Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας και προγραμματισθείσας, εν τέλει διαγραφής, έγινε πραγματικότητα. Ο περίφημος κ. Τατούλης αφού δοκίμασε την υπομονή του Καραμανλή επί καιρώ, βρέθηκε τελικά εκτός Νέας Δημοκρατίας με απόφαση του πρωθυπουργού και από τούδε και στο εξής Νέα Δημοκρατία και Π. Τατούλης θα ακολουθήσουν και επισήμως ξεχωριστούς δρόμους, μετά την έκδοση του σχετικού πολιτικού διαζυγίου. Γιατί, ούτως ή άλλως, ο Τατούλης και το κόμμα του, τελούν εδώ και πολύ καιρό σε ανοιχτή διάσταση. Τώρα απλά, επιβεβαιώνεται και «σφραγίζεται» η μεταξύ τους... ψυχική και... σωματική απόσταση. Πώς λέμε «από τραπέζης και κλίνης;». Ένα τέτοιο πράγμα.
Δεν ξέρω - και νομίζω δεν μπορεί και κανείς πραγματικά να γνωρίζει - αν αλήθευαν όλα, αυτά τα σενάρια περί δημιουργίας κόμματος υπό Τατούλη, περί... σκοτεινών κύκλων που κινούνται πίσω του και ένα σωρό άλλα. Ο ίδιος, πάντως, δεν έχει καμία βαρύτητα, διότι οι διαψεύσεις ενός πολιτικού, μπορούν να αποτελούν και ένα... σύντομο ανέκδοτο. Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι ο βουλευτής από την Αρκαδία, μεθόδευσε και προγραμμάτισε τη διαγραφή του, καθώς την επεδίωξε ανοιχτά και με επιμονή. Δηλαδή και πάλι καλά που άντεξε και τόσο ο Καραμανλής ο οποίος επειδή κρέμεται από την ισχνή πλειοψηφία, έπραττε την ανάγκη φιλοτιμία και κρατούσε τον Τατούλη, έδιωχνε, ας πούμε, εκείνον τον ατυχή Δαϊλάκη, και τον έπαιρνε πίσω σε χρόνο ντε-τε!
Ο Π. Τατούλης όμως ακόμα και μετά τις τελευταίες επίσημες προειδοποιήσεις Καραμανλή ότι όποιος παραβλέπει τις εντολές θέτει εαυτόν... εκτός επέμεινε. Είναι της σχολής «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά». Έκανε τότε μια σύντομη παύση, τις μέρες μετά τις προειδοποιήσεις Καραμανλή και μετά άρχισε σταδιακά να... φορτσάρει με αποκορύφωμα την ευθεία επίθεση κατά του πρωθυπουργού στην τελευταία συνέντευξή του. Προφανώς, γνώριζε ότι κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Προφανώς, γνώριζε ότι προκαλούσε με τη συμπεριφορά του. Προφανώς, γνώριζε ότι δοκίμαζε την υπομονή του προέδρου του κόμματος. Προφανώς γνώριζε ότι κάποια στιγμή, το σχοινί θα το τραβούσε τόσο ώστε να σπάσει. Θα έλεγε κανείς ότι... πειραματιζόταν περισσότερο, προκειμένου να διαπιστώσει - όπως και το διαπίστωσε - ποια είναι τα όρια της πρωθυπουργικής υπομονής. Προφανώς γνώριζε και ο Καραμανλής ότι η υπομονή του είχε ξεπεράσει το ανώτατο σημείο βρασμού και παρά το γεγονός ότι σε μια κίνηση ηγετικού παρορμητισμού έδιωξε τον Δαϊλάκη, τον... μάζεψε γρήγορα - γρήγορα πίσω, για να μην κρέμεται από τις αμφίβολες ορέξεις του Π. Τατούλη.
Οπότε τι έχουμε; Μια από τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία που «παίζει» τώρα επί καιρώ ανάμεσα στο 152 και στο 151 βρέθηκε και πάλι με 151 βουλευτές, ελπίζοντας ότι θα παραμείνει με αυτούς. Διότι τώρα πλέον δεν διαθέτει άλλα... βουλευτικά αποθέματα. Ο επόμενος που θα πάθει κρίση επαναστατικής ιδεολογίας ή ιδεοληψίας ή θα πρέπει να τους κάθεται στο σβέρκο και να τον... καμάρωναν ή θα πρέπει να τους οδηγήσει στις κάλπες.
Η Νέα Δημοκρατία σε αυτή τη φάση εκλογές δεν επιθυμεί γιατί είναι στραβό το κλίμα μόνον οι εκλογές της λείπουν. Ευελπιστεί ότι η διαγραφή Τατούλη θα δράσει συσπειρωτικά για τους υπόλοιπους βουλευτές, δυσφορούντες, διαφωνούντες και μη και θα κρατήσει συμπαγή την κοινοβουλευτική ομάδα, τουλάχιστον μέχρι τις Ευρωεκλογές. Τουλάχιστον. Αυτή βέβαια είναι μια αποδεκτή ελπίδα, δεν σημαίνει ότι είναι οπωσδήποτε και εφικτή, αν λάβει κανείς υπόψη τις ευρύτερες αρνητικές συγκυρίες και το κακό κλίμα που υπάρχει.
Και επειδή εγγυήσεις για αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν, κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας ότι όντως έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ο καιρός και οι εξελίξεις θα δείξουν και τη συνοχή και την αντοχή του κυβερνώντος κόμματος.
Από την άλλη, πάλι, ο Τατούλης μπορεί τώρα να το... γλεντάει που έχει προκαλέσει όλη αυτή την αναστάτωση, σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι τέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής καθημερινότητας, ως ανεξάρτητος βουλευτής. Διότι άλλο είναι ένας κυβερνητικός βουλευτής να... βρίζει το κόμμα του και άλλο είναι ένας ανεξάρτητος βουλευτής να βρίζει το πρώην κόμμα του. Δεν είναι το ίδιο... πικάντικο, όπως και το κάνουμε!
Εν κατακλείδι, η ΝΔ απαλλάχθηκε από τον Τατούλη και ο Τατούλης από τη ΝΔ. Η πορεία και των δύο στο μέλλον αμφίβολη. Να κρατάμε πάντως στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι όπως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα έτσι και στην πολιτική δεν υπάρχουν τελεσίδικες καταστάσεις.
Κάπου άκουσα ότι δεν πρέπει να πιστεύει κανείς το «ποτέ» ενός μεθυσμένου και το «πάντα» ενός ερωτευμένου. Οι πολιτικοί εμπίπτουν και στις δύο κατηγορίες, χωρίς να είναι απαραίτητα ερωτευμένοι ή μεθυσμένοι!
