Η παραίτηση είναι μια άγνωστη έννοια στην πολιτική. Η παραίτηση των πολιτικών προσώπων, (και των πολιτικών κομμάτων) έπρεπε να είναι συχνό φαινόμενο, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Γιατί στην Ελλάδα;
Γιατί εδώ κανένας δεν παραιτείται, ακόμα κι όταν είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο η αποτυχία του κι η ανικανότητά του. Τα ίδια πρόσωπα (και τα ίδια κόμματα) εναλλάσσονται στην εξουσία, παρόλο που κανείς δεν περιμένει, όπως έχουν τα πράγματα, τίποτε καλύτερο από δαύτους. Με τη λογική αυτή κανείς δεν αναζητεί κάτι καλύτερο. Κανείς δε νοιάζεται.
Παράδειγμα, αν ένα κόμμα στην κυβέρνηση δεν μπόρεσε πέρυσι να φυλάξει τα δάση απ΄ τις φωτιές, γιατί θα μπορέσει φέτος να τα φυλάξει, αφού δεν άλλαξε τίποτε από πέρυσι; Ή αν ένα κόμμα δεν μπόρεσε είκοσι χρόνια να φέρει τις αλλαγές που επαγγέλθηκε, γιατί θα τις φέρει στην προσεχή τετραετία;
Αν ίσχυε στην πολιτική η παραίτηση, ο πολιτικός (ή το πολιτικό κόμμα) μετά την αποτυχία του να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του, θά ’λεγε καθαρά στον κόσμο «δυστυχώς αποτύχαμε». «Δεν μπορούμε να διορθώσουμε την Παιδεία, να αστυνομεύσουμε το οδικό δίκτυο, να φυλάξουμε τα δάση, να μειώσουμε το ποσοστό ανεργίας των νέων κ.λπ «και θα παραιτούνταν».
Στην Ιαπωνία δεν παραιτούνται απλώς. Ζητούν δημοσίως συγγνώμη και εν συνεχεία αυτοκτονούν. Αν η Ελλάδα ήταν Ιαπωνία δεν θα τους προλαβαίναμε τους πολιτικούς απ΄ τις αυτοκτονίες, με τις συνεχείς αποτυχίες τους σε όλους τους τομείς!
Οι δύο μεγάλοι σύγχρονοι συγγραφείς της Ιαπωνίας ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας) και ο Γούκιο Μισίμα, όταν απέτυχαν στην εκστρατεία τους εναντίον της αυτοκτονίας, αφού δεν έπεισαν τους Ιάπωνες να μην αυτοκτονούν, ζήτησαν δημοσίως συγγνώμη και... αυτοκτόνησαν!
Ο Γούκιο Μισίμα, που ήταν και ο πρόεδρος της ιαπωνικής οργάνωσης συγγραφέων, πήγε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κι έκανε χαρακίρι μπροστά στους στρατιώτες. Ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα αυτοκτόνησε με γκάζι. (Περισσότερα στο βιβλίο μου «Η μοναξιά της νυχτερινής σκοπιάς», Εκδόσεις των Φίλων, Πανεπιστημίου 10, Αθήνα).
Δεκαπέντε χιλιάδες νεκροί κάθε μερικά χρόνια στους δρόμους! Οι πολιτικοί έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη από τα θύματα κι από όλους τους πολίτες και να παραιτηθούν για να βοηθήσουν να βρεθούν πιο ικανοί από αυτούς να κυβερνήσουν.
Ποιοι είναι οι στόχοι των πολιτικών πέρα από μια διαφορετική διαχείριση, σαν να ήταν όλα τα προβλήματα τεχνικής, λογιστικής φύσεως. Ποιο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα αναγνωρίζει τη μεγάλη αλήθεια ότι τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου είναι ηθικά; Κανένα!
Όλοι οι πολιτικοί πρέπει να ζητήσουν συγνώμη για τους άνεργους νέους, για το χαμηλό μορφωτικό τους επίπεδο, για τους φτωχούς, για την αβεβαιότητα στα σύνορά μας, για τον εξευτελισμό μας στα Εθνικά θέματα, για το Εθνικό μας χρέος, για τη διάλυση της οικογένειας και της κοινωνίας κ.ά.
Κι ο πιο απλός πολίτης γνωρίζει την ανικανότητα της εξουσίας. Όλοι, χωρίς εξαίρεση οι πολίτες αποδίδουν την ανικανότητα των πολιτικών και των κομμάτων στην Παιδεία, πράγμα που σημαίνει πως ο κόσμος αναγνωρίζει ότι τα προβλήματα είναι ηθικά. Η Γη μπορεί να μας θρέψει και μάλιστα με ήπιες μεθόδους!
Να ζητήσουν συγνώμη και να παραιτηθούν. Να πουν με θάρρος, ότι «δεν μπορούμε να φυλάξουμε τη χώρα μας, να προστατεύσουμε τη ζωή των πολιτών μας, τα δάση μας, τον εθνικό μας πλούτο, το ήθος μας, την αξιοπρέπειά μας, γι΄ αυτό παραιτούμαστε, για να αναλάβουν άλλοι πιο ικανοί από εμάς, και χωρίς δεσμεύσεις σε μυστικά κέντρα, τα οποία «καθοδηγούν» την πολιτική μας.
Με το σκεπτικό της πολιτικής ως τέχνης του εφικτού, κατά την ερμηνεία που δίνουν στη θεωρία οι πολιτικοί, κανείς δεν ευθύνεται για την ανικανότητά του, ακόμα κι όταν την καλύπτει! Κάνουμε ό,τι είναι εφικτό, λένε οι πολιτικοί και έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους.
Άλλη παρόμοια θεωρία είναι ότι ο πολιτικός δεν τιμωρείται για τα εγκλήματά του, αλλά πηγαίνει σπίτι του! Σύγκρινε, ευγενικέ αναγνώστη, τους πολιτικούς, που πηγαίνουν σπίτι τους(!) με τους βασιλιάδες, που ευθύνονταν και με τη ζωή τους και τη ζωή των δικών τους! Παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που δεν παρέδωσε την Πόλη στους Τούρκους και προτίμησε να περάσει απ΄ το μαχαίρι αυτός κι η οικογένειά του. Έτσι οι Τούρκοι κρατούν ακόμα την Πόλη με το ληστρικό δικαίωμα και όχι με το δίκαιο των πολιτισμένων χωρών!
Είναι λογική αυτή η θεωρία του σπιτιού; Και γιατί να μην πάμε και οι πολίτες στα σπίτια μας, όταν εγκληματούμε και πηγαίνουμε στη φυλακή; Τι θα πει πολιτικός; Δεν θα πει ο κατεξοχήν πολιτισμένος; Δεν θα μπορούσαν οι πολιτικοί, με τον πολιτισμό τους, που εννοείται διαθέτουν, όταν διαπιστώνουν την αδυναμία τους, να παραχωρούν τη θέση τους στους πιο ικανούς από αυτούς;
Ο Αγησίλαος, στρατηγός της Σπάρτης, με μεγάλα προτερήματα και μεγαλοφυείς στρατιωτικές αρχές, δεν αναλάμβανε δημόσιο αξίωμα πριν βεβαιωθεί ότι δεν υπήρχε πιο άξιος από αυτόν. Ο Αγησίλαος δεν έβαζε το προσωπικό του όφελος πάνω απ΄ το όφελος της πατρίδας του. Έχουν μήπως και οι δικοί μας πολιτικοί (και τα πολιτικά κόμματα) αυτήν την έγνοια; Φοβάμαι ότι κανείς δεν το πιστεύει.
