Η Αυτού Εξοχότης ο Καύσων! Όπλο του οι καυτερές ακτίνες του, η φλόγα, που τυλίγει δρόμους και σπίτια. Καμίνι οι χώροι δουλειάς. Το θερμόμετρο επιεικώς στους 40 βαθμούς υπό σκιάν. Τα πάντα βουτηγμένα στην αποχαύνωση και τη διάλυση. Και μήπως είναι εύκολο να διατηρηθεί πηγμένο το μυαλό μας; Έχει τη δύναμη ν' αραδιάσει δύο σωστές φράσεις, όταν σκέψεις και λεξιλόγιο περιδινίζονται, γύρω από το ανηλεές καμίνι; Παίδες εν καμίνω! Μην ψάχνετε τις γραφές. Εδώ είμαστε.
Μια πόλη σε διάλυση. Σπίτια ερμητικά κλεισμένα. Ασφαλτόδρομοι πυρακτωμένοι. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας απέδρασαν σε βουνά και θάλασσες. Όσοι μείναμε μάρτυρες! Υπόχρεοι φόρου τσουρουφλίσματος. Σακατεμένα γρανάζια μιας δήθεν κρατικής μηχανής. Καταδικασμένοι συνεχιστές μιας αποδιοργανωμένης ζωής. Ερείπια κινούμενα. Δεν περπατάμε. Σερνόμαστε διαλυμένοι, αποχαυνωμένοι, αντιπαραγωγικοί. Άνθρωποι, που άλλοτε τους συναντούσες και τους έβλεπες με το χαμόγελο στα χείλη. Τώρα είναι συνοφρυωμένοι, βλοσυροί και βαρύθυμοι. Εκνευρισμένοι, έτοιμοι για καβγά. Μυγιάγγιχτοι!
Ουφ! Ζέστη. Αυτή κυριαρχεί. Ποιος ρωτάει για κόμματα και πολιτικούς; Ποιος ενδιαφέρεται για γεγονότα και ειδήσεις; Πρώτη ματιά στην «Ελευθερία», το μετεωρολογικό δελτίο. Σαν τ' ανακοινωθέντα, τότε του πολέμου. Θα νικήσει το βοριαδάκι; Θα υποχωρήσει ο υδράργυρος; Θα θαρρύνουν οι άνθρωποι και τα ζωντανά; Πόσο θα διαρκέσει το φλεγόμενο καμίνι; Πού είσαι Ανανία, να δεις το δικό μας Ναβουχοδονόσορα. Εδώ να δεις καμίνι!
Στο γραφείο, κάπως τα πράγματα ηρεμούν. Το κλιματιστικό οι ανεμιστήρες, οι βεντάλιες, τα παγωμένα νερά... Να τα μικρά όπλα κατά του τυραννικού καύσωνα. Τα μάτια κολλημένα στο Lap Top στον υπολογιστή. Ο νους όμως πλανάται στην ώρα, που θα την πάρουμε. Την άδεια φυσικά. Ευλογημένη η ώρα! Η οθόνη του υπολογιστή έξαφνα γίνεται βουνό με έλατα και πηγές. Δροσιά κι απόλαυση στο κύμα. Γίνεται τόπος εξοχής. Ταβερνάκι με μαρίδα και ουζάκι στην ακρογιαλιά. Νήδυμος ύπνος αδιατάρακτος. Χωρίς εφιάλτες, εμπρησμούς και φλόγες στο ασφυκτικό Άστυ. Γίνεται παράδεισος. Ως τη στιγμή, που κτυπά το τηλέφωνο. Εμπρός...
Αυτός μου έλειπε. Ο φίλος μου ο βασανιστής. Ο σαδιστής. Ο χαιρέκακος. «Κωστάκη μου, πήρα να σε αποχαιρετήσω. Φεύγω». Για πού; τον ρωτώ. «Για λίγες μέρες θα πάω στη Ραψάνη, όσο να φύγει ο καύσωνας και κανένα 20 /ήμερο περιοδεία στα νησιά». Το ξέρει καλά ο ερίφης, πως εγώ δύσκολα θα ξεκολλήσω από την υπηρεσιακή καρέκλα. Τυραννικά όμως και βασανιστικά, μου θυμίζει το δράμα μου.
Χαρά του η οδύνη μου. Ευχαρίστησή του, το ξηροψήσιμό μου.
Κι εγώ μένω μόνος μου, καιόμενος, ως η βάτος εν ερήμω, με μόνη παρηγοριά τη σκέψη, πώς κάποτε θα δροσίσει.
Βασανισμένοι οι εργαζόμενοι. Μάρτυρες των πύρινων βελών. Ετούτο όμως το λιοπύρι, αβάσταγο. Ουφ! Ζέστη αφόρητη. Ουρές στη στάση των λεωφορείων. Ντάλα μεσημέρι. Ώρα δύο και κάτι. Οι ακτίνες τούτη την ώρα, πυρακτωμένες σαϊτεύουν αλύπητα, τα παραλυμένα σώματα. Πού βρίσκεται τόσος ιδρώτας; Λιώνει το έρμο το σώμα μας. Πουκάμισο, παντελόνι, εσώρουχα, όλα μούσκεμα. Στο ένα χέρι, μια σακούλα αναψυκτικά. Με τ' άλλο κρατάς μια εφημερίδα πάνω από το κεφάλι, ασπίδα για υποτυπώδη ίσκιο. Με ποιο χέρι να σκουπίσεις τον ιδρώτα, που τον νιώθεις να κυλά ποταμηδόν και ριγείς από σιχασιά;
Κάποτε λοιπόν, φθάνει το ρημάδι, ανοίγουν οι πόρτες του και εν ριπή οφθαλμού θέσεις καθημένων και ορθίων, πλήρεις. «Και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν». Πατείς με πατώ σε. Πόσα παρατράγουδα ηθελημένα ή αθέλητα έγιναν σε παρόμοιες στιγμές. Προκλητικές ηλιοκαμένες πλάτες και θεσπέσια ντεκολτέ, ανάμεσα σε στριμωγμένους επιβάτες. Εδώ ο διάβολος γελά, για τα καμώματα των ταλαιπωρημένων υπηκόων του.
«Ένα βήμα μπροστά παρακαλώ», συνιστά ο οδηγός. Κι άλλο βήμα; Γίναμε σάντουιτς. Ακριβώς μπροστά μου μια ευειδής κυρία, που προσπαθώ να μην την αγγίξω. Ώρα να κατηγορηθώ και ως εφαψίας. Να γίνω ήρωας σκανδάλου. Πίσω μου κολλητός ένας χυμώδης κορίτσαρος, που αμαρτάνει και Άγιο. Σε κάθε φρενάρισμα του λεωφορείου, προκαλούνται κλυδωνισμοί επικίνδυνοι. Στιγμές δύσκολες, που σε κάνουν να δυσφορείς. «Κύριε των Δυνάμεων! Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν...» Πώς να τον αποφύγεις όμως, που μπροστά και πίσω ορθώνεται θρασύς και προκλητικός;
Ένα βήμα παρακαλώ πιο μπρος», η φωνή του οδηγού. Ε! όχι δα. Αρκετά πια. Επιτέλους ανοίγει η πόρτα!
Είναι η δική μου στάση. Κατεβαίνω, με τεντωμένα νεύρα, αλλά και συναισθήματα ανάκατα, παρά την αποχαύνωση, που μου προκαλεί ο καύσωνας. Τελευταία κουράγια, όσο να διαβώ τα σκαλιά του σπιτιού μου. Μια κραυγή ανακούφισης ηχεί σ' όλο το χώρο. Σωριάζομαι στον καναπέ. Οι αγαπημένοι μου λείπουν. Όλη η άπλα δική μου.
Μη θαρρείτε όμως, πως εδώ είναι παράδεισος. Εδώ θα εγκλωβισθώ, ως το βράδυ, που θα τολμήσω να ξεπορτίσω για λίγη δροσιά στην πλατεία ή στο «Φρούριο». Και φυσικά με μια εσώψυχη ευχή. Να αποδράμει ο τύραννος καύσων το ταχύτερο. Αμήν!
