Να πώς θα έγραφα στον συντάκτη της στήλης αυτής, αν ήμουν νέος – οργισμένος ή μη – για να του εκθέσω τις απόψεις μου:
«Αξιότιμε κύριε, ψάχνετε να βρείτε τις αιτίες του ξεσηκωμού της νεολαίας και του εκφυλισμού του σε έκτροπα. Ψάχνετε να βρείτε τους καλούς διαδηλωτές και τους κακούς καταστροφείς και πλιατσικολόγους. Τους διαχωρίζετε σε αναρχικούς, αντεξουσιαστές, και σ΄εκείνους που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Οι καλοί ξεκίνησαν μια διαμαρτυρία για τη δολοφονία ενός αθώου παιδιού, που εξελίχθηκε σε αγώνα εναντίον εκείνων που απεργάζονται ένα ζοφερό παρόν κι ένα εφιαλτικό μέλλον για μας τους νέους. Οι κακοί που πήραν τη σκυτάλη τον μετέτρεψαν σε επιδρομή που συνοδεύτηκε από πρωτοφανείς καταστροφές και λεηλασίες.
Τώρα ψάχνετε να βρείτε τι έφταιξε και τα πράγματα έφτασαν σ΄αυτό το σημείο. Λίγο αργά αρχίσατε να τα σκέφτεστε, δεν νομίζετε; Λίγο αργά δεν αντιληφθήκατε ότι κάτι συμβαίνει με τους νέους;
Όλη η χώρα καταπληγωμένη, λεηλατημένη, τρομοκρατημένη παρακολουθεί με αγωνία τις τελευταίες μέρες τη μεγάλη εξέγερσή μας. Κι εμείς βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά στους δρόμους εγκλωβισμένοι στη μοναξιά μας και στα αδιέξοδά μας. Ανάμεσα στη Σκύλλα της ματαιόδοξης πολυπραγμοσύνης της εξουσίας και στη Χάρυβδη της μέγκενης για λύσεις – παγίδες που βάζουν σε οριακούς κινδύνους το παρόν και το μέλλον μας.
Οι νέοι αφυδατωμένοι ιδεολογικά, τρομοκρατημένοι κοινωνικά, προβληματισμένοι υπαρξιακά, χωρίς βάσεις παιδείας, χωρίς ορατό προσωπικό μέλλον καλούμαστε να εκχωρήσουμε τα νιάτα μας και να χωθούμε είτε στην πρέζα, με μόνη σίγουρη προοπτική τον αργό θάνατο, είτε στην πρέσα, με φόντο την ανεργία ή την εργασιακή εκμετάλλευση, τα Α.Τ.Μ. των τραπεζών, τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια. Θύματα ενός τεχνοκρατικού συστήματος, που «σφάζει» χωρίς μαχαίρια και ενός κόσμου που «δολοφονεί» με αξιοπρέπεια, παραπαίουμε ζαλισμένοι σ΄έναν κόσμο όπου ο ένας κλέβει τον άλλον, η διαφθορά έγινε θεσμός κι όπου η εξουσία μετατρέπεται σε εφαλτήριο για την προσπόριση πλούτου.
Ποιοι από τους εξεγερμένους είμαστε οι καλοί και ποιοι είναι οι κακοί; Ειλικρινά νιώθουμε αδύναμοι μπροστά σ΄αυτό το δίλλημα. Ένα είναι σίγουρο: η σημερινή νεολαία διασυρμένη, προπηλακισμένη, κακοχαρακτηρισμένη, με χίλιους τρόπους, βρίσκεται στο στόχαστρο και συναγωνίζεστε ποιος θα ρίξει τις περισσότερες πέτρες του αναθέματος.
Πολύ εύκολα εκτοξεύει κανείς κατηγορίες. Εξασφαλίζει έτσι έμμεσα και το εγκώμιο της δικής του υπεροχής. Αναλογιστήκατε όμως ποτέ ότι αυτή η υπεροχή είναι απλούστατα ένα αίσχος; Τι κόσμο μας παραδίδετε; Και ποιος έφτιαξε έτσι αυτόν τον κόσμο; Τι θέαμα ανθρωπότητας και τι πρότυπα ζωής μας προσφέρετε σαν υπόδειγμα;
Αγωνιζόμαστε με νεύρα κατεστραμμένα από σας, με υλική κληρονομιά χρεοκοπημένη και ηθική κληρονομιά κηλιδωμένη. Μας αντιμετωπίζετε με αντιφατικά συναισθήματα, αμήχανοι και άλλοτε οργισμένοι, με αγανάκτηση ή και με κατανόηση ίσως. Έχετε την αξίωση να πιστέψουμε τον ασύστολο μύθο του πολιτισμού σας και του τρομακτικού κόσμου που μας ετοιμάσατε. Κι όταν δεν δεχόμαστε τους όρους του υποκριτικού παιχνιδιού σας, μας κατηγορείτε και μας στιγματίζετε.
Σας τρομάζει η βία επί δικαίων και αδίκων, ρίχνετε το ανάθεμα σε κάθε νέο που βγαίνει στους δρόμους για να διαδηλώσει την πίκρα του και την οργή του για ό,τι του επιφυλάσσει η σημερινή πραγματικότητα. Κι όμως ξέρετε ότι αυτό που μας επιφυλάσσει είναι η ανασφάλεια, η ανεργία, η ανέχεια, η διαλυμένη παιδεία, το ζοφερό μέλλον και τα ναρκωτικά. Δεν μας ξεχωρίζετε από ΄κείνους που καταστρέφουν, καίνε και λεηλατούν. Το βλέπουμε καθημερινά με πόση καχυποψία και υποτιμητική διάθεση αντιμετωπίζεται ο σημερινός νέος από την κατεστημένη αντίληψη.
Σας ενοχλεί το γεγονός ότι οι νέοι εξεγείρονται ενάντια σ΄αυτά που τους παρέχετε με τόση αδιαφορία και επιπολαιότητα και δεν σας ενοχλεί όταν βυθιζόμαστε στην πρέζα και στα χαπάκια. Το συνηθίσατε! Εμείς, μπροστά στην απόγνωση μιας ζωής στερημένης από νόημα, δεν έχουμε πολλές επιλογές. Τα ναρκωτικά και η εξέγερση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τη μια την προσπερνάτε και την ανέχεστε, η άλλη σας φοβίζει και σας αγανακτεί. Αποδοκιμάζετε αυτά που χαρακτηρίζετε έκτροπα, αναρχική βία, αλλά δεν εισχωρείτε βαθύτερα στα προβλήματα των νέων και να προσπαθείστε να βρείτε τις αιτίες. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κοινωνιολόγος για να καταλάβει πόση άρνηση του κόσμου σας και πόση συσσωρευμένη οργή κρύβεται πίσω από τα ξεσπάσματά μας αυτά.
Όταν θα ξεπεραστούν τα έκτροπα που – το ξέρετε και σεις – υποδαυλίζονται και συντηρούνται απο ένα σωρό αιτίες, συγκυρίες και σκοπιμότητες, όταν αποκατασταθούν οι ζημιές που προκλήθηκαν στις περιουσίες των συνανθρώπων μας και επουλωθούν οι πληγές στο κοινωνικό σώμα και τέλος όταν καταφέρετε να μας διαχωρίσετε από τους ταραχοποιούς, «γνωστούς άγνωστους», τους προβοκάτορες και τα κακοποιά στοιχεία, που παρεισέφρησαν στους κόλπους της νεολαίας και αμαύρωσαν τον αγώνα μας, τότε ίσως μπορέσετε να δείτε μέσα στην ψυχή μας τη φουρτούνα και την αγωνία μας.
Τότε ίσως συλλογιστείτε τη μοίρα που περιμένει όλους εμάς που προσπαθούμε να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε με το φάσμα της ανεργίας και της ανασφάλειας πάνω από τα κεφάλια μας. Τη μοίρα μας να βγούμε με βήμα θαρραλέο, γεμάτο ορμή, θέρμη, εμπιστοσύνη σ΄ έναν κόσμο που ενεδρεύει μηρυκάζοντας τις διαστροφές του, οπλισμένο με τα εκβιαστικά του συστήματα, τις εξανδραποδιστικές του μεθόδους, τα χυδαία του παραδείγματα. Έναν κόσμο όπου άξιος λέγεται ο επιτήδειος και επιτήδειος εκείνος που δεν έχει αίσθημα αξιοπρέπειας κι ευθύνης».
Έτσι θα έγραφα στον συντάκτη αυτής της στήλης αν ήμουν νέος κι έτσι θα προέτρεπα και τους άλλους να σκεφτούν. Κι ομολογώ ότι αν έπαιρνα ένα τέτοιο γράμμα δεν θα ήξερα τι να απαντήσω...
Σήμερα, μετά απ΄όλα αυτά που συνέβησαν, σκέφτομαι κι εγώ μαζί σας ότι είναι καιρός να κοιτάξουμε στα μάτια αυτά τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους, είτε ως μαθητές, είτε ως σπουδαστές, ως άνεργοι, ως καθηγητές, ως εργάτες, αδικημένοι, οργισμένοι, παρασυρμένοι - αν θέλετε – αποπροσανατολισμένοι, ίσως, κι ας αναλογιστούμε τις ενοχές μας, τη φθορά μας και τις ευθύνες μας.
