«Το καλό του ποδηλάτου είναι ότι δουλεύει το μυαλό», είπε ο γερο-ποδηλάτης, βλέποντάς με μ΄ ένα βιβλίο στο χέρι. «Είμαι ενενήντα χρονών και θυμάμαι τα πάντα». «Πόσα χρόνια κάνετε ποδήλατο;». «Δέκα επτά χρόνια». «Δηλαδή κάνετε ποδήλατο απ΄ τα εβδομήντα τρία σας χρόνια!».
«Πριν δεκαεπτά χρόνια άρχισαν να με πονούν τα πόδια μου- οι γέροι υποφέρουν απ΄ τα πόδια τους. Πήγα στο γιατρό και μου ’δωσε διάφορα φάρμακα, αλλά δεν μου έκαναν τίποτα. Ο γιατρός μου είπε τελικά, πως πρέπει να κάνω εγχείριση. Σε τρία χρόνια, είπε, δεν θα μπορείς να περπατάς. Εγώ όμως αντί εγχείριση έκανα ποδήλατο. Οι μύες των ποδιών μου με τη συνεχή άσκηση δυνάμωσαν κι έπαψαν τα πόδια μου να με πονούν. Έτσι πέταξα και τα φάρμακα και δεν τα ξαναπήρα. Η άσκηση με το ποδήλατο με ωφέλησε παντού. Νιώθω ευεξία σε όλο μου το σώμα».
«Δεν φοβάστε μήπως χάσετε την ισορροπία σας και πέσετε; Σε πολλούς είναι έντονο το αίσθημα της ανισορροπίας, καθώς περνούν τα χρόνια. Ή μήπως είναι μόνο ψυχολογικό;». «Δεν αισθάνομαι καμιά ανησυχία» είπε. « Όταν οδηγείς το ποδήλατο προσέχεις, βλέπεις τα πάντα».
Χάρηκα την πρωινή αυτή κουβέντα με το γερο-ποδηλάτη, στο δρόμο μπροστά απ΄ το σπίτι του. Ετοιμαζόταν να πάει στο φαρμακείο, όπου βοηθούσε την κόρη του. Είχε στήσει το ποδήλατό του στο δρόμο και ήταν έτοιμος να ανεβεί, όταν τον σταμάτησα για να του εκφράσω το θαυμασμό μου, για την αγάπη του στο ποδήλατο. Έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για το ποδήλατο. Όση ώρα μιλούσε κρατούσε με ένα τρόπο τρυφερό το χαμηλό (γυναικείο) ποδήλατό του. Τα λόγια του ήταν ένα μικρό εγκώμιο για το μόνο συγκοινωνιακό μέσο, που κατά τον Ρώσο φιλόσοφο Ιβάν Ίλιτς δεν πρέπει να νιώθεις τύψεις που το χρησιμοποιείς.
Ήταν μια πνευματική συζήτηση που θα μπορούσε να ονομαστεί «Ποδήλατο και διαλογισμός». Με όσους ποδηλάτες είχα μιλήσει μέχρι τώρα, η συζήτησή μας περιοριζόταν σε τεχνικά θέματα. Κρίμα γιατί η ποδηλασία είναι μια άσκηση γαλήνης και ησυχίας, όπως και η κωπηλασία το ίδιο! (Μόνο οι ατζαμήδες κωπηλατούν άγρια και νευρικά. Στην εποχή μας έχει διαφθαρεί και η χαριτωμένη αυτή άσκηση κι έγινε θέαμα χάριν ανταγωνισμού).
Μίλησα κάποτε με κάποιον αλλοδαπό ποδηλάτη. Ήταν λαλίστατος στα τεχνικά θέματα. Όταν τον ρώτησα από πού είναι (φαινόταν σαν Τσέχος ή Πολωνός) δεν απάντησε. Ήταν φανερό ότι η ερώτησή μου τον εξόργισε. Τι τους έχει κάνει τους ανθρώπους η σύγχρονη τεχνοκρατία κι ο υλισμός; Δεν θέλουν ούτε τη λέξη «πατρίδα» ν’ ακούσουν. Δεν αγαπούν τον τόπο τους; Δεν αναπολούν την παιδική τους ηλικία, τα παιχνίδια, τα τραγούδια, τους φίλους;
Ενώ αυτοί λοιπόν είναι γεμάτοι οργή, το παράξενο με τους ήσυχους ανθρώπους είναι ότι δεν μισούν τον τεχνικό πολιτισμό. Δεν θ’ ακούσεις τους ασκητές στην έρημο, να κατηγορούν τον τεχνικό πολιτισμό και γενικά αυτούς που κάνουν κατάχρηση του κόσμου.
Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό τους: ζουν ήσυχα είτε μέσα στον κόσμο είτε στην έρημο, χωρίς να είναι καμωμένοι απ΄ τα στοιχεία του κόσμου. «Να ζείτε στον κόσμο αυτόν, χωρίς να είσθε εκ του κόσμου τούτου», λέει το Ευαγγέλιο.
