Αν έμεινε κάποιο κέρδος από τον Αύγουστο του 2007 με τις μεγάλες πυρκαγιές, είναι η ευαισθησία της κοινής γνώμης, για το περιβάλλον. Ο Έλληνας συνειδητοποίησε τις συνέπειες, της οικολογικής καταστροφής, που έγινε. Και κινητοποιήθηκε ενεργά, ώστε να αποτραπεί κάθε επανάληψή της. Η ευαισθητοποίηση όμως των πολιτών, με τη σειρά της, αφύπνισε και το ενδιαφέρον των κομμάτων, αναγκάζοντάς τα να δραστηριοποιηθούν στη σωτηρία του περιβάλλοντος.
Τον περασμένο Μάιο, πολίτες και κόμματα έκαναν κάθε μέρα την «Ημέρα του Περιβάλλοντος», με ποικίλες εκδηλώσεις. Δυστυχώς όμως αυτό δεν αρκεί. Συντριπτικά επιστημονικά δεδομένα φανερώνουν, πώς η κλιματική αλλαγή, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για όλον τον πλανήτη. Πράγμα που σημαίνει ότι, κάθε προσπάθεια για την διάσωσή του, πρέπει να είναι συλλογική και παγκόσμια. Είναι αναγκαία και επείγουσα, η παγκόσμια πολιτική για το κλιματικό, αλλά και ενεργειακό πρόβλημα, αφού και τα δύο αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Και είναι ανεπίτρεπτη και επικίνδυνη κάθε ολιγωρία, για συστηματικές και άμεσες αποφάσεις.
Δυστυχώς όμως οι πάντες αργούν. Παίρνουμε μέτρα αφού πληρώσουμε το τίμημα της αβελτηρίας μας. Κάνουμε αγώνα πυροπροστασίας, αφού καούν δάση, ζώα, ή άνθρωποι.
Επενδύουμε στην άμυνα, αφού ο πόλεμος μας ερήμωσε. Και κάνουμε αντιπλημμυρικά έργα, αφού έχουμε πνιγεί. Φταίει ακόμα το γεγονός, πώς όποια μέτρα κι αν λάβει μια χώρα, κατά της κλιματικής αλλαγής, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλει, μόνο αυτή δεν θα καταφέρει τίποτα. Για να σωθεί το πλοίο πρέπει να είμαστε όλοι μέσα. Κάθε προσπάθεια να είναι συλλογική και παγκόσμια.
Παράδειγμα η Ν. Ζηλανδία. Κατόρθωσε να μηδενίσει λένε τους ρύπους, όπως συμφώνησαν διεθνώς, αλλά οι παγκόσμιες επιπτώσεις, από την ελλιπή κλιματική πολιτική θα την πλήξουν. Μόνον με μια παγκόσμια συλλογική προσπάθεια και με την ευθύνη ενός εκάστου, θα επιτευχθεί το επιθυμητόν. Αλλιώς το πλοίο θα βουλιάξει.
Δυστυχώς όμως ο παγκόσμιος κίνδυνος, που μας απειλεί δεν έχει μόνον την μορφή της κλιματικής ανασφάλειας. Μας απειλεί και η ενεργειακή κρίση, που γίνεται αμεσότερα αισθητή, από τις ανθρώπινες μάζες. Η παγκόσμια έλλειψη τροφίμων και οι δραματικά μειούμενοι υδάτινοι πόροι, επηρεάζουν άμεσα εκατομμύρια ανθρώπων στη Γη. Και είναι τόσο σοβαροί και άμεσοι, που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια στον άνθρωπο να επιμερίσει τις ανησυχίες του και για τον κλιματικό κίνδυνο. Και οι δύο αυτοί πόλοι δηλαδή η κλιματική αλλαγή και η ενεργειακή κρίση είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι, αλληλοεπηρεάζονται και για τούτο μόνον με μια συνδυασμένη παγκόσμια προσπάθεια, μπορούν να κτυπηθούν.
Κάθε κλιματική αλλαγή καταστρέφει μεγάλες εκτάσεις, επηρεάζει σοβαρά την παραγωγή προϊόντων και μειώνει τους υδάτινους πόρους. Ίσως ένα παράδειγμα σε μικρογραφία έχουμε ακόμα στην Ελλάδα. Σε πραγματική όμως έκταση και ορατά τα αποτελέσματα έχουμε σε άλλες χώρες. Οι τυφώνες των τελευταίων χρόνων, οι ακατάσχετες πλημμύρες, οι παρατεταμένες ξηρασίες και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, καταστρέφουν παραγωγές, που έχουν σαν αποτέλεσμα την πείνα σε πολλές περιοχές της Γης.
Το σιτάρι, το ρύζι και άλλα προϊόντα, μειώθηκαν διεθνώς με αποτέλεσμα να ακριβύνουν πολύ. Η Αυστραλία λ.χ. μία από τις πρώτες χώρες στην εξαγωγή σταριού, επλήγη σοβαρά από την παρατεταμένη ξηρασία. Παράλληλα τα νερά του πλανήτη μας λιγοστεύουν ανησυχητικά. Δεν έχουν άδικο εκείνοι που ισχυρίζονται, πώς ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, θα είναι για το νεράκι του Θεού. Ήδη εμείς οι Θεσσαλοί, βρισκόμαστε από χρόνια τώρα στα μαχαίρια για το νερό της λίμνης Πλαστήρα, που το θέλουν πολλές περιοχές για την άρδευση των αγρών. Θυμάμαι σαν τώρα, πως οι πρώτες γεωτρήσεις, που έγιναν στο χωριό μου, απέδιδαν νερό στα 60-100 μ. βάθους. Σήμερα όμως ξεπερνούν τα 400 μ. και η απόδοσή τους πάλι είναι μειωμένη. Σ' όλον τον πλανήτη επικρατεί μια αλληλουχία δυσμενών παραγόντων, που προκαλεί πονοκέφαλο σε υπεύθυνους και ειδικούς. Η αύξηση του πετρελαίου περνά στην παραγωγή τροφίμων. Ήδη οι Έλληνες αγρότες διαμαρτύρονται, για τα αυξανόμενα κόστη παραγωγής. Η ιλιγγιώδης άνοδος της τιμής του πετρελαίου, απέβη ρυθμιστικός παράγοντας της ανωμαλίας στην αγορά.
Αλλά και πέρα απ' αυτό. Η ζήτηση τροφίμων αυξάνεται συνεχώς. Η γη μας πριν από μερικές 10ετίες έτρεφε τέσσερα δισεκατομμύρια κατοίκους. Τώρα καλείται να θρέψει 6,5 δισεκατομμύρια. Αμέσως η εντατική εκμετάλλευση της γης, με λιπάσματα και μεταλλαγές, φέρνει άλλα δυσάρεστα αποτελέσματα.
Η τεχνητή αύξηση της παραγωγής ρίχνει ανεξέλεγκτα στην αγορά, προϊόντα ύποπτης και υποβαθμισμένης ποιότητας.
Προϊόντα, που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την υγεία μας, υπεύθυνα για την αλματώδη αύξηση πολλών ασθενειών.
Και πέραν απ' αυτό. Το συνεχώς βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο των λαών αυξάνει τις καταναλώσεις προϊόντων. Στην Κίνα και στην Ινδία, που τρεφόταν με λίγα σπυριά ρυζιού ή κυκλοφορούσαν οι κούληδες με τα χειράμαξα και τα ποδήλατα, τώρα αποζητούν το σταρένιο ψωμί και κυκλοφορούν με ενεργοβόρα αυτοκίνητα.
Η πολιτεία ευαισθητοποιείται και μηχανεύεται με προτροπές και μέτρα, να μας πείσει για τη σωστή διαχείριση του νερού, των ρύπων, των καυσίμων ή των απορριμμάτων. Αλλά «οι καιροί ου μενετοί». Σημάδια και μηνύματα άσχημα και απειλητικά μας έρχονται από παντού. Αν οι μεγάλοι δεν αξιολογήσουν σωστά και έγκαιρα τα μηνύματα αυτά, η τύχη -αν όχι η δική μας, οπωσδήποτε όμως των παιδιών μας θα είναι ζοφερή.
Αυτό ας έχουν υπόψη τους και οι δικοί μας αρμόδιοι.
Κι ας σταματήσουν οι Σουφλιάς και Δήμας, να ξιφουλκούν για ανόητα πείσματα και αίολα πρωτεία, κι ας σκύψουν με ευθύνη, για την αντιμετώπιση του επερχόμενου κακού.
