Σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα

Σήμερα ξημέρωσε μια μέρα διαφορετική, το κρύο πάγωσε τις καρδιές μας και ας μην έχει έρθει ακόμη ο χειμώνας, τα βήματα ρυθμικά στις πορείες σείουν τον τόπο, ξυπνούν τις φωνές των αδικοχαμένων και αδικοβασανισμένων ψυχών, γίνονται σειρήνες που χτυπούν αλύπητα το βασανισμένο από τα πολλά μυαλό μας, ένας νέος, ένα παιδί, δίνει το στίγμα. Σήμερα έχουν αλλοιωθεί οι συμβολισμοί, το σύμβολο της τάξης γίνεται σύμβολο της τυφλής βίας, το όπλο στο χέρι του πυροβολεί την ίδια την κοινωνία, θύμα και θύτης ο ίδιος της απλοϊκής αλήθειας «ό,τι διαφέρει είναι κακό». Οι νέοι όμως διαφέρουν, όλοι τους διαφέρουν, ευτυχώς που διαφέρουν. Το μήνυμα στα κινητά τους ξεκινά: «Το Σάββατο δολοφονήθηκε...». Δολοφονήθηκε!! Δεν το χωράει κανενός το μυαλό. Ο τρόπος με τον οποίο δολοφονήθηκε. Ευτυχώς οι μαθητές είναι ακόμη ζωντανοί, οι νέοι είναι ακόμη ζωντανοί, δεν έχουν χάσει τη σπίθα στα μάτια, το φεγγοβόλημα στην καρδιά, προσπαθούν να γίνουν ο σπινθήρας που θα ανάψει τις δικές μας καρδιές. Και όμως τους κατηγορούμε, δεν αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα τους, δεν αντιλαμβανόμαστε τα μηνύματά τους, βλέπουμε μόνο την αντίδρασή τους. Εστιάζουμε στην εικόνα και χάνουμε την ουσία. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι πίσω από την εικόνα αυτή, πίσω από την όποια εμφάνισή τους, πίσω από την όποια συμπεριφορά τους, κρύβονται τα δικά μας λάθη, η δική μας ανεπάρκεια. Δεν γλιτώνουμε από αυτά τόσο εύκολα, απλά με έναν πυροβολισμό. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα...