Τρίτη βράδυ ήτανε, φωνάζει τη γραμματέα του: «τι έχουμε απόψε;», τη ρωτάει. «Τίποτα», του απαντάει εκείνη. «Καλά, δεν έχω να πάω σε καμιά εκπομπή; Δεν έχω να μιλήσω σε καμιά κομματική σύναξη; Δεν έχω καμιά πρόσκληση πουθενά;». «Όχι τίποτα», του ξαναλέει εκείνη. «Και πώς θα τη βγάλω απόψε; Διότι δεν έχω και όρεξη για συγγραφή στην ιστοσελίδα μου. Το πρωί έγραφα». «Τι να σας πω, δεν βγαίνετε λιγάκι έξω να ξεσκάσετε;», του λέει η γραμματέας.
Δεν του κακοφάνηκε. Πού να πάει όμως; Και ξαφνικά του ’ρθε. «Δεν πάω στον Λαζόπουλο;». Και πήγε, διότι... Διότι «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι»! Τώρα βέβαια δεν κατάλαβα αν ο Τατούλης πήγε στον Λαζόπουλο ή ο Λαζόπουλος πήγε στον Τατούλη. Είναι ένα θέμα αυτό. Υπήρξε προσυνεννόηση; Ή ο Αρκάς βουλευτής προσήλθε αυθορμήτως, προκειμένου να γίνει μέρος τού σόου; Αυτοί ξέρουν. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για στοχευμένη κίνηση του Π. Τατούλη, ο οποίος, αφού δεν μπορεί να μιλήσει ανοιχτά, λόγω «κόκκινων γραμμών» που έθεσε ο πρωθυπουργός, και στις οποίες προς το παρόν περιορίζεται, είπε να καταφύγει στο σόου για να τα πει. Διότι και προσυνεννόηση να μην υπήρξε, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι άμα τη εμφανίσει του, ο Λαζόπουλος θα τον... άρπαζε και θα άρχιζε τις ερωτήσεις.
Τώρα, από κει και πέρα, πόσο... πετυχημένη ήταν αυτή η επιλογή, είναι μια άλλη ιστορία. Αν και την ώρα που εξελισσόταν το νούμερο «Λαζόπουλου-Τατούλη» η τηλεθέαση ανέβηκε, αλλά... Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν και πολιτικά ορθό ή... σατιρικά ορθό το συμβάν. Έτσι να χρησιμοποιούμε συλλήβδην όποιο βήμα είναι πρόχειρο για να βρισκόμαστε στην επικαιρότητα ή για να πούμε ό,τι θέλουμε να πούμε, ε... Αν είχε τέτοια λαχτάρα ο Τατούλης να δει τον Λαζόπουλο, ας καθόταν σπίτι του να τον δει. Αν πάλι ήθελε να αποτελέσει μέρος τού σόου, δεν είναι αργά, θα μπορούσε ν’ αλλάξει και επαγγελματικό προσανατολισμό! Να δίνονται «εντολές», μέσω σατιρικής εκπομπής, με «εντολοδόχο» έναν βουλευτή και έναν ηθοποιό και το κοινό να χειροκροτάει ή να γιουχάρει από κάτω... Ο καθένας, τέλος πάντων, συνάγει τις εντυπώσεις του για το όλο συνολάκι και τις αποδόσεις του.
Βεβαια, υπάρχουν και άλλου είδους σημαντικά... οφέλη από αυτού του είδους τη φάση. Ανοίγονται νέα κεφάλαια ένδοξης τηλεοπτικής ιστορίας. Αντί, ας πούμε, ο Λαζόπουλος να καλεί τραγουδιστές για να τραγουδάνε στο τέλος των εκπομπών του, μπορεί να καλεί πολιτικούς. Και, στο τέλος της εκπομπής να τους αφήνει αν απαγγέλλουν διάφορους «Φιλιππικούς» προς τέρψιν θεατών τε και τηλεθεατών και προς εκτόνωση των απωθημένων των ιδίων. ‘Η, μπορεί να τους ξαπλώνει σ’ έναν καναπέ και να τους κάνει πολιτική ψυχανάλυση live, προκειμένου να βγάλουν τα εσώψυχά τους, και όλα αυτά με μια χροιά σάτιρας δήθεν. Έτσι κι αλλιώς, έχουμε τηλεοπτική δημοκρατία. Και, έτσι κι αλλιώς, η πολιτική είναι σάτιρα εκ του φυσικού της. Γι’ αυτό άλλωστε και προσπερνά κατά πολύ την «τεχνητή» σάτιρα, όσο καλή και να ’ναι, με ή χωρίς Λαζόπουλο.
Πέρα από τις επιδιώξεις Τατούλη, με τη συγκεκριμένη εμφάνιση - διότι βεβαίως μόνο τυχαία και συμπτωματική δεν είναι - όταν η πολιτική πάει οικειοθελώς στη σάτιρα και όχι η σάτιρα στην πολιτική, τότε έχουμε νέα τροπή στα πράγματα. Όχι ανατροπή. Τροπή. Χαρακτηριστική και αυτή τού κλίματος της εποχής και της απαξίωσης γενικότερα της πολιτικής.
Η εκπομπή τελείωσε. Τα φώτα έσβησαν. Ο Τατούλης πήρε το δρόμο για το σπίτι, αφού προηγουμένως αντάλλαξε κάνα-δυο κουβέντες με τον Λάκη, όταν τελείωσε η εκπομπή. Ένιωθε ικανοποιημένος. Είχε βρεθεί, για μια ακόμη φορά, στο επίκεντρο με απροσδόκητο τρόπο και είχε καταγράψει άποψη δημόσια διά χειρός ή μάλλον μικροφώνου Λαζόπουλου.
Τελικά, σκέφτηκε, εμένα μου πάει πολύ εκείνο που είχε πει ο Αμερικανός πολιτικός Εμετ Ντίρκσεν: «Έχω σταθερές άκαμπτες αρχές, η πρώτη από τις οποίες είναι να είμαι ελαστικός»... στην προβολή μου!
