Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
Φουντώνουν οι συζητήσεις για τα πράγματι σκληρά οικονομικά μέτρα. Εργάτες, συνταξιούχοι, μισθωτοί και νοικοκυρές, ας σκύψουμε υπομονετικά κι ας τραβήξουμε την ανηφόρα, με την ελπίδα, πως θα βγούμε από την περιβόητη «στενωπό» και πως θα δούμε μια άσπρη μέρα.
Δεν θα σταθώ στην πολιτική άποψη του θέματος. Θέλω μόνο να επισημάνω, πως μέσα από τα σφάλματα και τους αδέξιους χειρισμούς των πολιτικών μας, ας ψάξουμε να βρούμε και άλλα αίτια της κακοδαιμονίας μας.
Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντώνιος (122-180 μ.Χ.), φιλόσοφος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, έζησε σε μια εποχή, που έμοιαζε πολύ μ’ αυτή που ζούμε εμείς σήμερα. Σε μια ιστορική περίοδο βαθιάς παρακμής, εκεί προς τη δύση ενός μεγάλου πολιτισμού. Τότε λοιπόν έγραψε ένα ενδιαφέρον βιβλίο. Ο τίτλος του ήταν «Εις εαυτόν. Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτεις». Δηλ. αν θέλουμε να σωθούμε από μία βέβαιη καταστροφή, πρέπει ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί να αναθεωρήσουμε τη συμπεριφορά μας και να αυτοβελτιωθούμε.
Ένα τέτοιο βιβλίο, όπως είναι φανερό, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο σήμερα. Σήμερα, που ο καθένας μας φιγουράρει για αλάθητος και τα δικά του κρίματα, αναίσχυντα τα βλέπει σαν αμαρτίες των άλλων. Σήμερα, που ο ξέφρενος εγωκεντρισμός μας, περιχαρακώνει το άτομο και το κάνει αναίσθητο στα προβλήματα του άλλου. Είναι μια περίεργη νοοτροπία του Έλληνα, που ενεργεί κατά το μερίδιό της, ανασταλτικά στην ανάπτυξή μας. Είναι η σχέση μας με τη δουλειά. Ίσως φταίει και το κλίμα. Φανατικός ξενύχτης ο Έλληνας. Σφύζουν από κόσμο τα νυκτερινά κέντρα. Πολλοί οδεύουμε για ύπνο τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Έτσι όμως, ξεκινάμε το πρωί για δουλειά, λες και πάμε για κρεμάλα. Αθυμίες, νεύρα, διαξιφισμοί, ατυχήματα. Κι όλα αυτά σε βάρος της παραγωγικότητας. Είδαμε στην Ευρώπη εργαζόμενους, να κοιμούνται νωρίς. Η δουλειά μας είπαν θέλει ένταση, προσοχή, φυσικές ακμαίες δυνάμεις. Έχουν την περιβόητη «Νόρμα». Πρέπει να ξεπεράσουν το ορισμένο κατώτατο όριο παραγωγής. Το έλαττον συνεπάγεται ακόμα και απόλυση. Χωρίς διαμαρτυρίες και «Συνδικαλιστικές συμπαραστάσεις». Δεν έχουν εκεί εργατοπατέρες τύπου Φωτόπουλου κ.ά. Το μείζον όμως συνεπιφέρει βελτίωση αποδοχών.
Αρνητικό ρόλο στον τόπο μας παίζει και η Τ.V. Δεν λέω για το χάλι της, που προσβάλλει βάναυσα τη νοημοσύνη μας. Προγράμματα βαλμένα σε ακατάλληλες ώρες, παρασύρουν τον θεατή σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές, που δρουν αρνητικά στο δυναμικό του. Έπειτα ο Ευρωπαίος δεν θα σκεφθεί ποτέ να συναρτήσει την πολιτική ή τη συνδικαλιστική του αντίληψη με το παραγωγικό του έργο. Εργοδότης και εργαζόμενος μπροστά στη μηχανή, ένα μόνο έχουν κατά νου. Την παραγωγή. Εδώ ο εργοδότης με τον εργαζόμενο, βρίσκονται σε διαρκή διάσταση. Ο εργοδότης αρνείται να βάλει λίγο βούτυρο στη φέτα του εργαζόμενου. Και ο εργάτης με μπροστάρη τον εξαχρειωμένο εργατοπατέρα, φθάνει σε σημείο ακόμα και να κλείνει εργοστάσια. Διαδηλώσεις, σκοτώστε τ` αφεντικά σας κ.ά. Αλήθεια σε ποιο μέρος του κόσμου υπάρχει δουλειά χωρίς εργοδότη; Καθένας λοιπόν σκέφτεται πώς θα ξεγελάσει ή θα σαμποτάρει τον άλλον. Κι αυτά σε βάρος της παραγωγής.
Επίσης η συνήθεια του Έλληνα, να καταναλίσκει αλόγιστα καταστρέφει την αρμονία παραγωγής και κατανάλωσης. Στο χωριό μου, την εποχή της αλόγιστης ευωχίας, μικροκαλλιεργητές αγόραζαν μηχανήματα γεωργικά, δυσανάλογα με την κτηματική τους περιουσία. Καλλιεργητές των 30-50 στρεμμάτων αγόραζαν λ.χ. τρακτέρ, που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει μια ομάδα αγροτών των 500 στρεμ. Αλλά πού είναι το ομαδικό πνεύμα; Βαλάντια αδύνατα φορτώνονταν με αγορές άστοχες. Τα σπίτια μας βαρυφορτωμένα, συχνά με ακριβά και άχρηστα αντικείμενα. Στις ταβέρνες, που πάμε για διασκέδαση, πετάμε προκλητικά ανέγγιχτες μερίδες φαγητών. Υπάρχει ένας Νόμος. Νόμος απλός και άτεγκτος. «Δεν μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα από όσα παράγεις ή μπορείς να αγοράσεις. Επίσης η φιλεργία και η υπευθυνότητα στη δουλειά είναι έννοιες παρεξηγημένες στη χώρα μας. Ιδιαίτερα σε χώρους όπου δεν υπάρχει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Στόχος μας είναι: Λιγότερη προσπάθεια με μεγαλύτερη αμοιβή. Γι’ αυτό πρώτιστον αγαθόν των νέων είναι, ο διορισμός τους στο Δημόσιο. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, ανάμεσά τους πολλοί επίορκοι, παιδεραστές, διπλοθεσίτες, κοπανατζήδες κ.ά.
Τελειώνοντας αναφέρω ρεκόρ των Ελλήνων από πρόσφατη έρευνα. 1) Σε 800.000 ανέρχονται οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα. Μόνο 300.000 είναι αρκετοί. 2) Οι Έλληνες εργάζονται λιγότερο από τους Ευρωπαίους. 3) Το 76% των νέων δηλώνουν ότι επιθυμούν να τραπούν σε δημοσιοϋπαλληλικούς κλάδους.
Έ ν δ ο ν σ κ ά π τ ε, λοιπόν, ή έ ν δ ο ν σ κ ό π ε ι και ίσως έτσι φίλε αναγνώστη κάποτε θα προκόψουμε αυτοβελτιούμενοι.
