Δουλειά. Πολλή γραφική δουλειά είχε προχθές ο Καραμανλής. Χόρτασε να γράφει επιστολές. Διότι, αν δεν προσηλωθούμε και στους παραδοσιακούς τρόπους επικοινωνίας, τότε τι κάνουμε; Γινόμαστε απρόσωποι, ψυχροί, τετριμμένοι. Οι επιστολές έχουν άλλη χάρη. Και έπειτα είναι και αγένεια. Να σου γράφει ο άλλος μία επιστολή και συ να μην απαντάς. Διότι και η επικοινωνία δεν προάγεται και δεν υπαγορεύεται και από το σαβουάρ – βιβρ, τέτοιου είδους συμπεριφορά. Σωστά;
΄Εκατσε, λοιπόν, στο σεκρετέρ, υπό το φως της λάμπας – για να τον εμπνέει και η ατμόσφαιρα ως προς την έκβαση του συγγραφικού του πονήματος – και άρχισε να γράφει.
«Αγαπητέ μου Γιώργο», «Λατρευτέ μου Γκρούεφσκι» και μπλα – μπλα – μπλα. Λογικά, πρώτα έγραψε την επιστολή προς τον Γιώργο, γιατί ήταν και στα ελληνικά (δεν ήταν απαραίτητο αυτή να γραφεί στα αγγλικά) και εν συνεχεία την άλλη στον ομόλογό του που ήταν και αγγλιστί.
Διότι η… άλλη, η δεύτερη, είχε και τα περισσότερα προβλήματα στη συγγραφή της.
«Αγαπητέ Γκρούεφσκι» είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και δι΄υμάς» ξεκίνησε να γράφει αλλά μετά, σαν να μην του καλοφάνηκε, έσκισε το χαρτί, το τσαλάκωσε νευρικά και το πέταξε δίπλα του στο καλαθάκι. Πέρναγε η ώρα, έγραφε, έσκιζε, τσαλάκωνε, πέταγε, κάποια στιγμή, έτσι όπως κοίταγε αφηρημένα στο πάτωμα, διαπίστωσε ότι το καλαθάκι, είχε προ ώρας γεμίσει τσαλακωμένα χαρτιά. Νευρίασε. Διότι, είχε γεμίσει και τον τόπο σκουπίδια, και τέτοιες εποχές, έτσι και τον έπαιρνε κανείς χαμπάρι, θα έβρισκε και τον μπελά του σχετικά με τις οικολογικές του ευαισθησίες. «Λίγα προβλήματα έχω», μονολόγησε, «Ζίμενς, Γερμανοί, Ζορμπάδες, Γιωργάδες, Σκοπιανοί, να με βάλουν τώρα στο στόμα τους ότι γεμίζω και τον κόσμο σκουπίδια»!
Ανακάθισε, έξυσε το κεφάλι του αμήχανα κι άρχισε πάλι ν΄ αναρωτιέται: «Να του τη στείλω τώρα εγώ αυτού του Γκρούεφσκι την επιστολή ή να μην του στείλω; Διότι, άμα δεν του τη στείλω, μπορεί να φανεί ότι λιποψυχούμε ως ελληνική πλευρά. Αν πάλι του τη στείλω θα τον κάνω «μάγκα» που ανοίγω απευθείας διάλογο μαζί του. Κι έχει γούστο μετά ν΄ αρχίσουμε καμία αλληλογραφία μακράς διάρκειας ως «ερωτευμένοι πιγκουίνοι»! τα γραμματόσημα να σκεφθώ μόνο και τις ώρες που πρέπει να κάθομαι να γράφω, φθάνει και περισσεύει»!
΄Εξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Ευτυχώς, πριν, είχε ξεπετάξει την επιστολή για τον Γιωργάκη που του ήρθε πιο εύκολη να τη γράψει και δεν είχε και τέτοιου είδους σεξπιρικά διλήμματα να αντιμετωπίσει. Κάνα δύο καρφιά από δω, κάνα δύο νουθεσίες από κει, ύφος… πατρικής ανεκτικότητας προς το παιδί που ενώ καταλαβαίνει, θέλει καλά και ντε να κάνει το δικό του και…
… Και έτοιμη η επιστολή! Μπα, εκείνη ήταν εύκολη υπόθεση, με τούτον εδώ τον σαρδανάπαλο τον Σκοπιανό τι θα ΄κανε; Καθώς το καλοσκέφτηκε όμως, του ΄ρθε μία ιδέα – είχε περάσει και η ώρα και είχε ψιλονυστάξει – και τότε το αποφάσισε! «Μωρέ θα του γράψω, και να πάει να κουρεύεται! Και στο φινάλε – φινάλε άμα συνεχίσει δεν τον ξαναγράφω! Ωχ αδελφέ! Θα κοινοποιήσω και την επιστολή στους διάφορους ενδιαφερόμενους και οργανισμούς, θα βάλω και την Ντόρα να πράξει τα δέοντα, όχι να μας κουνιέται ο τύπος και να κοκορεύεται ότι δεν τολμάμε να του απαντήσουμε!».
Τελεία και παύλα! Ξανάπιασε με φόρα το στιλό – την πέννα τη φοβόταν γιατί από τα νεύρα του μπορεί να της χάλαγε τη μύτη – έβαλε το χαρτί μπροστά του και… «Κάτσε τώρα να δει τι θα του γράψω ή μάλλον πως θα του το γράψω» αναρωτήθηκε. Δεν του πήρε παρά δευτερόλεπτα. «Τη συνταγή Γιωργάκη θα χρησιμοποιήσω και μ΄ αυτόν. Κάνα – δύο καρφιά από δω, κάνα – δύο – τρεις νουθεσίες από κει, αυτόν θα τον… πασπαλίσω και με ένα αφ΄ υψηλού υφάκι για να μην ξεχνάμε «ποιος» είναι «ποιος», και θα καταλήξω με τη γνωστή «πατρική ανεκτικότητα», για να δείξω πόσο υπεράνω είμαι!».
Ευχαριστημένος που είχε επιτέλους βρει τη λύση, άρχισε να γράφει. Εξω, σιγά – σιγά είχε αρχίσει να χαράζει. Οι γνώριμοι θόρυβοι της πόλης άρχιζαν να δυναμώνουν.
Μία άλλη μέρα ξημέρωνε. Η επόμενη.
