Θυμάστε εκείνη τη «λογική» του «ώριμου φρούτου» που υιοθετούσε κάποια χρόνια πριν η Ν.Δ., όταν περίμενε να πέσει μόνο του το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία; Είναι, ας πούμε, πως κάθεσαι κάτω από το δένδρο, αλλά για κάποιο λόγο σε δέρνει μεγάλη μουριέλα και δεν έχεις καμιά διάθεση να το τινάξεις. Την αράζεις λοιπόν από κάτω και λες «δεν μπορεί, πού θα πάει; Θα ωριμάσει και θα πέσει!». Και περιμένεις, και περιμένεις. Και άμα το άτιμο το φρούτο θέλει όντως να συνεργαστεί, πέφτει. Αν πάλι δεν θέλει, μπορεί να κάθεσαι από κάτω με τα χιλιόμετρα και δουλειά να μην γίνεται. Ώσπου πιάνεται, ας πούμε, η πλάτη σου ή ο... αυτός σου, ε, και κάποια στιγμή τα μαζεύεις να φύγεις, να πας πουθενά να ισιώσει το κορμάκι σου. Και, αφού έχεις φύγει εσύ, «τσουπ» έρχεται και πέφτει μόνο του το άτιμο το φρούτο. Αλλά, τότε τι να το κάνεις; Αφού δεν ήσουν εκεί να το πάρεις χαμπάρι; Και συ μένεις χωρίς φρούτο, και το φρούτο μένει στο χώμα και σαπίζει. Διότι... τέτοια φρούτα είμαστε ενίοτε. Εποχής!
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, καθόταν η Νέα Δημοκρατία κάτω από το κυβερνητικό δένδρο τού ΠΑΣΟΚ και περίμενε να... ωριμάσουν τα φρούτα της διακυβέρνησής του, για να πέσουν, να τα μαζέψει αυτή και να φτιάξει το δικό της κυβερνητικό δένδρο. Και... της έκατσε! Λειτούργησε η λογική του «ώριμου φρούτου», διότι άμα ο άλλος το έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι να αυτοκαταστραφεί, τίποτα δεν τον σταματάει. Και η τότε κυβέρνηση ή μάλλον το τότε κυβερνών κόμμα για ποικίλους λόγους, αλλά και λόγω της παρατεταμένης παραμονής στην εξουσία, που είχε φέρει κάτι παραπάνω και πέρα από την ωρίμανση, έπεσε βαρύγδουπα και... ηρωικά, παραδίδοντας τη σκυτάλη της εξουσίας στη Ν.Δ. Αλλά...
...Αλλά επειδή ο καιρός έχει γυρίσματα, ήρθαν τα πράγματα και άλλαξαν. Όχι από κείνες τις «αλλαγές» και λοιπές τρίχες που ευαγγελίζονται τα κόμματα για να ’χουν κάτι να πουν και να δημιουργούν δήθεν τάχα κλίμα ελπίδας και προσμονής... Άσχετο. Τώρα λοιπόν είναι το ΠΑΣΟΚ που κάθεται κάτω από το κυβερνητικό δένδρο της Νέας Δημοκρατίας και ευελπιστεί και περιμένει ότι θα πέσουν τα φρούτα για να επανέλθει και πάλι στην εξουσία. Διότι, βεβαίως, δεν πρόκειται για την άσκηση καμιάς αντιπολιτευτικής πρακτικής, ούτε για την εναλλακτική πρόταση που θα «σώσει τον τόπο», ούτε για την πεφωτισμένη ηγεσία που θα οδηγήσει τη χώρα στις λεωφόρους της ανάκαμψης και της δημιουργίας. Αυτό πια είναι σαφές και κατανοητό. Αν πέσει η Νέα Δημοκρατία, θα πέσει μόνη της. Και επειδή το σύστημα εξακολουθεί να παραμένει δικομματικό, το ΠΑΣΟΚ στέκεται εκεί και περιμένει την πτώση της Ν.Δ. για να εδραιώσει τη δική του επάνοδο στην εξουσία. Όπως πολύ επιτυχώς παρατήρησε και ο Λαρισαίος βουλευτής Α. Ροντούλης: «Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ante portas...» ή τέλος πάντων «άιντε πάρε την πόρτα σου και φύγε να μπούμε μέσα και μεις». Και, επειδή ακριβώς κατανοούν ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς αυτή τη στιγμή είναι να περιμένει, γι’ αυτό ακριβώς και το πράττει. Καθότι, στη Χαριλάου Τρικούπη πιστεύουν (και όχι αδίκως) ότι τα πρόσφατα γεγονότα, και όχι μόνον, φθείρουν την κυβέρνηση και ότι ο πρωθυπουργός δείχνει αδύναμος μπροστά στην κρίση.
Βέβαια, ουδέν ρευστότερον της πολιτικής, και ακόμα πιο συγκεκριμένα, ουδέν ρευστότερον της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Και, ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι περιμένοντας το φρούτο να πέσει, αυτό θα πέσει ντε και καλά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, παρά το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου μίλησε για την ανικανότητα της κυβέρνησης και όλα τα σχετικά, δεν έθεσε θέμα «πρόωρων εκλογών» τις ημέρες αυτές του χάους, διότι προφανώς θεώρησε ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να δείξει ότι «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Έτσι το ’ριξε στο... συμπονετικό προς την κυβέρνηση, πάντα βεβαίως υπό την οπτική γωνία της απόρριψης και της ανημποριάς που τη χαρακτηρίζει.
Έχει, πραγματικά, εγκυκλοπαιδικό, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον, να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα από δω και πέρα. Με το ΠΑΣΟΚ να περιμένει το «φρούτο» να ωριμάσει και με το... «φρούτο» να προσπαθεί πεισματικά να κρατηθεί στο κλαδί του. Να δούμε τι θα καταδείξει η... φυσική ροή των πραγμάτων.
