Φαίνεται ότι ο Αλλάχ δεν είναι με το μέρος τους, τούτον τον καιρό. Ή τους βλέπει που τρώγονται και από την αγανάκτηση τους στέλνει και άλλα δεινά στην Τουρκία.
Βέβαια, αυτή είναι μια μοιρολατρική άποψη, η οποία δίνει την... υπερκόσμια «εξήγηση» των όσων τραγικών συμβαίνουν στη γειτονική Τουρκία, αλλά, όπως εμείς λέμε: «θα μας κάψει ο Θεός», ε, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη βαθύτατη θρησκευτική αντίληψη ή θρησκοληψία που έχουν και οι Μουσουλμάνοι.
Από κει και πέρα, αν δεν είναι το PKK που βρίσκεται πίσω από το τυφλό βομβιστικό χτύπημα - και φαίνεται ότι δεν είναι - τότε το ερώτημα δεν είναι μόνο «ποιος» είναι, αλλά και γιατί το έκανε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και, όπως και να θέλει να το δει κανείς, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια στοχευμένη ενέργεια με προφανή στόχο να βυθίσει ακόμη περισσότερο στο χάος και την ανασφάλεια την Τουρκία, παραμονές των ημερών που θα βγει η απόφαση για το αν τελικά ο Ερντογάν, ο Γκιουλ και το κόμμα τους θα τεθούν στην «παρανομία». Όποιος, λοιπόν, το έκανε, αψηφώντας τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές - όπως, άλλωστε, γίνεται με όλα τα τρομοκρατικά χτυπήματα - δεν είχε άλλο στόχο από το να τραυματίσει, ανεπανόρθωτα ίσως, το κλίμα αποσταθεροποίησης. Είναι δε, φαίνεται, τέτοια η σύγχυση που επικρατεί, που έφθασαν ακόμη και στο σημείο κάποιοι να αφήσουν να υπονοηθεί ότι και ο ίδιος ο Ερντογάν «ήξερε» για το χτύπημα, γι’ αυτό και έφυγε λίγο πριν για την Άγκυρα. Υπονοούμενο που, φυσικά, προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του Τούρκου πρωθυπουργού, ο οποίος απάντησε σε ανάλογο ύφος και ο οποίος, όπως όλοι είδαμε, έσπευσε να σηκώσει τα φέρετρα των θυμάτων στους ώμους του, σε ένδειξη συμμετοχής, πένθους, αλλά, βεβαίως, και πολιτικής εκμετάλλευσης (κακά τα ψέματα).
Αυτή την εποχή η Τουρκία περνάει μία από τις χειρότερες, ίσως τη χειρότερη κρίση των τελευταίων ετών. Όπως είχαμε επισημάνει και παλαιότερα, ο Ερντογάν προσπαθεί να... ξεπαστρέψει το κεμαλικό παρακράτος και το κεμαλικό κράτος προσπαθεί να... ξεπαστρέψει τον Ερντογάν. Και τα «όπλα» αυτής της ιδιότυπης μάχης είναι, από τη μία πλευρά, η εξάρθρωση της παρακρατικής οργάνωσης «Εργκενεκόν» και, από την άλλη, η υπόθεση που εξετάζει το Συνταγματικό Δικαστήριο για την παύση του κυβερνώντος κόμματος.
Ανεξάρτητα, όμως, από το «ποιος» ή «ποιοι» θα είναι οι νικητές αυτής της μάχης, η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει ότι η όποια «νίκη» δεν μπορεί παρά να είναι «Πύρρειος». Γιατί, στην ουσία, είτε μιλούμε για τους μεν είτε για τους δε, όλοι είναι ηττημένοι. Και περισσότερο απ’ όλους η ίδια η Τουρκία, η οποία βουλιάζει στην αβεβαιότητα και μια ισλαμικού τύπου «ανυπαρξία», σε εποχές που προσπαθούσε, υποτίθεται, να βρει το σύγχρονο βηματισμό της και επεδίωκε τον εξευρωπαϊσμό της. Τώρα, μετά τη βαθιά κρίση που διέρχεται, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει βήματα πίσω ολοταχώς και να «παγιδεύεται» στην... προαιώνια διαμάχη κεμαλισμού - ισλαμισμού, η οποία κανένα όφελος δεν επιφυλάσσει για τη χώρα. Αντίθετα, είναι σαν μια χοάνη που τη ρουφάει προς τα κάτω και τη γυρίζει πίσω. Και αυτή η κατάσταση, ανεξάρτητα από το πόσο «φίλος» ή όχι αισθάνεται κανείς, ή πόσο συμφωνεί ή όχι με την πιθανότητα (πολύ μακρινή πια) μιας ευρωπαϊκής προοπτικής, δεν μπορεί να ικανοποιεί κανέναν. Αντίθετα, το μόνο που μπορεί να προκαλεί είναι ανησυχία και μάλιστα ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον της είναι, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνυφασμένο με εκείνο της γείτονος.
Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου αναμένεται εντός της εβδομάδας που διανύουμε και, φυσικά, θα πυροδοτήσει νέο κύκλο εξελίξεων με απρόβλεπτες συνέπειες.
Κατά τα άλλα, στην υπερβολή του ίσως, μπορούμε να πούμε ότι η αναζωπύρωση της μάχης μεταξύ κεμαλιστών και ισλαμιστών , έτσι όπως εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες, είχε προχθές τα πρώτα, κυριολεκτικά, θύματά της.
