Του κ. Γεωργίου Κ. Αδάμ, αναπληρωτή καθηγητή, προϊσταμένου του Τμήματος Τεχνολογίας Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΤΕΙ Λάρισας
Με αφορμή το άρθρο σας «Η Παιδεία αναζητά στέγες» (16-11-2008) και όπως εκεί αναφέρεται «Το οξυμένο – κυρίως για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και λιγότερο για το ΤΕΙ Λάρισας – πρόβλημα έλλειψης κτιριακών υποδομών», όπως αυτό αναδείχτηκε από την ειδική υπηρεσία διαχείρισης του ΕΠΕΑΕΚ του ΥΠΕΠΘ, έχω να επισημάνω τα ακόλουθα. Περισσότερο από μια δεκαετία παρακολουθώ την ανάπτυξη των δύο ιδρυμάτων, ιδιαίτερα του ΤΕΙ Λάρισας, αλλά και αρκετών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, όπως αυτά που χαρακτηριστικά αναφέρονται στο άρθρο σας (το Τμήμα Μηχανικών Η/Υ, Τηλεπικοινωνιών και Δικτύων, το Τμήμα Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας, το Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών Βιομηχανίας, κ.α.), μάλιστα κάποια από την ίδρυσή τους. Γνωρίζω λοιπόν ότι το πρόβλημα της έλλειψης κτιριακών υποδομών είναι πράγματι έντονο σε αρκετά Τμήματα και στα δύο ιδρύματα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία αλλά και από άποψη ασφάλειας αυτής (άλλοι είναι σε πολυκατοικίες, αλλά άλλοι είναι σε υπόγεια), όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι οξυμένο περισσότερο για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και λιγότερο για το ΤΕΙ Λάρισας (το οποίο μεταξύ άλλων με τον αριθμό Τμημάτων που διαθέτει πια στις Θεσσαλικές πόλεις θα έπρεπε ίσως κατ’ αναλογία να μετονομαστεί και αυτό σε ΤΕΙ Θεσσαλίας –και μελλοντικά, ευελπιστώ, ίσως και σε Τεχνολογικό ή Τεχνικό Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας).
Ο λόγος είναι ότι ο μεγάλος αριθμός των φοιτητών στο ΤΕΙ έχει κάνει αρκετά οξύ το πρόβλημα κυρίως των εργαστηριακών υποδομών σε αρκετά Τμήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Τμήμα Τεχνολογίας Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών (με περισσότερους από 2000 φοιτητές), το οποίο έχει ετήσιο αριθμό εισακτέων αθροιστικά περίπου όσο και τα τρία προαναφερόμενα Τμήματα του Πανεπιστημίου μαζί! (ο οποίος μάλιστα αριθμός προσαυξάνεται και από τις μετεγγραφές κ.α. κατηγορίες). Η ανάγκη για χώρους είναι επιτακτική, κυρίως σε εργαστηριακές υποδομές τόσο για την εφαρμογή της γνώσης που διδάσκεται (ανάγκη σε εργαστήρια αλλά και σε ελεύθερα εργαστήρια, όπως έχουν τα Τμήματα που προαναφέρθηκαν) αλλά και για την προαγωγή της μέσα από εφαρμοσμένη έρευνα (ανάγκη για θεσμοθέτηση ερευνητικών εργαστηρίων, όπως και πάλι έχουν τα Τμήματα που προαναφέρθηκαν), και τέλος σε χώρους τόσο για το μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό τους όσο και για το έκτακτο (όπως και πάλι έχουν τα Τμήματα που προαναφέρθηκαν). Το Τμήμα μόλις πρόσφατα, μια δεκαετία μετά την ίδρυσή του, απέκτησε κάποιους νέους χώρους (στο κτίριο Α, συστεγαζόμενο και πάλι), οι οποίοι όμως εργαστηριακοί χώροι και πάλι δεν είναι επαρκείς καθώς η πληρότητα των εργαστηρίων του Τμήματος αγγίζει το 90% (ουσιαστικά τη μέγιστη τιμή της αφού εκτελείται και θεωρητικό έργο παράλληλα). Πράγματι δρομολογήθηκε και η μελέτη ενός νέου κτιρίου Β (αρκετά μικρότερο του Α) στο ΤΕΙ Λάρισας, όμως παρόμοιες μελέτες έχουν δρομολογηθεί και για τις ανάγκες κάποιων από τα προαναφερόμενα Τμήματα του Π.Θ.. Κατανοώ όμως ότι το κάθε Τμήμα έχει τους δικούς του λόγους να διεκδικεί. Φυσικά δεν είναι λίγα και άλλα Τμήματα του ΤΕΙ Λάρισας (όπως των Τεχνολόγων Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, των Τεχνολόγων Μηχανολόγων Μηχανικών, κ.α.) που «ασφυκτιούν» στο κεντρικό κτίριο στο ΤΕΙ, για να μην αναφερθώ και στα νέα Τμήματα του ΤΕΙ σε Καρδίτσα και Τρίκαλα.
