Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να είσαι Βατο-παίδι, παρά από-παίδι αυτού του κόσμου. Διότι άμα είσαι Βατο – παίδι την έχεις βολέψει που λέει και ο λαός, ενώ αν είσαι από –παίδι, δεν έχεις στον ήλιο μοίρα!
Υπό την έννοιαν αυτή η ιερότης ενός Βατο – παιδίου, του δίνει το δικαίωμα να κάνει «εις το όνομα του πατρός και του Αγιου Πνεύματος, αμήν», να υπερβαίνει τέλος πάντων και τις κοσμικότητες του μάταιου ετούτου κόσμου που έχουν να κάνουν με φορολογίες, με κτηματολόγια, με ένα σωρό τέλος πάντων τετριμμένα θέματα που απασχολούν τον κοσμάκη. Διότι, είπαμε μεν ότι ο Αλογοσκούφης πήρε το όπλο του και κυνηγάει τον φορολογούμενο μέχρι να πατήσει μαύρο χιόνι, αλλά… Αλλά όχι και να τα ισοπεδώνουμε όλα πια!
Φορολογείται η Πίστις; Όχι βεβαίως, είναι tax free. Και duty free μην σας πω, σε ορισμένες περιπτώσεις. Στο κάτω – κάτω και η Εκκλησία, με την ευρεία έννοια του όρου βεβαίως – βεβαίως να έχει την άυλη μορφή της, από τη μία πλευρά, από την άλλη όμως έχει και τη σαφέστατα, υλική της, η οποία χρήζει συγκεκριμένης, διαχείρισης. Και ως μορφή εξουσίας, μπορεί να προβάλει τα βέτο της και να αντιπαρατίθεται με άλλες εξουσίες, όπως η πολιτική καλή η ώρα (ή και «κακή ώρα» για ορισμένους).
Το άβατον του Αγίου Ορους, προφανώς δεν είναι μόνον για τις γυναίκες. Είναι γενικώς, δια ότι δεν… συμφέρει ή δεν αποφέρει, ανάλογα με την περίπτωση. Και μέσα στη γενική χλαπαταγή που υψώνεται γύρω από τη Βατοπεδίου, μπαίνει και ένα γενικότερο ζήτημα για ακίνητα των μοναστηρίων του Αγίου ΄Ορους. Και όχι μόνον θα έλεγα. Οποιος πάει εκεί κατά τη Χαλκιδική και έχει μία γνώση της περιοχής, γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ότι στρέμματα επί στρεμμάτων – μιλάμε για χιλιάδες – που ανήκουν σε διάφορες μονές, έχουν πουληθεί, αγορασθεί, ορισμένα – και σύμφωνα με ορισμένους – και υφαρπαγεί – και έχουν χρησιμοποιηθεί, για την κατασκευή μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, ριζόρτς (που είναι τώρα και της μόδας) και γενικά ανάπτυξης τουριστικών επιχειρήσεων. Συχνά – πυκνά ακούς: «αυτά ανήκουν στην τάδε Μονή, τα άλλα ανήκουν στη δείνα Μονή» και πάει λέγοντας. Που αναρωτιέται κανείς τι είχαν πια αυτά τα Μοναστήρια! Πολύ πιθανόν ούτε και τα ίδια να μην μπορούν να κάνουν ορθή καταμέτρηση του έχειν τους, που λέει ο λόγος. Διότι, ως φαίνεται «ουκ εστιν αριθμός» για τα αστικά ακίνητα μοναστηρίων του Αγίου Ορους στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας. Και όσο για κτήματα, ελαιώνες, δασικές εκτάσεις (σε μερικά από τα οποία έχουν γίνει τα ριζόρτς που λέγαμε παραπάνω) επί των οποίων έχουν ή προβάλλουν δικαιώματα ιδιοκτησίας «καλύπτουν» σημαντικά μεγάλο ποσοστό της έκτασης στην ηπειρωτική αλλά και τη νησιωτική Ελλάδα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς οι περισσότεροι Ελληνες πατάνε σε… αγιασμένα χρώματα και δεν το γνωρίζουν, ίσως!
Απ΄ όλα όσα γράφονται και λέγονται τις τελευταίες ημέρες, μ΄ άρεσε διατύπωση που διάβασα χθες σε αθηναϊκή εφημερίδα: «Οι ιερές Μονές (του Αγίου Ορους) αρνούνται να πληρώσουν το ενιαίο τέλος ακινήτων αλλά υποχώρησαν για το Κτηματολόγιο». Δηλαδή κάνουν… χάρη στην πολιτεία. Διότι έχουν και το «αυτοδιοίκητο» και αυτό ο καθένας το ερμηνεύει και το αντιλαμβάνεται καταπώς τον συμφέρει. Και τα «συμφέροντα» που διαπλέκονται γύρω από τα «φιλέτα» των Μονών είναι μεγάλα και ποικίλα. Ως εκ τούτου «πατάνε πόδι» μέχρι να… ξενυχιάσουν την κυβέρνηση και να οπισθοχωρήσει ατάκτως.
Τώρα εμάς, ως χριστεπώνυμο πλήθος, δεν μας νοιάζει τι έχουν και τι δεν έχουν οι Μονές. Μας νοιάζει όμως όταν υιοθετείται μία προκλητική στάση και συμπεριφορά η οποία δεν προκαλεί μόνο την Πολιτεία, αλλά βεβαίως και τον απλό κόσμο καθότι δεν συνάδει με την εντύπωση που οι ίδιοι θέλουν να έχουμε για την Εκκλησία και πολύ περισσότερο για τον μοναστικό βίο, και φυσικά σε χαλεπούς καιρούς ή αφθονία και ο πλούτος ο μοναστικός αποτελεί ειρωνεία. Εναντι της πραγματικότητας που ζούμε αλλά βεβαίως και των διδαχών της εκκλησίας και της μοναστικής ζωής ακόμη περισσότερο.
Υπάρχει μια υποκρισία, δεν υπάρχει; Μην πείτε όχι.
