Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί
Λουκάς, ιζ΄,21
Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχουν κατά σύμπτωση, ότι είναι συμπτωματικοί, όπως είναι το χρώμα των μαλλιών των γυναικών, που άλλοτε τα βάφουν μαύρα κι άλλοτε ξανθά. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ζωή τους δεν έχει σκοπό και ότι τους έχει δοθεί κατά τύχη. Ο άνθρωπος δεν είναι γι’ αυτούς ον , δεν έχει δηλαδή κάτι που μένει, αυτό που λέμε «ουσία», αλλά είναι ένα συμβάν όπως είναι οποιοδήποτε άλλο συμβάν. Γι΄ αυτό και δεν μένει τίποτε από τον άνθρωπο. Τίποτα δεν είναι σταθερό κι η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή.
Όμως αυτό που λένε είναι μια αντίφαση, αφού δεν παύει κι η αλλαγή ακόμα να έχει σταθερότητα. Η εικόνα ενός καταρράκτη όπου το νερό πέφτει διαρκώς, ενώ η καμπύλη του μένει σταθερή, αναιρεί τον ισχυρισμό ότι τίποτα δεν μένει. Η πρόταση «τίποτα δεν μένει» είναι ατελής , και θέλει συμπλήρωση. Τίποτα δεν μένει από τα πράγματα που δεν μένουν. Φυσικά τίποτα δεν μένει από τα τυχαία, τα συμπτωματικά, τα επουσιώδη πράγματα, κι αυτό που μένει είναι η ουσία των πραγμάτων.
Αν μένει κάτι σταθερό από σένα ή από μένα, ευγενικέ αναγνώστη, αυτό δεν θα το μάθουμε διαβάζοντας δοκίμια σαν αυτό ή επιστημονικά συγγράμματα.. Αν μένει κάτι σταθερό θα το μάθουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας, από την «πληροφορία», που θα μας δοθεί στην κατάλληλη στιγμή ή ακόμα καλύτερα, από την γνώση που θα μας αποκαλυφθεί, όταν είμαστε έτοιμοι να την δεχθούμε.
Πότε, άραγε, είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την γνώση για το σκοπό της ζωής μας και πώς θα είμαστε βέβαιοι ότι είναι αληθινή και δεν είναι ψευδαίσθηση ή αυταπάτη; Για τον ήρωα του Πόρφυρα του Σολωμού η γνώση του νοήματος της ζωής έρχεται σαν φως λαμπερό, τη στιγμή που βλέπει μπροστά του το θάνατο: Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του.
Ο Κώστας Βάρναλης , λόγω του διεθνισμού της εποχής του, δεν εμβαθύνει στον στίχο αυτόν του Σολωμού. Στα Σολωμικά του γράφει κάπως υποτιμητικά για τον ήρωα του ποιήματος που μπροστά στο θάνατο, θέλει να τρέξει να πάρει μια φούχτα χώμα από την πατρίδα του, και να γυρίσει πίσω. Γιατί να γυρίσει; αναρωτιέται ο Βάρναλης.
Ένας φίλος μου, παιδίατρος, καθησύχαζε τους γονείς των μικρών ασθενών του, που αγωνιούσαν για τα παιδιά τους, λέγοντάς τους, πως τα παιδιά έρχονται στη ζωή προικισμένα με όλα τα εφόδια να ζήσουν με πληρότητα μια μακρά και χαρούμενη ζωή. Ο άνθρωπος, λέει, το βιβλίο της Ουνέσκο, Η Τέχνη κι ο Άνθρωπος, γράφει, πω΄ς κάθε άνθρωπος γεννιέται με όλα τα χαρίσματα, ως προφήτης, ποιητής, εφευρέτης κ.α. Σύμφωνα με την Διδασκαλία της Εκκλησίας ο άνθρωπος προικίζεται απ΄ το Θεό με τα τρία αυτά χαρίσματα, του προφήτη, του ιερέα και του βασιλιά. Προφήτης για να μεταδίδει στους άλλους το λόγο του Θεού, ιερέας για να προσεύχεται για τους άλλους και βασιλιάς για να κυριαρχεί στα πάθη του.
Η ανάγκη να ζούμε με πληρότητα και όχι απλώς να φυτοζωούμε, είναι απόδειξη ότι υπάρχει σκοπός της ζωής, αφού μόνο ο σκοπός της ζωής περιέχει όλα τα στοιχεία εκείνα για τα οποία αξίζει να τη ζεις. Τίποτα συμπτωματικό, τυχαίο, λειψό, μίζερο, δεν περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία της ζωής, για τα οποία αξίζει να ζεις.
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε την παραβολή του Ιησού, που μιλάει ακριβώς γι΄ αυτό ότι υπάρχει σκοπός της ζωής , που αξίζει πάνω από όλα τα πράγματα, για τα οποία ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τον εαυτό του και τον σκοπό της ζωής του κοπιάζει και σπαταλάει τη ζωή του μάταια, ώσπου να πει κάποτε όπως ο Δαβίδ, εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι της ζωής ημών
Ο Ιησούς παρομοιάζει το σκοπό της ζωής με άνθρωπο που βρίσκει θησαυρό σ΄ ένα χωράφι και πουλάει τα πάντα κι αγοράζει το χωράφι αυτό. Αυτή είναι και η αναζήτηση του χριστιανού, ο σκοπός της ζωής του, η απόκτηση της βασιλείας του Θεού. Έχουμε το θησαυρό αυτό, τη βασιλεία του Θεού, λέει ο Απόστολος Παύλος, μέσα σε οστράκινα σκεύη. Το νόημα της εικόνας αυτής είναι ότι τα οστράκινα σκεύη φθείρονται και εξαφανίζονται, ενώ η βασιλεία του Θεού μένει. Το καλύτερο από μας, δεν πεθαίνει ποτέ.
