*Από τον Ηλία Νασιάκο
Είναι γνωστόν, ότι από κάποιες δεκαετίες, έχουν υπεραυξηθεί, με ανοδική πάντα τάση, πλήθος οργανώσεων, όπως συλλόγων, ομίλων, συνδέσμων κ.λ.π., αυτοχαρακτηριζόμενοι φιλοζωικοί, φυσιολατρικοί, οικολογικοί, φιλανθρωπικοί, εκπολιτιστικοί και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Σε όλους αυτούς, στην αρχική τους ιδρυτική σκέψη και μορφή, κινήθηκαν άνθρωποι καλοπροαίρετοι και ανιδιοτελείς, προσπαθούντες κάτι να προστατέψουν και να προσφέρουν στους συνανθρώπους και στην κοινωνία.
Το δύσκολο, όμως, στην πορεία τους είναι να ιεραρχήσουν αντικειμενικά και επωφελώς για το σύνολο, τις κινήσεις και ενέργειες των σχηματισμένων ομάδων και μελών τους, καθώς παρεισφρύουν μεταξύ αυτών και άνθρωποι ιδιοτελείς, εγωιστές, λαϊκιστές, δημαγωγοί, που εκτρέπουν κάποτε το σκοπό, για τον οποίο ιδρύθηκαν οι οργανώσεις αυτές, κατά περίπτωση, βέβαια.
Γιατί τί άλλο από ιδιοτελής εκτροπή και διαπλοκή ήταν π.χ. η δράση του μη κυβερνητικού οργανισμού, που χρηματοδοτείτο από το Δημόσιο, για να εξουδετερώνει αορίστως νάρκες στην Ερζεγοβίνη και αλλού ανεξέλεγκτα;
Ας περιοριστούμε, όμως, στην εξέταση να ιδούμε τη στρέβλωση από την καλώς εννοούμενη αποστολή της οικολογικής οργάνωσης και τα επακόλουθα οδυνηρά αποτελέσματα, που παράγει, σχετικά με το έργο εκτροπής, μικράς σχετικά ποσότητας νερού 15% στον άνω ρου, του Αχελώου προς το θεσσαλικό κάμπο.
Από τριάντα και πλέον ετών άρχισαν τα έργα για την εκτροπή, με διπλό στόχο ηλεκτροπαραγωγής πρώτον και δεύτερον ύδρευσης και άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου, δαπανώντας περίπου ένα δισ. ευρώ.
Στα μέσα περίπου της εξέλιξης των έργων, άρχισαν δειλά στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια, οι τοπικιστικές οικολογικές ευαισθησίες και αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να σταματήσουν περίπου λίγο πριν τελειώσουν τα έργα, με απείρως δυσμενέστερη έτσι οικολογική κατάσταση και μορφή του τοπίου και με αυξημένους παντοειδείς κινδύνους, που κανείς δεν μπορεί πλέον να μαντέψει την κατάληξη.
Και ενώ οι αρμόδιοι εύκολα θα έπρεπε να απορρίπτουν τέτοιες καταφανείς στρεβλώσεις και προσχηματικές θεωρίες και δικαιολογίες, κολλάνε δήθεν στο τυπικό γράμμα του Νόμου (ΣτΕ) και ακυρώνουν έργα και προσπάθειες ευεργετικές, για το γενικότερο Δημόσιο συμφέρον.
Και να φανταστεί κανείς, ότι στερούν το θεσσαλικό κάμπο από τα δικά του λίγα νερά του άνω ρου των αρχικών πηγών του Αχελώου, περιοχής Ασπροποτάμου, που πηγάζουν στις κορυφές του Κόζιακα – Τζουμέρκων και Αγράφων, περιοχής Τρικάλων και Καρδίτσας, δηλαδή σε απόσταση 3 έως 10 χιλιομέτρων από τα ριζά των θεσσαλικών βουνών, που φθάνει ο θεσσαλικός κάμπος, με τις τρεις πόλεις και τα αμέτρητα χωριά. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν θα στερείτο ο Αχελώος (Άσπρος), καθότι οι αμέσως συνεχόμενες πηγές και ρέματα, μετά το Φράγμα Συκιάς και σήραγγα εκτροπής, εμπλουτίζεται συνεχώς στη μακρά διαδρομή του και τα νερά του υπεραρκούν, για τα ποτίσματα των εκατέρωθεν ελάχιστων παρόχθιων λαγκαδιών, την εξυπηρέτηση της κτηνοτροφίας και ζωικής πανίδας, την ικανοποίηση των φυσιολατρικών θαυμασμών περιηγητών και ντόπιων ξωμάχων και στο τέλος η μεγίστη παροχή του 85% της συνολικής ποσότητας νερών αξιοποιείται στο Υδροηλεκτρικό Εργοστάσιο, στα Κρεμαστά Αχελώου, πριν καταλήξει τελικά στο Ιόνιο πέλαγος.
Προς τι, λοιπόν, τόσος καβγάς, τόση δαπάνη και τόση πεισματική επιμονή, για να στερηθεί τόσος πληθυσμός της υδροδότησης και τόση έκταση της άρδευσης από τοπικά φυσικά νερά της δικής του περιοχής, που για κακή του τύχη η μορφολογία του εδάφους τα χύνει προς αντίθετη κατεύθυνση, ώστε να καταλήγουν στο Ιόνιο Πέλαγος; Πού πάει η εφαρμογή του νόμου, που επιβάλλει την αγνόηση κάθε άρνησης, προκειμένου να εξυπηρετηθεί μείζον δημόσιο αγαθό και συμφέρον, σε σχέση πάντα με το ασήμαντο αναφερόμενο στέρησης, δήθεν, του κεκτημένου, ότι εκεί πάντα πήγαινε το νερό και, επομένως, δεν θέλουμε να το ιδούμε έστω και ελάχιστα μειούμενο; Η τέτοια απογοητευτική εξέλιξη του προβλήματος Αχελώου, μας οδηγεί σε σκέψεις, ότι τα ίδια ακριβώς προβλήματα θα αντιμετώπιζε και η δημιουργία της Λίμνης Πλαστήρα, αν δεν είχε τελειώσει πριν 55 ακριβώς χρόνια!
Και, ας κάνουμε τη σύγκριση θετικών και αρνητικών, να ιδούμε το ισοζύγιο, προς τα πού γέρνει και πού υπάρχει το δίκαιο.
Στο οροπέδιο της Νεβρόπολης (σημερινής λίμνης Πλαστήρα), πριν το 1960, καλλιεργούνταν καλαμπόκια, φασόλια, τριφύλλια και λίγα σιτηρά στις άκρες, που δεν κινδύνευαν να πνιγούν το χειμώνα. Στο μέσο του οροπεδίου κυλούσε ένα ποτάμι από το σημερινό νησάκι περιοχής Μορφοβουνίου, στο οποίο κατέληγαν δύο παραπόταμοι, ο ένας, που σχημάτιζαν τα νερά Μπεζούλας και Φυλακτής και ο άλλος από τις περιοχές Κρυονερίου και Κερασιάς.
Βόρεια και κολλητά στο νησάκι υπήρχε πάντα μια μικρή λίμνη, ονομαζόμενη «βαβά γούρνα», με ψάρια, χέλια, αμέτρητες βδέλες και βάλτο, που χρησιμοποιούσαμε για σκέπασμα καλυβιών και την κατασκευή των χρησιμοποιούμενων τότε ψαθών, αντί σημερινών χαλιών.
Το ποτάμι αυτό με τις παρόχθιες ιτιές περνούσε από το σημερινό φράγμα και κατέληγε κι αυτό στο Ιόνιο Πέλαγος.
Αν δεν είχε γίνει η λίμνη Πλαστήρα, με τη σημερινή ερήμωση, σχεδόν, των παραλίμνιων χωριών, θα παρουσίαζε η περιοχή εικόνα ζούγκλας, με ελάχιστες σποραδικές γεωργικές καλλιέργειες και τα νερά να κυλούν προς το Ιόνιο Πέλαγος, για να τα βλέπουν αυξημένα οι περιηγητές φυσιολάτρες οικολόγοι, τα ερπετά και τα αγρίμια. Στον κάμπο της Καρδίτσας τα καλοκαίρια να γίνεται, όπως παλιά, φεστιβάλ πυρκαγιών με τις καιόμενες, κατάξερες σιτοκαλαμιές και να μη βρίσκεται πράσινο δενδράκι και νερό, για τα εκεί ζώντα, αντίστοιχα, ερπετά και αγρίμια.
Οι δε άνθρωποι της Καρδίτσας να πίνουν νερό από γεώτρηση της Παπαράντζας (Χίλια Δένδρα) και οι κάτοικοι εκατοντάδας χωριών, νερό από τις τουλούμπες και τα πηγάδια, όπως γνωρίζουμε από τη διαμονή μας, επί δυόμισι χρόνια, στη Μητρόπολη 1947-1949.
Αντιθέτως, τώρα το τοπίο της λίμνης Πλαστήρα, χάρις στο Φράγμα, έγινε πανέμορφο, αποτελεί για το Νομό Καρδίτσας σημείο αναφοράς, αναψυχής και δροσερής ανάσας τα καλοκαίρια, με διεξαγωγή πανελλήνιων αγωνισμάτων κολύμβησης, ποδηλατοδρομίας, περιπάτου και επίσκεψης αμέτρητων περιηγητών, ντόπιων και ξένων, που θαυμάζουν την περιοχή και το αριστουργηματικό κομψοτέχνημα του θεαματικού φράγματος και με διοργανώσεις, ακόμα, ετήσιων καλοκαιρινών μουσικών συναυλιών και εκδηλώσεων με χιλιάδες επισκέπτες στις παραλίμνιες πλαζ.
Όσον αφορά τους κατοίκους της Καρδίτσας και εκατοντάδας χωριών είναι οι μεγάλοι ευνοημένοι της λίμνης, αφού υδροδοτούνται με αρίστης ποιότητας νερό, το Δημόσιο με το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο παράγει την πιο φθηνή επιθυμητή πράσινη ενέργεια και στη συνέχεια τα νερά διανέμονται στον κάμπο της Καρδίτσας, να αρδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα και να παρουσιάζει ο κάμπος το καλοκαίρι εικόνα απέραντου καταπράσινου μπαχτσέ, εν αντιθέσει με την αναφερθείσα εικόνα της κατάξανθης ξηραίλας, με τις καιόμενες απέραντες σιτοκαλαμιές, πριν την κατασκευή της λίμνης.
Είναι περιττό νομίζω να συνεχίσουμε την έκθεση των θετικών ευεργετημάτων από τη δημιουργία της λίμνης Πλαστήρα και, σιγουρότατα, τα ίδια ωφελήματα θα προέκυπταν και από την εκτροπή, μέρους 15% των υδάτων του άνω ρου, του Αχελώου προς το θεσσαλικό κάμπο, που το έχει ανάγκη και είναι να απορεί κανείς από τη στάση και τη νοημοσύνη των αρμοδίων, που φτιάχνουν τους όποιους νόμους με τέτοια δήθεν ανυπέρβλητα εμπόδια, όπως ερμηνεύονται από κάποιους άλλους Πόντιους Πιλάτους.
Και σκέφτομαι παρεμπιπτόντως, τι θα συνέβαινε και με τη δική μας λίμνη, αν δεν είχε προλάβει να γίνει και ότι θα μας στερούσε τα νερά της αυλής μας κυριολεκτικά, αφού ακόμα και αυτά του Τσαρδακιού - Κορώνας, του Αγίου Αθανασίου και Αηλιά Μορφοβουνίου, πήγαιναν, πριν γίνει η λίμνη στο Ιόνιο Πέλαγος, διότι έτσι τα είχε ορίσει η φύση και η μορφολογία του εδάφους και εδώ μόνον δήθεν δεν επιτρέπεται να επεμβαίνει ο άνθρωπος για αλλαγή, τη στιγμή και την εποχή, που δεν έχει αφήσει τίποτα απείραχτο, ούτε στο υπέδαφος, ούτε στην επιφάνεια της γης, ούτε στον ουρανό, ακόμα και στα άστρα !!! και αναλογιζόμαστε ακόμα την οργή, που θα δοκίμαζε σίγουρα, αν αυτό ήταν δυνατόν, ο αείμνηστος Πλαστήρας, με τέτοια καμώματα της σημερινής εποχής, που θα τον έκαναν να σηκωθούν «τα μουστάκια του» μετατρεπόμενα σε λόγχες!
