορομπηχτική τους πολιτική είναι ατέλειωτη.
Επαναλαμβάνουν μονότονα και βαρετά επιχειρήματα και προσμονές που οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν και καταντούν παραμύθια, όπως : πασχίζουν τάχα να μην έχουμε περικοπή καταθέσεων, όταν γνωρίζουν πως αυτό έγινε το καλοκαίρι με τα capitalcontrol. Αυτό, γιατί στις μέρες μας άλλη είναι η αξία του ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας και άλλη είναι η αξία του ευρώ που είναι στις τράπεζες. Τη δυναμική του νομίσματος την μετρούμε στην ευχέρεια των καθημερινών μας συναλλαγών. Το χρήμα που είναι στην τράπεζα παραμένει αδρανές, σχεδόν απαξιωμένο, ο λαός μας το λέει κάπως διαφορετικά : «πέτρα που κυλάει, δεν χορταριάζει».
Ένα άλλο παραμύθι που διατυμπανίζεται συνεχώς είναι πως 5, 10 μεγαλοεπενδύσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θα μειώσουν την ανεργία, όταν γνωρίζουν πως μόνον με την ανάσταση και επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων με γενναιόδωρα κίνητρα μπορεί να βρεθεί λύση.
Οφείλουμε να βουλώσουμε τα αυτιά μας στις μεγαλόστομες διακηρύξεις, να επιστρέψουμε στη σκέψη του πολιτικού ρεαλισμού που τη χάσαμε και να καταλάβουμε πως είμαστε μια οικονομία χαμηλής κλίμακας που βρίσκεται σε οριακή κατάσταση. Η λύση είναι να στηριχθούμε αξιοπρεπώς στα πόδια μας, στην παραδοσιακή μας παραγωγή με σχέδιο, στα γνωστά συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, φτιάχνοντας κράτος από την αρχή και σταματώντας την εκροή επιστημόνων και θα ΄ρθουν οι επενδύσεις μόνες τους. Μην παίζουμε στο γήπεδο του ανθρωποφάγου ανταγωνισμού. Δεν έχουμε ίδιες οικονομίες. Δεν πρόκειται να μάς λυπηθεί κανένας. Εδώ κυρίαρχες δυνάμεις δεν λυπούνται τα αγγελούδια που ξεβράζονται στα παράλια των νησιών μας. Ιστορικά τεκμαίρεται πως λαοί φαύλοι της ήσσονος προσπάθειας και με δίχως χαρισματικές ηγεσίες δεν προκόβουν.
Τον αξιότιμο πρωθυπουργό μας θα ήθελα να του επισημάνω πως στους πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί. Την αλαζονεία συνήθως την γκρεμίζει η ίδια η ζωή. Το λέει ο Βαμβακάρης στους στίχους του τραγουδιού : «ψηλά την χτίζεις τη φωλιά και θα σου λυγίσει ο κλώνος και θα σου φύγει το πουλί και θα σου μείνει ο πόνος». Όσο για μας μπορεί να τραγουδάμε το τραγούδι του Καζαντζίδη : «έρχονται χρόνια δύσκολα» όμως έχουμε εθνική και ιστορική υποχρέωση να μείνουμε όρθιοι.
* Ο Αθανάσιος Ραούλης είναι εκπαιδευτικός, οικονομολόγος, τ. περιφερειακός δ/ντής Α/θμιας & Β/θμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας
