Όταν ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ) (1789 - 1797) και θεμελιωτής αυτής της μεγάλης και πανίσχυρης συμπολιτείας Γεώργιος Ουάσιγκτον συμπλήρωσε και τη δεύτερή του προεδρική του θητεία (1793-1797) δήλωσε ότι όσα είχα να προσφέρω στη χώρα μου τα έχω ήδη εκπληρώσει και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να διεκδικήσω και τρίτη τετραετία. Σημειωτέον ότι τότε δεν υπήρχε συγκεκριμένη απαγορευτική συνταγματική διάταξη προς τούτο. Αυτό δεν άρεσε στους συνεργάτες του οι οποίοι τον παρότρυναν ότι, είναι αναντικατάστατος δεν υπάρχει άλλος και για το καλό των ΗΠΑ θα πρέπει να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον τόπο. Επ' αυτού δεν δέχθηκε καμία απολύτως συζήτηση από κανένα και ξερά κοφτά είπε το ανεπανάληπτο απόφθεγμα. «Εάν απ' όλη την Αμερική δεν υπάρχει κάποιος να με αντικαταστήσει τότε να πάει στο διάολο το Έθνος». Πράγματι δεν διεκδίκησε τρίτη τετραετία και απεσύρθη της πολιτικής. Έκτοτε κατά κανόνα όλοι οι επόμενοι πρόεδροι σεβάστηκαν αυτή την παρακαταθήκη και όσοι επιχείρησαν να διεκδικήσουν και τρίτη τετραετία, απέτυχαν παταγωδώς να επανεκλεγούν. Μοναδική εξαίρεση ήταν του Φραγκλίνου Ρούσβελτ ο οποίος λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξελέγη τέσσερις συνεχόμενες τετραετίες (1932 - 1944) και στην τέταρτή του θητεία λόγω θανάτου, τον διαδέχθηκε το 1946 ο Χάρ Τρούμαν. Ως γραπτή συνταγματική διάταξη αυτή η ρύθμιση περιλήφθηκε στο Σύνταγμα των ΗΠΑ μόλις το 1947 ως 22η τροποποίηση.
Στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο όταν οι συνεργάτες του πρωθυπουργού της Γαλλίας Κλεμανσό εισηγούντο συνεχώς σε αυτόν για το αναντικατάστατο για ορισμένους υπουργούς, ο μεγάλος αυτός ηγέτης είπε το περίφημο. «Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα απ' αυτούς» αφήνοντας άφωνους και εμβρόντητους τους συνεργάτες του.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο γιατί τελευταία στη χώρα μας, διάφορα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος προεξάρχοντος του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων δήλωναν για την πολιτική κρίση, που μαστίζει τη χώρα μας, ύστερα μάλιστα και από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ότι, όλα αυτά μόνο ο Καραμανλής μπορεί να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, διαφορετικά η χώρα θα διολισθήσει στο χάος και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον τόπο μας.
Το 1974 ο Μίκης Θεοδωράκης βάζοντας σε δίλημμα τον ελληνικό λαό είπε τότε. «Καραμανλής ή τανκς». Η φράση αυτή του Μίκη εκείνη την εποχή είχε το δικό της νόημα και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να παραλληλισθεί με τη σημερινή. Η χώρα τότε βρισκόταν σε πραγματικό κενό και χάος. Η πατρίδα μας ύστερα από μια επτάχρονη δικτατορία και την τραγωδία της Κύπρου, έβγαινε βαριά τραυματισμένη και βαθύτατη διχασμένη και δεν είχε άλλη επιλογή. Και εκ του αποτελέσματος και των γεγονότων που επακολούθησαν, ο Μίκης τελικά βγήκε προφητικός και δικαιωμένος.
Στη Δημοκρατία ανέκαθεν δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν ποτέ αδιέξοδα, γιατί τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντοτε ο κυρίαρχος λαός σε κάθε χώρα και επομένως είναι και ο μοναδικός υπεύθυνος και αρμόδιος να δίδει τις ενδεδειγμένες και πρέπουσες λύσεις όταν προκύπτουν οποιαδήποτε προβλήματα στη λειτουργία του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Συνεπώς δεν βλέπω κανένα λόγο να εξαιρεθεί η χώρα μας αυτού του κανόνος.
Σε αυτή τη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της πολιτικής κρίσης, που μαστίζει και ταλαιπωρεί τη χώρα μας, οι πολιτικοί μας και τα πολιτικά κόμματα, οφείλουν εκ της θέσεώς τους να φωτίζουν τα πολιτικά πράγματα και δρώμενα και όχι να τα συσκοτίζουν, πολύ δε περισσότερο σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να θέτουν στον ελληνικό λαό τέτοια φαιδρά διλήμματα, που μόνο σύγχυση και ανησυχία προσφέρουν και δεν βοηθούν καθόλου στη διέξοδο από την κρίση, αλλά απεναντίας οδηγούν στην οπισθοδρόμηση και τελικά παγιδεύουν το λαό και ναρκοθετούν την πολιτική του βούληση.
Η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, δυστυχώς δεν βοηθά στη συσπείρωση του Έθνους και τη δημιουργία ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου, ώστε να βγει η χώρα αλώβητη απ' αυτή τη δίνη, που κανένας δεν γνωρίζει ακόμα, πού θα οδηγήσει την παγκόσμια οικονομία και φυσικά τη δική μας, που είναι υπερχρεωμένη και καταχρεωμένη και ακροβατεί σαν τον ακροβάτη πάνω σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς να υπάρχει σε όλη του τη διαδρομή ένα ασφαλές δίχτυ ασφαλείας. Για να βγούμε απ' αυτό το τσουνάμι ένας τρόπος υπάρχει. Όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί ηγέτες τους, ήλθε η ώρα να προτάξουν έστω και την τελευταία ώρα και στιγμή το συμφέρον της χώρας, αντί του κομματικού. Να αφήσουν στην πάντα και για πάντα τα διλήμματα και τα συνθήματα, γιατί αυτή η συνταγή είναι από πολλού αποτυχημένη και με αυτά δεν είναι δυνατόν να εξακολουθεί να κυβερνάται συνέχεια ο τόπος.
Συνεπώς ας λογικευθούμε όλοι μας και να βοηθήσουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι την πατρίδα μας και να αφήσουμε επιτέλους στην πάντα τέτοια συνθήματα και διλήμματα, που το μόνο, που κάνουν είναι να δυναμιτίζουν την αντιπαλότητα και ενισχύουν την πόλωση εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Βιώνουμε τη μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση μετά το κραχ του 1929, ο βαλκανικός περίγυρος (Αιγαίο - Κυπριακό - Σκοπιανό - Κόσοβο κ.λπ.) δεν επιτρέπει απολύτως κανέναν εφησυχασμό και εμείς εδώ, δεν εννοούμε τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα. Πότε επιτέλους θα αφυπνισθούμε ως Λαός και ως Έθνος;
