...Προσπαθήστε όμως, προς χάριν της συζήτησης και της καλπάζουσας φαντασίας, να δείτε την προοπτική να συγκυβερνούν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. «Ε ρε γλέντια»!, που λέει και ο Καραγκιόζης. Όχι, για προσπαθήστε λιγάκι να φανταστείτε τον Καραμανλή με τον Παπανδρέου να διαγκωνίζονται για το «ποιος» θα κάτσει στην πρωθυπουργική καρέκλα ή να στριμώχνονται... να χωρέσουν και οι δύο (που λέει ο λόγος), και μια κυβέρνηση «αχταρμά» με Νεοδημοκρατικά και ΠΑΣΟΚικά στελέχη, που θα κοιτάζονται μεταξύ τους με... μισό μάτι. Ποίημα!
Στη βάση της, βέβαια, η συλλογιστική του Γ. Αλογοσκούφη δεν είναι εσφαλμένη. Σωστή είναι. Απλώς είναι ανέφικτη για τα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον προς το παρόν. Διότι, όπως προ ημερών είχε δηλώσει και σε συνέντευξή του στην «Ε», ένας από τους πιο εκσυγχρονισμένους πολιτικούς που έχουμε, ο νυν δήμαρχος Αθηναίων Νικ. Κακλαμάνης, το μείζον ζητούμενο στην Ελλάδα είναι «να αποκτήσουμε κουλτούρα συναίνεσης. Η συναίνεση δεν είναι συνενοχή».
Ε, γι’ αυτό ουσιαστικά μίλησε και ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών. Για μια κυβέρνηση εθνικής συναίνεσης, η οποία θα ...συστρατευθεί, θα κάνει «τα ξινά-γλυκά» για να συμβιώσει και να αντιμετωπίσει μεγάλα εθνικά ζητήματα, που είναι προς το συμφέρον της χώρας και των πολιτών να αντιμετωπισθούν και να επιλυθούν χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες. Οι οποίες, κακά τα ψέματα, και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, παίζουν μέγιστο ρόλο στη διαχείριση των όποιων ζητημάτων και πολλές φορές οδηγούν σε ναυάγιο ως προς τη διαχείρισή τους, όχι για αντικειμενικούς λόγους, αλλά για καθαρά υποκειμενικούς και μικροκομματικούς. Και αυτό βεβαίως δεν μπορεί να είναι κάτι που εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα.
Ε, αυτό είπε λοιπόν και ο Αλογοσκούφης. Πρότεινε το... αδιανόητο! Να συνεργαστούν κυβερνητικά η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Είπε το λογικό. Πλην όμως, τέτοιου είδους «λογικές» δεν είναι ούτε ώριμες, ούτε εφαρμόσιμες (ατυχώς ίσως) στην Ελλάδα του σήμερα και κατά πάσα πιθανότητα κα του «αύριο». Μη σας πω και του «μεθαύριο». Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει η πολιτική παιδεία για τέτοιου είδους ...παράτολμα εγχειρήματα. Και επιπλέον, με την αμφισβήτηση που υπάρχει εκ μέρους των πολιτών απέναντι στα κόμματα και κυρίως απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα, μια πιθανή (σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας) κυβερνητική συνύπαρξη των δύο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ενέπνεε εμπιστοσύνη. Κάθε άλλο!
...Αλλά, όταν διάγουμε μια εποχή όπου τον τόνο δίνουν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες διαρκώς υπογραμμίζουν την αδυναμία του δικομματισμού, και γίνεται - έστω και σε φιλολογικό επίπεδο - τόση συζήτηση για «συνεργασίες», γιατί να μην μιλήσει κανείς και για κάτι ακραίο; Γιατί δηλαδή να μπορεί να συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ (το ΠΑΣΟΚ μπορεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει) και η Ν.Δ. με τον ΛΑΟΣ (το ΛΑΟΣ θέλει, η Ν.Δ. το παίζει βαρύ πεπόνι) και να μην μπορεί να συνεργαστεί η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ; Ούτως ή άλλως όλα ...φανταστικά είναι. Αν πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, με συνασπισμό του δικομματισμού για να... σκάσουν τα μικρά κόμματα, δεν χάνουμε και τίποτα. Κουβέντα να γίνεται. Μόνο το ΚΚΕ μένει μόνο του «γιατί δεν το παίζουνε οι φιλενάδες του» ή γιατί δεν θέλει να... παίξει με κανέναν σε αυτού του είδους τις... «πάσες» από κόμμα σε κόμμα.
Φυσικά, μετά τον ντόρο που προκλήθηκε και που είναι βέβαιον ότι ο Αλογοσκούφης ήξερε ότι θα προκληθεί με τα λεγόμενά του (είναι πώς λένε «ρίχνουμε άδεια για να πιάσουμε γεμάτα»), επανήλθε διευκρινίζοντας χθες ο υπουργός και συνέστησε σε όλους να διαβάσουν καλά τη συνέντευξή του. Και φυσικά έσπευσε να υπογραμμίσει ότι η Ν.Δ. κυβερνά αυτοδύναμα και έτσι θα συνεχίσει να κυβερνά: αυτοδύναμα.
Επειδή, ωστόσο, «το μέλλον άδηλον», και «ποτέ μη λες ποτέ», που λένε, ουδείς γνωρίζει σε αυτό το απώτερο μέλλον τι είδους κυβερνητικοί σχηματισμοί μπορεί να προκύψουν. Και οι πάσης φύσεως «τερατογενέσεις» δεν αποκλείονται από τέτοιου είδους μελλοντικούς σχηματισμούς.
