Πάει καιρός που άφησα πίσω τους «μύθους» που προστάτευαν τον εύθραυστο και εύθρυπτο παιδικό μου κόσμο.
Μεγαλώνοντας θέλησα, με μία ιδιότροπη πεισμονή που έκαιγε το εγώ μου, να κρατήσω στην ενήλικη ζωή μου, λίγο ακόμα, όλους εκείνους τους μύθους που μ΄ έκαναν και δραπέτευα απ΄ τα αδιέξοδα της σκληρής πραγματικότητας.
Ετσι κάθε φορά που περνούσα τα Τέμπη είτε με κατεύθυνση προς την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Φάρσαλα, είτε προς τον τόπο κατοικίας μου, τη Βέροια, μαγευόμουν όχι μόνο από το επιβλητικό φυσικό τοπίο αλλά με καθήλωνε η μεγαλόπρεπη ακινησία του Ολύμπου που κουβαλούσε σχεδόν όλους τους μύθους της παιδικής μου ηλικίας που με τόση αγάπη αρχικά με δίδαξαν οι γονείς μου και στη συνέχεια ο δάσκαλός μου.
Συχνά ερχόταν στο μυαλό μου τα λόγια του ποιητή Γ. Σεφέρη: «Εζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών».
Πολλές φορές σκέφτηκα ότι ο Ολυμπος μαζί με τους θεούς του διέσχισαν τους αιώνες για να φτάσουν ως εμάς και θα έπρεπε, τουλάχιστον στον τόπο που ο μύθος γεννήθηκε, να υπάρξει κάποια θύμησή τους, όχι μόνο για συναισθηματικούς και ιστορικούς λόγους αλλά και ως λόγος προσέλκυσης Ελλήνων και ξένων επισκεπτών.
Η ανησυχία μου αυτή επιβεβαιώθηκε όταν πριν λίγο καιρό φιλοξενούσα κάποιους φίλους μου από την Αμερική, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή μου δήλωσαν ότι επιθυμούσαν να γνωρίσουν από κοντά το όρος που οι αρχαίοι θεοί κατοικούσαν.
Περιττό να σας πω ότι τους έκανε εντύπωση το φυσικό τοπίο αλλά μου δήλωσαν ότι περίμεναν και κάτι άλλο που να θυμίζει τον σχετικό μύθο.
Η περιέργειά μου με οδήγησε να αναζητήσω αν υπήρχε η παρέμβαση κάποιου ιδιωτικού ή δημόσιου φορέα που θα στόλιζε κατάλληλα τον όμορφο μύθο των δώδεκα θεών και τόσων άλλων μύθων, που η Ελληνική Μυθολογία θεωρεί ότι είχαν ως τόπο δράσης τον Ολυμπο.
Τότε διαπίστωσα ότι πράγματι ο Δήμος Ελασσόνας πριν από λίγα χρόνια είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια δημιουργίας κάποιου «Πάρκου των μύθων» όπως θα το ονόμαζε, αλλά δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή έμεινε χωρίς να υλοποιηθεί.
Μάλιστα έμαθα ότι στη συνέχεια ενδιαφέρθηκε και κάποιος ιδιώτης από την Αθήνα να κάνει κάτι ανάλογο στην πρωτεύουσα όμως, αλλά ομοίως και σ΄ αυτή την περίπτωση το όλο θέμα έμεινε μόνο σαν ιδέα, αφού αντέδρασε άμεσα ο Δήμος Ελασσόνας και ορθά πιστεύω διότι θα ήταν κρίμα να αποκοπούν από το φυσικό τους περιβάλλον οι θεοί του Ολύμπου και τόσοι άλλοι μύθοι.
Δεν θέλω να παραπονεθώ ξανά για τον τόπο μας που, όπως λέει και ο ποιητής, «είναι κλειστός», αφού τον «κλείνουν οι δύο μαύρες Συμπληγάδες και σώματα που δεν ξέρουν πια πως ν΄ αγαπήσουν», διότι ο σκοπός που απευθύνομαι δημόσια, με το παρόν μου κείμενο, είναι η υπενθύμιση και η αφύπνιση της λήθης και όχι να σας μεταδώσω μια αρρωστημένη μεμψιμοιρία ρίχνοντας ευθύνες, μόνο στο κράτος.
Δεν ζητώ το ακατόρθωτο και το περίεργο, δεν τα έχει ανάγκη αυτά η ελληνική ιστορία και κυρίως η Ελληνική Μυθολογία, αλλά όταν στο εξωτερικό γιορτάζουν την… μπύρα, την πατάτα, τον αστακό και ψάχνουν αφορμές να δημιουργήσουν αργίες και μύθους απ΄ το τίποτα, στηριζόμενοι στον πλούτο, το μέγεθος, τη σκηνοθετημένη οπτικοακουστική ψευδαίσθηση και στον εντυπωσιασμό, εμένα σαν Ελληνα αυτό το γεγονός με αγανακτεί και με ενοχλεί.
Όταν π.χ. ο Γουστάβος Αϊφελ κατασκεύασε τον γνωστό πύργο, μόλις το 1889, ούτε και ο ίδιος πιθανόν γνώριζε, ότι κάποτε ο Παρθενώνας θα χαρακτήριζε την Αθήνα και ο πύργος του, θα γινόταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα αντίστοιχα της Γαλλίας:
Η Γαλλία βέβαια που και ιστορία έχει και πολιτισμό.
Επίσης πόσο «άβολα» να νιώθει το «Αγαλμα της Ελευθερίας», συγκριτικά με τον αρχαίο ελληνικό πλούτο, το οποίο υπήρξε δώρο φιλίας των Γάλλων στην Αμερική μόλις το 1886 για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από τη διακήρυξη της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας, όταν σαν μνημείο έχει συνδεθεί άρρηκτα με την Αμερική και συρρέουν άνθρωποι απ΄ όλο τον κόσμο να θαυμάσουν κυρίως το μέγεθός του και όχι την… ιστορία του.
Το τελευταίο διάστημα μάλιστα έχει διαφημιστεί αρκετά και η EURODISNEY στη Γαλλία, αλλά και οι σκληρές… ταυρομαχίες και το αιματηρό «κυνήγι του ταύρου» στην Ισπανία, όπου έχουν ανεβάσει στα ύψη τα οικονομικά των δύο κρατών.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, μέσα στην «αγελαία» μοναξιά του, ψάχνει να ξεφύγει από την καθημερινότητα, σε κατευθυνόμενες συγκινήσεις, δίχως παρελθόν, μύθο και ιστορία.
Συγκινήσεις που τον αγγίζουν μόνο επιδερμικά και απευθύνονται κυρίως στα εξωτερικά ερεθίσματά του π.χ. ύψος, πλάτος, μήκος, χωρίς να «χρωματίζουν» τον εσωτερικό του κόσμο.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βρει πρόσφορο έδαφος και να διαφημιστεί το Ντουμπάι, η Χαβάη κ.λπ., όπου παρ΄ όλο που είναι τόποι δίχως «μνήμη», προσελκύουν πλήθος τουριστών που φυσικά ακολουθούν τους πολυδιαφημισμένους προορισμούς.
Πριν λίγο διάστημα μάλιστα το γνωστό Hollywood αποφάσισε ν΄ ασχοληθεί κι αυτό με την ιστορία μας, αφού είδε ότι δεν ασχολούμαστε εμείς.
Ετσι ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του, έκαναν τον γύρω του κόσμου μέσα από τις κινηματογραφικές αίθουσες και απέφεραν κέρδη σε Αμερικανούς επιχειρηματίες που «ακούμπησαν» στην ελληνική ιστορία για ακόμη μια φορά όπως παλιά είχαν κάνει και οι Ιταλοί, οι Γάλλοι κ.λπ.
Εμείς βέβαια ψάχνουμε για…πετρέλαιο στον Ολυμπο και χρυσό, ενώ όποιος προσπαθεί να υπενθυμίσει στους «αρμόδιους» ότι ο μύθος και η ελληνική ιστορία μπορεί να βοηθήσει τη χώρα μας, και οικονομικά, βαπτίζεται ρομαντικός, εθνικιστής σοβινιστής, φανατικός κ.λπ., ενώ οι αρμόδιοι «ξεθάβουν» το πολύτιμο παρελθόν μας, μόνο για να καλοπιάσουν και να υποκριθούν πως τάχα αγαπάνε τον τόπο τους και την ιστορία τους.
Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος του Ν. Γκάτσου «Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια, εσύ φοράς τ΄ αρχαία σου στολίδια, και δεν δακρύζεις ποτέ σαν μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς».
Πάντως, πιστεύω ότι δικαιωματικά η Ελασσόνα θα πρέπει να λάβει το χρίσμα (λόγω της καθ΄ ύλην και της κατά τόπο αρμοδιότητα της, όπως λέμε και εμείς οι δικηγόροι) και με τη βοήθεια της πολιτείας να κατασκευάσει κάποιο πάρκο που να «ζωντανεύουν» με σχετικό οπτικό και ακουστικό υλικό μύθοι που μας άφησαν παρακαταθήκη, ο Ομηρος, ο Ησίοδος, ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος, ο Αριστοφάνης, ο Ηρόδοτος, ο Πλάτων αλλά και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Εφορος, ο Απολλόδωρος, ο Αγαθαρχίδης και ο Αρτεμίδωρος.
Ετσι που να μην αισθάνεται ο κάθε Ελληνας ότι «όταν κοιμάται άλλος γράφει ιστορία».
* Ο Δημήτριος Αθ. Μπατζιάκας είναι δικηγόρος Βέροιας.
