«Goldenboys» όταν λέμε τι εννοούμε ακριβώς; Γιατί, εντάξει, αυτά τα σχετικά με τους υπερ-έμπιστους υπουργούς μπορούμε να τα κατανοήσουμε. Κάτι σε Ρουσόπουλο, ας πούμε, ακόμη και κάτι σε Βουλγαράκη, τον οποίο πυροβολούν άπαντες και ο Καραμανλής τού σηκώνει ασπίδα. Γιατί, σου λέει, ήταν και από τα μικράτα τους μαζί στα «χαρακώματα» της Νέας Δημοκρατίας και οι δεσμοί τής νιότης - όταν μάλιστα είναι και... αγωνιστικοί - είναι δυνατοί.
Αυτά τα «goldenboys», λοιπόν, ποια είναι; Ο Γιάννης Λούλης, που λένε; Ο επικοινωνιολόγος; Αν όντως περί αυτού πρόκειται, δεν ξέρω πώς μπορεί να το πήρε ο ίδιος, αλλά κανονικά θα έπρεπε να κολακευτεί. Διότι και «golden» τον είπε, δηλαδή «χρυσό» και «boy» τον είπε, δηλαδή «αγόρι». Που από την εποχή που ήταν ...αγόρι ο Λούλης έχουν περάσει τόσα χρόνια που ούτε και ο ίδιος δεν θυμάται. Αν και μιλάει για νεόφερτους, οπότε... νεόφερτος δεν είναι. Μπορεί να αναφέρεται σε όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους που... φυτρώνουν με την ιδιότητα του «τεχνοκράτη» και του «ειδικού» με το στιλ ξεπερασμένου νεογιάπη, και ευδοκιμούν κυρίως στα υπουργικά περιβάλλοντα. Παίρνουν και αυτό το ύφος των «17 Καρδιναλίων», «ποιος είμαι και τι κάνω ο άτιμος» και παραγοντίζουν ασύστολα, χωρίς να κάνουν τίποτα το σημαντικό. Αλλά βέβαια το ζητούμενο τη σήμερον ημέρα είναι να κάνεις τον «σημαντικό» ή να αισθάνεσαι «σημαντικός», όχι να είσαι κιόλας! Και ξέρετε, αυτές οι θέσεις είναι και τα σκαλοπάτια για ανέλιξη, για πιθανή μελλοντική καριέρα κ.λπ.
Αν εκεί αναφέρεται, «ν’ αγιάσει το στόμα του», που λέει ο λόγος. «Δεν βλέπει πως οι ανήκεστες ίσως βλάβες και οι ζημιές προέρχονται από τους υπερ-έμπιστους υπουργούς κι από τους «κολλητούς» και τους «κουμπάρους» και τα νεόφερτα «goldenboys»; «Να σώσουμε ό,τι μπορούμε και προπαντός την τιμή και την αξιοπρέπεια της παράταξης. Πράγματα ίσως αδιανόητα για σχολιαστές και πολιτικούς, ασκημένους στη νομή τού κόπου των άλλων», είπε ο Βύρωνας. Ο οποίος, προτίμησε την... παραδοσιακή επικοινωνία, μέσω εφημερίδας, και όχι τα ιντερνετικά τερτίπια τού Τατούλη.
Πάντως, με τέτοια γενική χλαπαταγή, διότι πλέον εντός Ν.Δ. είναι πολλοί αυτοί που χλιμιντρίζουν, χτυπάνε ανυπόμονα τις... οπλές τους (που λέει ο λόγος) και ρουθουνίζουν με δυσφορία, δεν είναι ότι ο Καραμανλής δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Απλώς θέλει να το χειριστεί το θέμα με τον δικό του τρόπο ή και, ενδεχομένως, δεν ξέρει τον ακριβή τρόπο, και ως εκ τούτου το... παίζει ψύχραιμος μέχρι να περάσει και από αυτό το σκόπελο και να δει τι θα κάνει στη συνέχεια. Διότι είναι και οι 152 στη μέση. Και μπορεί να τους έθεσε προ των ευθυνών τους - ότι δηλαδή αν διαφωνήσουν στις ψηφοφορίες, δηλαδή εντός Βουλής - θα αναλάβουν την ευθύνη τού να... ρίξουν την κυβέρνηση, αλλά... Αλλά βεβαίως το θέμα είναι ότι όσο άνετος και να το παίζει, η «ομηρία» τής ισχνής πλειοψηφίας είναι μια πραγματικότητα.
Χθες, λοιπόν, στο υπουργικό συμβούλιο τους το έστειλε το μήνυμα και των υπουργών του αλλά και όλων εκείνων εντός Ν.Δ. που εκτιμούν ή αφήνουν να εννοηθεί ότι οι χειρισμοί του σε θέματα Βουλγαράκη, Ρουσόπουλου, Τατούλη κ.λπ. δεν είναι οι ενδεδειγμένοι. Είπε χαρακτηριστικά: «ο κίνδυνος που φαινομενικά αναδεικνύεται για υποθέσεις, τη σοβαρότητα των οποίων ουδέποτε υποτίμησα, είναι υπαρκτός. Δεν εθελοτυφλούμε, αλλά και δεν θα γίνουν τροχοπέδη για τη συνέχιση του έργου μας. Είμαστε υποχρεωμένοι όλοι μας, ο καθένας στον τομέα του, αλλά και συνολικά, ως συμπαγής ομάδα, να ακολουθούμε αυτόν το δύσκολο δρόμο».
Και φυσικά επανέλαβε το «δεν έκανα και δεν κάνω εκπτώσεις για το πρόσκαιρο». Για να προσθέσει: «Δεν δέχομαι παρεκκλίσεις από το στόχο. Δεν αρνούμαι την πραγματικότητα (που του λένε ορισμένοι και η αντιπολίτευση). Ζητώ απ’ όλους αυστηρή προσήλωση στους στόχους, στην ουσία της πολιτικής. Ζητούν συνεχή αυτοκριτική από τον καθένα». Τώρα αν, λέμε αν, κάποιος όλα αυτά ήθελε να τα... μεταφράσει στην... καθομιλουμένη, θα μπορούσε να τα συνοψίσει το: «συμμαζευτείτε ρε μ...»! Και σίγουρα αυτό ήταν και η... πεμπτουσία του μηνύματος!
