Με πραγματική χαρά και αγαλλίαση ο ταλαίπωρος πολίτης αυτής της χώρας πληροφορήθηκε κάτι το οποίο σπανίως συμβαίνει στην ελληνική Βουλή: ότι επιτέλους διαπιστώθηκε και μια φορά πλήρης και πανηγυρική ομοφωνία της Κυβέρνησης με την μείζονα Αντιπολίτευση σε ένα και το αυτό θέμα! Ούτε διαφωνίες, ούτε φασαρίες, ούτε αντιρρήσεις, ούτε απεραντολογίες, ούτε καβγάδες, ούτε σαχλαμάρες. Όλοι μαζί οι αντιπρόσωποι του λαού μας, των δύο μεγαλυτέρων πτερύγων τού Κοινοβουλίου, με συγκινητική, αμοιβαία κατανόηση, με παραδειγματική υψηλοφροσύνη, ξέχασαν τις έχθρες τους, τα μίση και τα πάθη τους και υψώθηκαν σε σφαίρες υψηλές, υπεράνω παθών και κομματικών διαφορών, ασπάσθηκαν αλλήλους εγκαρδίως και έδωσαν τα χέρια για να εισπράξουν, για μια ακόμα φορά, τη γενναία αύξηση της βουλευτικής τους αποζημίωσης. Η οποία σημειωτέον δεν είναι αύξηση αλλά «αποτροπή μείωσης του εισοδήματός τους» (!...) όπως τη χαρακτήρισε στη Βουλή ευφυέστατος και ευτραφέστατος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Σπεύδω να δηλώσω ευθύς εξ αρχής ότι δεν θεωρώ καθόλου υπερβολικό το ποσό των 6.800 ευρώ, κατά μέσο όρο, που αποφάσισαν εν αγαστή συμπνοία για να εισπράττουν κάθε μήνα. Με τη φοβερή ακρίβεια της ζωής, με τα τόσα ειδικά έξοδα των βουλευτών, ήταν τελείως ανεπαρκή τα όσα εισέπρατταν ως τώρα, όπως ανεπαρκές είναι ακόμα και το ποσό των 6.800 ευρώ περίπου που συμφώνησαν αυξάνοντας τη βουλευτική αποζημίωσή τους κατά τρεις εκατοντάδες ευρώ, ευτυχώς κατά το μεγαλύτερο μέρος αφορολόγητα... Για όσους προπάντων δεν έχουν άλλους πόρους, το ποσό των 6.800 ευρώ καταντά αστείο αν πάρουμε υπόψη την τραγική πραγματικότητα και όχι την πλασματική ευμάρεια που πλάθουν οι κυβερνήσεις για λογαριασμό των μισθωτών και των συνταξιούχων, για τους οποίους κρίνουν επαρκή την αύξηση των 25 – 30 ευρώ το μήνα.
Δεν ήμουν παρών στη συνεδρίαση της Βουλής κατά την οποία ψηφίστηκε η αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσης, που οπωσδήποτε θα ικανοποίησε κάθε Έλληνα πολίτη, όχι για τίποτε άλλο, αλλά τουλάχιστον για τη σύμπνοια που επέδειξαν σ΄αυτή την περίπτωση οι πατέρες του έθνους. Φαντάζομαι όμως ότι οι Έλληνες πολίτες που παρακολουθούν τις αντιδικίες και τους καβγάδες στη Βουλή, δεν τυχαίνει συχνά να διαπιστώνουν τόσο αδελφική και εγκάρδια ομοφωνία των βουλευτών μας, που τους έχουμε συνηθίσει να διαφωνούν πατροπαράδοτα πάνω στα πιο ασήμαντα ζητήματα, με αποτέλεσμα να μην προχωράει τίποτα σ΄αυτή την ταλαίπωρη χώρα.
Παραμένει πάντως ερωτηματικό αν εν συνεχεία οι αποδοχές των βουλευτών μας «ακολουθήσουν», ως είθισται, εκείνες των δικαστών. Ένα είναι σίγουρο, ότι ο κάθε βουλευτής θα κοστίζει πλέον στη Βουλή 139.000 ευρώ ετησίως.
Αλλά ας αφήσουμε τ΄αστεία για να μιλήσουμε σοβαρά: Παρά τη σημαντική αυτή αύξηση των βουλευτικών αποζημιώσεων, παραμένει ανοιχτό το θέμα και περαιτέρω αυξήσεων μετά τις πρόσφατες γενναίες αναπροσαρμογές στους μισθούς των δικαστών. Διότι, ως γνωστόν, οι μισθοί των βουλευτών «ακολουθούν» αυτούς των δικαστικών, ενώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η πρακτική των «αναθεωρήσεων» των εξόδων, δηλαδή οι κατά το δοκούν αυξήσεις των δαπανών των βουλευτών κατά τη διάρκεια της χρονιάς, που μπορεί να ξεπεράσουν τις 7.000 ευρώ.
Είναι, νομίζω, απαράδεκτο και εξοργιστικό, σε μια περίοδο που υπάρχουν τόσα πιεστικά οικονομικά προβλήματα, που οι αυξήσεις στις λαϊκές τάξεις δίνονται με το σταγονόμετρο και που το κράτος αγωνίζεται να βρει τρόπους να καλύψει τα ελλείμματά του, να υπάρχουν δυο – τρεις προνομιούχες κοινωνικές ομάδες (μην ξεχνάμε τα μεγαλοστελέχη των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών) που καταφέρνουν να αυξάνουν οι ίδιες, συνεργαζόμενες, όποτε θέλουν και όπως θέλουν, τους μισθούς τους.
Το πιο θλιβερό είναι ότι πρόκειται για ιδιαίτερα σημαντικές κοινωνικές ομάδες, με υψηλό θεσμικό ρόλο, που κανονικά θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα κοινωνικής ευθύνης. Κι όμως. Πρώτοι οι δικαστικοί τα πήραν ήδη. Ακολούθησαν οι διοικητές των ΔΕΚΟ και αμέσως έσπευσαν οι βουλευτές. Η δουλειά γίνεται με σύστημα. Δώστε βάση: Ένας βουλευτής, που είναι ταυτόχρονα και υπουργός, δίνει με απόφασή του σε έναν υπάλληλό του, τον οποίον διορίζει ο ίδιος (για παράδειγμα τον πρόεδρο της Αρχής Τηλεπικοινωνιών) έναν μηνιαίο μισθό που ξεπερνά κατά πολύ τον ανώτατο επιτρεπόμενο, που είναι ο μισθός των ανώτατων δικαστικών. Οι δικαστικοί δεν αντιδρούν. Δεν παρεμβαίνει, για παράδειγμα, κανένας εισαγγελέας να προσβάλει την ενέργεια αυτή ως μη σύννομη ή να ζητήσει ακύρωση της πράξης ή να τιμωρήσει τον παρανομήσαντα υπουργό. Αντί αυτού, ύστερα από λίγο οι δικαστικοί συγκαλούν το περίφημο «μισθοδικείο» τους στο οποίο αποφασίζουν - οι ίδιοι για τους εαυτούς τους! – ότι εφόσον κάποιος άλλος πήρε μεγαλύτερο μισθό από αυτούς, τον δικαιούνται και οι ίδιοι και μάλιστα αναδρομικά! Και η ιστορία συνεχίζεται: ο αρμόδιος υπουργός, που γνωρίζει πολύ καλά ότι αν αυξηθούν οι μισθοί των δικαστών τότε, βάσει του νόμου που ισχύει, θα πάρουν αργά ή γρήγορα την ίδια αύξηση και ο ίδιος και οι συνάδελφοί του βουλευτές, αντί να δώσει κάποια άλλη ριζική (π.χ. νομοθετική) λύση, «αναγκάζεται» να περάσει από τη Βουλή τις αυξήσεις που προκαλούν ακόμα και την κοινή λογική (όπως έγινε το περασμένο καλοκαίρι), ενώ δοθείσης ευκαιρίας, όπως π.χ. με τον προϋπολογισμό καλή ώρα, περνούν και νέες αυξήσεις στους μισθούς των σεβαστών μας «πατέρων του έθνους».
Αποτέλεσμα: καλούνται τα κορόιδα, δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι, να πληρώσουμε και τις νέες εξωφρενικές αυξήσεις στις αποδοχές των προνομιούχων. Και μάλιστα τη στιγμή που όλοι, και ιδιαίτερα οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, στενάζουν και τους αρνούνται, λόγω οικονομικών «δυσκολιών», κάθε ουσιαστική αύξηση.
Αν αυτό δεν είναι άδικο, προκλητικό και εξωφρενικό, τότε τι είναι;
Τι πρέπει λοιπόν να υποθέσουμε όλοι εμείς οι μη προνομιούχοι; Να υποθέσουμε ότι αυτές οι ομάδες, που αποτελούν βασικούς πυλώνες και λειτουργούς της κοινωνίας μας, βολεύονται μεταξύ τους, αδιαφορώντας προκλητικά για το κοινωνικό σύνολο; Να υποθέσουμε ότι αυτά αποτελούν «δωράκια» και προνόμια για την «κατανόηση» με την οποία αυτοί οι θεσμικοί λειτουργοί χειρίζονται τις μεγάλες πολιτικές υποθέσεις και τα σκάνδαλα; Ή να υποθέσουμε απλά ότι σ΄αυτή τη χώρα όποιος μπορεί να τη βολέψει και να εκμεταλλευτεί το σύστημα, τη βολεύει και το εκμεταλλεύεται;
Ερωτήματα που ίσως να μη χρειάζονται απάντηση, εξηγούν όμως την αγαστή ομοφωνία των «εθνοπατέρων» ημών, κάθε φορά που μπαίνει θέμα αύξησης των αποδοχών τους.
