Η λέξη εκκλησία παράγεται από το ρήμα εκκαλώ και σημαίνει συγκέντρωση ανθρώπων, καθώς και τον τόπο, όπου αυτοί συγκεντρώνονται. Στη χριστιανική θρησκεία «εκκλησία» ονομάζεται η θρησκευτική κοινωνία, που ιδρύθηκε απ΄το Χριστό και περιλαμβάνει το σύνολο των ανθρώπων, που πιστεύουν σ΄ Αυτόν και στη διδασκαλία Του.
Το επισημαίνω αυτό, γιατί ορισμένοι, σκόπιμα ή μη, έχουν ταυτίσει την Εκκλησία του Χριστού με την ιεραρχία, με τους δεσποτάδες, με τους ρασοφόρους και το παπαδαριό γενικότερα, όπως συνηθίζουν περιφρονητικά να τους αποκαλούν, ενώ το σώμα της το απαρτίζουμε μαζί μ΄αυτούς και όλοι οι πιστοί. Ως εκ τούτου κομμάτι της ευθύνης, για όσα συνέβησαν και για όσα συμβαίνουν και σήμερα στους κόλπους της, επιμερίζεται σ΄όλους τους πιστούς, ανάλογα, βέβαια, με το μέτρο του καθενός.
Είναι, μάλιστα, γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Εκκλησία του Χριστού από ιδρύσεώς της συνάντησε στο δρόμο της όχι μόνο τη σταυρική θυσία του Αρχηγού της αλλά και πάρα πολλούς εχθρούς, μικρούς και τρανούς, εξωτερικούς, όπως π.χ. οι εμπνευστές των διωγμών, αλλά, δυστυχώς, και προερχόμενους απ΄τις τάξεις της, όπως οι αιρεσιάρχες.
Ζημιά κατά το παρελθόν προκάλεσαν και οι πρώτοι και δεύτεροι. Θα έλεγα ότι τη μεγαλύτερη, έστω και με λιγότερο αίμα, την προκάλεσαν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας, που με τις διδαχές τους μπέρδευαν και δίχαζαν τους πιστούς για πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους.
Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά. Συνέβαλε σ΄αυτό η Αναγέννηση, ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση. Η ανεξιθρησκία, εξ αιτίας τους, κερδίζει, συνεχώς, έδαφος και η θρησκευτική ελευθερία σε πάρα πολλές χώρες κατοχυρώνεται συνταγματικά. Ως εκ τούτου δε μιλάμε, πλέον, για φανερούς διώκτες, τύπου Διοκλητιανού και Δεκίου.
Παρ΄ όλα αυτά, όμως, και παρά τη φαινομενική ηρεμία ύπουλοι εχθροί συνεχίζουν να βάλουν πανταχόθεν και ποικιλοτρόπως κατά της του Χριστού Εκκλησίας, εκμεταλλευόμενοι την παθητική στάση και την αδιαφορία πιστών της γι΄αυτήν. Γι΄αυτό και οι αιρέσεις, συνεχίζουν το καταστροφικό έργο τους και αυξάνουν τους οπαδούς τους σε βάρος της.
Πέραν αυτών υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν πολιτικοί σχηματισμοί, που τάχθηκαν εναντίον της θρησκείας, κυρίως, όμως, εναντίον της Ορθοδοξίας, μια που την ταύτισαν με όπιο του λαού, γιατί πίστεψαν, πως με τα κηρύγματά της, προπάντων, όμως, με την προτροπή να αγαπούν οι πιστοί σαν τον εαυτό τους τον πλησίον τους, ακόμα και τους εχθρούς τους, ακυρώνει τη βιοθεωρία τους, που στηρίζεται στην πάλη των τάξεων μεταξύ τους, χωρίς να αποκλείουν την αιματοχυσία.
Αλλά και εκπρόσωποι της επίσημης Πολιτείας είτε με τις παρεμβάσεις τους, σαν την πρόσφατη για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία, είτε μιλώντας για χωρισμό κράτους και Εκκλησίας, λες και η Εκκλησία είναι κάτι ξένο προς αυτούς και το λαό, στέκονται αρνητικά απέναντί της.
Μήπως, όμως, κατά καιρούς όπως και σήμερα, δεν κάνουν κακό στην Εκκλησία μερίδα κληρικών, που με τα καμώματά τους σκανδαλίζουν το πλήρωμά της λειτουργώντας ως επιχειρηματίες και ως οπαδοί του Μαμμωνά, του θεού του χρήματος και των υλιστικών απολαύσεων;
Τον πιο μεγάλο, ωστόσο, εχθρό της Εκκλησίας, σήμερα, τον αποτελούμε η συντριπτική πλειοψηφία των «πιστών» της, οι οποίοι χάριν και πάλι του Μαμμωνά κόβουμε και ράβουμε το Χριστιανισμό στα μέτρα μας, αποφεύγοντας βασικές υποχρεώσεις και καθήκοντα, που απορρέουν από την ιδιότητα μας ως Χριστιανοί, όπως τον εκκλησιασμό, τη μυστηριακή ζωή, την κοινωνική αλληλεγγύη και τον τρόπο ζωής, γενικά, που συνάδει με τη ζωή και το πνεύμα του Χριστού, των Αγίων και του Ευαγγελίου.
Ενώ διαπιστώνουμε στην πράξη ότι η παγκοσμιοποίηση και οι εκφραστές της προετοιμάζουν για ολόκληρο τον κόσμο μία γλώσσα, όχι βέβαια την Ελληνική, μία Ιστορία παραποιημένη και προσαρμοσμένη στο πνεύμα της εποχής, μία θρησκεία, καρπό θρησκευτικού συγκρητισμού, μία οικογένεια διαλυμένη και χωρίς ηθικούς φραγμούς, μία κουλτούρα και έναν τρόπο ζωής αμερικανικού, κυρίως, τύπου, που καμιά σχέση δεν έχει με τις κλασικές αξίες τής Ελληνοχριστιανικής παράδοσης και του πολιτισμού, όχι μόνο δεν αντιστεκόμαστε αλλά μιμούμαστε, άκριτα σχεδόν, τα πάντα.
Ακατατόπιστοι οι περισσότεροι στις αλήθειες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αφού ούτε «το σύμβολο της πίστεώς μας» δεν είμαστε σε θέση να αποδώσουμε από στήθους, παριστάνουμε, συνήθως, τους πολύξερους γι΄αυτό και πέφτουμε εύκολα θύματα κάθε μοντέρνας ιδέας ή νιώθουμε ξεπερασμένοι απ΄τα πράγματα.
Αν, κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες, νιώθαμε εμείς και οι νεολαίοι μας ευτυχισμένοι και γεμάτοι ελπίδα για το αύριο, χαλάλι μας. Έλα, όμως, που είμαστε πνιγμένοι οι περισσότεροι στα αδιέξοδα, στο άγχος και στην αγωνία για το αύριο!
Τόσο τραγική είναι η κατάσταση, ώστε εξέλειπαν οι ελπίδες για κάτι καλύτερο; Θα με ρώταγε κανείς. Όχι! Υπάρχουν ακόμα πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, δεν έχει σημασία πόσοι είναι, οι οποίοι είτε βρήκαν είτε ψάχνουν εναγωνίως να βρουν την αλήθεια, την ελπίδα και το στήριγμα για το αύριο στον Αρχηγό της ζωής και ιδρυτή της Εκκλησίας, τον Ιησού Χριστό, και στο Ευαγγέλιό του.
Πολλοί απ΄αυτούς, πριν λίγες μέρες και ενώ το «σκάνδαλο» Βατοπαιδίου ήταν και είναι σε πλήρη εξέλιξη, βρισκόντουσαν μεταξύ του πλήθους, που συνέρεε, νυχθημερόν, για αρκετές ημέρες, στο ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Λάρισας, για να προσκυνήσουν το Τίμιο Ξύλο ψάχνοντας ελπίδα ζωής και όχι μόνο επιγείου.
Τέτοιοι πιστοί, αποτελούν, ουσιαστικά, το πραγματικό πλήρωμα της Εκκλησίας, φυλάττουν Θερμοπύλες και αποτελούν, ως εκ τούτου, το άλας της κλυδωνιζομένης μεν αλλά πάντα νικώσης Εκκλησίας, η οποία, σίγουρα χρειάζεται τη δική της κάθαρση από πρόσωπα, που την εκθέτουν, στεναχωρούν και φέρουν σε δύσκολη θέση το ποίμνιό της.
