* Του Κων/νου Τσιρονίκου
Ένα από τα φλέγοντα ζητήματα που αντιμετωπίζει η καθημερινώς δυστυχούσα πατρίδα μας είναι και το μεταναστευτικό. Ένα πρόβλημα όχι μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό και διεθνές. Αφού η μεγάλη έκτασή του έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Ως τέτοιο θέμα θα πρέπει να το δει η διεθνής και κυρίως η ευρωπαϊκή κοινότητα. Προκειμένου να δώσει τις δέουσες λύσεις αποσυμφόρησης από το μεγάλο μέγεθος των μεταναστών που δέχεται σήμερα η Ελλάδα και μάλιστα η νησιωτική.
Επομένως, μέσα στην Ευρώπη και με βάση το διεθνές δίκαιο και τις προ μερικών ετών υπογραφείσες συνθήκες, οι οποίες εκ των πραγμάτων πρέπει να αλλάξουν, πρέπει να βρούμε τη λύση. Όχι όμως με τη βία και με μονομερείς ενέργειες.
Γιατί ακούγονται και τέτοιες φωνές. Αλλά με την πολιτική του διαλόγου και των επιχειρημάτων. Με τη γλώσσα της πειθούς και των διεθνών κανόνων που επιβάλλεται να χρησιμοποιήσει η νέα κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει προετοιμασία, πολλή δουλειά και κυρίως άριστη επιλογή προσώπων. Ικανών και αποφασισμένων να παραγάγουν θετικό έργο. Τέτοιο που να αποδεικνύει περίτρανα το δίκιο μας και θα αναγκάζει τους εταίρους μας να το επιβάλλουν.
Το ερώτημα όμως είναι: Ποια επιχειρήματα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να απαλύνουμε την ήδη επιβαρημένη από μεταναστευτική άποψη πατρίδα μας. Το πρώτο είναι η ανίατη ανθρωπιστική κρίση από την οποία μαστίζεται ο τόπος μας. Αιτία της η παρατεταμένη και δίχως μελλοντική ελπίδα οικονομική κρίση. Η οποία θα μας οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση αν δεν υπήρχε η χρηματική μετάγγιση από την τριμερή ομάδα υποστήριξης τη γνωστή μας και πολλαπλώς αναθεματισμένη τρόικα.
Δεύτερο σημαντικό επιχείρημα αποτελεί το ισχυρό πλήγμα που υπέστη και υφίσταται ακόμα ο νησιωτικός μας τουρισμός. Λόγω της αθρόας εισροής μεταναστών και της αδυναμίας προώθησης αυτών προς τις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης που αποτελούν και τους επιθυμητούς τόπους εγκατάστασης αυτών.
Ένα τρίτο και πολύ σοβαρό επιχείρημα είναι η αδυναμία αντιμετώπισης του τεράστιου προσφυγικού ρεύματος που καθημερινά καταλήγει εκ των παραλίων της Μ. Ασίας προς τη νησιωτική μας χώρα. Γιατί: α) δεν υπάρχει η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και β) η μικρή σχετική οικονομική βοήθεια που δέχεται η πατρίδα μας είναι αδύνατο να ανταποκριθεί πλήρως στις επισιτιστικές και προωθητικές ανάγκες αυτών...
Παρά ταύτα όμως το ελληνικό φιλότιμο και η ανθρωπιά αναπληρώνει όσο είναι δυνατόν, το έλλειμμα αυτό και ενισχύει την υπομονή και την αισιοδοξία των κυνηγημένων και απροστάτευτων αυτών ανθρώπων. Οι οποίοι προκειμένου να σωθούν, εγκαταλείπουν άρον - άρον τις πατρογονικές τους εστίες. Για αρκετούς όμως η σωτηρία αποτελεί άπιαστο όνειρο, αφού πέφτουν θύματα αδίστακτων δουλεμπόρων, οι οποίοι με σαπιοκάραβα ή παλιόβαρκες αντί να τους οδηγήσουν στην αντίπερα μεριά της ζωής τους οδηγούν στον βυθό του θανάτου. Και το οδυνηρότερο είναι ότι πολλά από τα θύματα αυτά είναι μικρά παιδιά. Τα οποία στο ξύπνημα της ζωής τους ένιωσαν τον διωγμό και τη μαυρίλα του θανάτου...
Εμείς ως Ελληνες, παρά την τραγική μας κατάσταση, τους καταλαβαίνουμε και τους συμπονούμε πολύ. Γιατί ως λαός έχουμε υποστεί τους μύριους εξευτελισμούς και θανάτους από απάνθρωπους δυνάστες... Κι αυτό το βλέπει κανείς όχι μόνον στην ιστορία μας, αλλά κυρίως στα δημοτικά τραγούδια, τα μοιρολόγια και στα συναξάρια των νεομαρτύρων της Αγίας και Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όμως ο τόπος μας και οι ανύπαρκτες οικονομικές μας δυνάμεις δυστυχώς δεν μπορούν να τους κρατήσουν εδώ. Γιατί το όνειρό τους και μαζί μ’ αυτούς το όνειρο ενάμισι εκατομμυρίου Ελλήνων ανέργων, κυρίως νέων, θα πάει στράφι.
Όλα αυτά τα γνωρίζει η Ευρώπη. Παρά ταύτα όμως δεν πορεύεται ενιαία. Αφού χώρες οικονομικά εύρωστες εφαρμόζουν αντί της ανθρωπιστικής συμπεριφοράς, την πολιτική του κλεισίματος των συνόρων. Προσβάλλοντας έτσι τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Τα λίγα χρήματα που δίνει η Ε.Ε. για την προσωρινή αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος σε χώρες όπως η Ελλάδα, Ιταλία... δεν λύνουν το ζήτημα αυτό. Χρειάζεται άμεση και αποτελεσματική λύση. Απαιτούνται μέτρα τα οποία θα οδηγήσουν τους δυστυχισμένους όχι σε μεγαλύτερη δυστυχία, αλλά σε τόπους όπου η ελπίδα για τους μετανάστες και τους ντόπιους να μην πεθάνει...
Γι’ αυτό λοιπόν πέραν από τον ορθολογισμό, χρειάζεται κυρίως η δίκαιη γεωγραφική κατανομή των προσφύγων σε χώρες πλούσιες και όχι σε φτωχές σαν την Ελλάδα. Για να μην πεθάνουν μαζί μ’ αυτούς και τα όνειρα - αν υπάρχουν - του ελληνικού λαού. Γιατί ο λαός μας πέρα από την αγάπη του, στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν μπορεί να δώσει καμιά ελπίδα στον πάσχοντα μετανάστη.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η νέα κυβέρνηση. Την κατεύθυνση του παραγωγικού διαλόγου και των επιχειρημάτων. Της αλήθειας και της πραγματικότητας. Βασιζόμενη πάντοτε στο Διεθνές Δίκαιο και τη Διεθνή Νομιμότητα. Κι ακόμα μεταφέροντας καθαρά την κραυγή αγωνίας του λαού μας για ειρήνη, αλληλεγγύη και ελπίδα.
