«Η όποια θετική προοπτική προϋπέθετε την απαλλαγή μας από “παλαιά δαιμόνια”, τα οποία συστηματικά παρεμποδίζουν την υγιή οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Και μιλούμε κυρίως για τον πάντα κυρίαρχο “κρατισμό” και την ιδεολογία του καταστροφικού “λαϊκισμού”».
* Του Μάξιμου Χαρακόπουλου
Συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Πράγματι, εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις συνεισφέρουν καθοριστικά στο ΑΕΠ της χώρας και δίνουν εργασία στην συντριπτική πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού του ιδιωτικού τομέα. Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα η μικρή και μεσαία παραγωγική μονάδα αποτέλεσε μεταπολεμικά, μαζί με την οικοδομή, την ατμομηχανή του οικονομικού μοντέλου που οικοδομήθηκε, ελλείψει μεγάλων βιομηχανιών που χαρακτήριζε τις προηγμένες χώρες της Δύσης αλλά και κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού της βαλκανικής ενδοχώρας. Αυτή η ιδιαιτερότητα, που έκανε τη χώρα μας να διαφέρει από το κυρίαρχο οικονομικό πρότυπο των περασμένων δεκαετιών, είχε ασφαλώς συνέπειες και στις κοινωνικές σχέσεις. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία αν λάβουμε υπόψη μας ότι μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων είχε ως πυρήνα την οικογένεια.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια που εκδηλώθηκε με τέτοια ένταση η οικονομική κρίση, η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα βρέθηκε στο κέντρο της καταιγίδας. Δεκάδες χιλιάδες ήταν οι επιχειρήσεις που τελικά δεν άντεξαν τα βάρη, τα χρέη και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών και έβαλαν «λουκέτο». Το πλήγμα που δέχθηκε η οικονομία από αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι πολύ μεγάλο, όχι μόνον από την μείωση του παραγόμενου προϊόντος αλλά και από την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, που κτύπησε περισσότερο τους εργαζόμενους, αλλά και τους ιδιοκτήτες, αυτού του κλάδου. Παρ’ όλα αυτά, πριν ενάμιση χρόνο είχε αρχίσει να αχνοφέγγει κάποιο φως για την ελληνική οικονομία. Φαινόταν ότι έστω και δύσκολα, με επώδυνες θυσίες, ξεπερνούσαμε τον κάβο της ύφεσης. Είχε δημιουργηθεί η ελπίδα ότι πηγαίναμε σε μια επανεκκίνηση της οικονομίας, όπου η επιχειρηματικότητα, με την ενίσχυση βεβαίως των κοινοτικών κονδυλίων, θα έβρισκε εύφορο έδαφος να αναπτυχθεί.
Η όποια, όμως, θετική προοπτική προϋπέθετε την απαλλαγή μας από «παλαιά δαιμόνια», τα οποία συστηματικά παρεμποδίζουν την υγιή οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Και μιλούμε κυρίως για τον πάντα κυρίαρχο «κρατισμό» και την ιδεολογία του καταστροφικού «λαϊκισμού». Ωστόσο, παρά το γεγονός, ότι είχε καταστεί σαφές τοις πάσι πως δεν υπάρχει πια οδός επιστροφής στις «παχιές αγελάδες» των θαλασσοδανείων, των επιδοτούμενων «προβληματικών» επιχειρήσεων, των αλόγιστων διορισμών, του υπερτροφικού κράτους, οι δυνάμεις του λαϊκισμού γύρισαν τους δείχτες του ρολογιού της χώρας πάλι προς τα πίσω. Έπεισαν τους πολίτες πως το θαύμα μπορούσε να συντελεστεί και να ξαναπάμε στη δεκαετία του 1980.
Το αποτέλεσμα, όμως, αυτής της ψευδαίσθησης, είναι σήμερα η κοινωνία να έχει επωμισθεί ένα τρίτο και πιο επώδυνο Μνημόνιο, που συνομολογήθηκε υπό το βάρος του GREXIT. Ταυτόχρονα, το τραπεζικό σύστημα λειτουργεί εδώ και μήνες με περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, που δεν γνωρίζουμε πότε θα λήξουν, ενώ έχουν βουλιάξει τα δημόσια έσοδα. Όσο για τον ιδιωτικό τομέα, αυτός έχει πληγεί περισσότερο από όλους, και ιδιαίτερα ο κλάδος των μικρομεσαίων. Εκεί τα λουκέτα έχουν αρχίσει πάλι να αυξάνονται και η ανεργία έχει πάρει την ανηφόρα.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση επιμένει στην καταστροφική συνταγή της άγριας υπερφορολόγησης, του απηνούς διωγμού κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ελπίζει, προφανώς, ότι έτσι θα προφυλάξει τη δεξαμενή των ψηφοφόρων της, στραγγίζοντας κάθε ικμάδα του ιδιωτικού τομέα αλλά και των αγροτών. Είναι περιττό, ασφαλώς, να πούμε ότι παρόμοιες πολιτικές είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία. Η φοροεπιδρομή το μόνο που θα προκαλέσει θα είναι η ασφυξία των επιχειρήσεων, το κλείσιμό τους, ή τη μεταφορά τους σε γειτονικές χώρες που έχουν χαμηλή φορολόγηση, όπως ήδη συμβαίνει με τη γειτονική μας Βουλγαρία που ο φόρος επιχειρήσεων είναι στο 10% -σε εμάς 29% και 100% προκαταβολή φόρου. Και όλα αυτά σημαίνουν, επίσης, τη μείωση των εσόδων από τους φόρους, καθώς και την περαιτέρω αύξηση της ανεργίας που θα οδηγήσουν, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα νέο φαύλο κύκλο νέων μέτρων. Γιατί υπάρχει και το σενάριο του GREXIT, που δεν έχει ακόμη φύγει από το τραπέζι, ό,τι και να λέει ο κ. Τσίπρας.
Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε κυριολεκτικά έναν μονόδρομο: την επείγουσα αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, με τη μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων, την εντατικοποίηση της απορρόφησης των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, τη μείωση στο ελάχιστο των γραφειοκρατικών εμποδίων και τον περιορισμό του κρατικού Λεβιάθαν. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα εισακουστεί η φωνή της λογικής από την κυβέρνηση, πριν να είναι πολύ αργά και για τον ιδιωτικό τομέα και για την ελληνική οικονομία στο σύνολό της.
* Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα στάθηκε η ενδιαφέρουσα Ημερίδα της ΓΣΕΒΕΕ στη Λάρισα.
Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός.
