Κατά την άποψη όσων διαθέτουν μνήμη και αντικειμενική κρίση, πολλά απ’ αυτά, καλά και αχαμνά, που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας και θα συνεχίζουν να επηρεάζουν, Κύριος οίδε πόσο καιρό ακόμα, τη μελλοντική μας πορεία, έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, μακρινό και κοντινό, κυρίως, όμως, στη δεκαετία του ’80.
Υπενθυμίζω ότι στο ξεκίνημά της ο ελληνικός λαός διψούσε για μεγάλες αλλαγές` άλλωστε, μόλις το 1974 είχε απαλλαγεί απ’τα δεινά της 7χρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ο εκδημοκρατισμός, ωστόσο, των ενόπλων δυνάμεων στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, η αποκατάσταση της δημοκρατίας εν γένει και η μεγάλη εθνική επιτυχία ένταξης της χώρας μας στην τότε Ε.Ο.Κ. χάρις στις συντονισμένες ενέργειες του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν κρίθηκαν αρκετές, για να ικανοποιήσουν τη δίψα για αλλαγές.
Γι’ αυτό, το 1981 δόθηκε απ’την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού η εντολή να αναλάβει αυτή την προσπάθεια η ηγετική φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου και το επιτελείο του. Αυτός, γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία του Έλληνα, είχε ένα δικό του ξεχωριστό τρόπο να ξεσηκώνει, να πείθει και να ικανοποιεί τις μάζες.
Στον αγώνα για κατάκτηση της εξουσίας χρησιμοποίησε συνθήματα όπως: «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Λαός – ΠΑΣΟΚ στην εξουσία», «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», «έξω οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά», «βυθίσατε το ΧΟΡΑ», εκ των οποίων, αποδείχθηκε στην πράξη, πως ορισμένα, απλά, τα διατύπωνε και δεν τα εννοούσε` ήξερε αυτός γιατί.
Αιχμή του δόρατος της πολιτικής του ήταν το χάιδεμα των αυτιών του λαού και η ακατάσχετη υποσχεσιολογία, που άνοιξαν την όρεξη για πολλές παροχές. Έτσι, κατά τη διάρκεια της οκτάχρονης θητείας του φρόντισε αρχικά, εκτός των άλλων, να δοθούν σημαντικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις καθιερώνοντας, συνάμα, την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (Α.Τ.Α.), για να μην πλήττονται αισθητά τα μικρομεσαία εισοδήματα απ’ τον υψηλό πληθωρισμό. Έδωσε σύνταξη στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Ενέταξε στο Ι.Κ.Α. παλιννοστούντες χωρίς να πληρώσουν ασφαλιστικές εισφορές. Κοινωνικοποίησε πολλές προβληματικές υπερχρεωμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις αναλαμβάνοντας το κράτος τα χρέη τους. Εξασφάλισε, έτσι, μια μεγάλη κρατικοδίαιτη εκλογική πελατεία.
Για όλα αυτά, όμως, χρειάστηκαν πολλά χρήματα. Και επειδή δε βρήκε τρόπο να μεγαλώσει την πίτα της μοιρασιάς, ούτε μπόρεσε ή δεν θέλησε να τα πάρει απ’τους μεγαλοκαρχαρίες, στράφηκε υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας στην εύκολη λύση του δανεισμού, ο οποίος με τον καιρό δημιούργησε στον προϋπολογισμό τεράστιο έλλειμμα, που πλήρωσε και πληρώνει ακριβά σήμερα η χώρα μας.
Πέραν τούτου έγινε εκμετάλλευση των κονδυλίων, που χορηγούσε η Ε.Ο.Κ. μέσω των Μεσογειακών ολοκληρωμένων προγραμμάτων (Μ.Ο.Π.), πολλά απ’ τα οποία, όμως, λόγω έλλειψης ελέγχου σπαταλήθηκαν και δεν έπιασαν τόπο, τουλάχιστον για το σκοπό, για τον οποίο και δόθηκαν. Όταν το κατάλαβαν, βέβαια, οι «κουτόφραγκοι», πήραν μέτρα εις βάρος μας και έγιναν, έκτοτε, πιο απαιτητικοί και πιο προσεκτικοί μαζί μας.
Και επειδή έπρεπε και ο λαός να μπεί στο τρένο της εξουσίας, άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες του δημοσίου τομέα, δημιουργήθηκαν οι πράσινες κλαδικές οργανώσεις, τα σημειώματα των οποίων αντί άλλων προσόντων αρκούσαν, για να γίνουν κάποιοι διευθυντές ή για να διορισθούν οι δικοί τους άνθρωποι και τα δικά τους παιδιά. Αυξήθηκε, έτσι, ακόμα περισσότερο ο αριθμός των κρατικοδίαιτων και μπήκαν τα θεμέλια της νοοτροπίας της ελάχιστης προσπάθειας, της στροφής στο δημόσιο, του ρουσφετιού και της ημετεροκρατίας.
Επειδή, επίσης, παρά τις υποσχέσεις δεν καταργήθηκαν οι Πανελλήνιες εξετάσεις, πολλαπλασιάστηκαν οι πανεπιστημιακές σχολές σ’όλη τη χώρα και γέμισε, σιγά – σιγά, η Ελλάδα από πτυχιούχους ανέργους.
Κοντά σ’ όλα αυτά δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς και την ένσταση του τότε πρωθυπουργού αναφορικά με το ύψος, που μπορούσε να φθάνουν τα δωράκια – μίζες αξιωματούχων, όταν υπέγραφαν συμβάσεις, και τα οποία δε θα έπρεπε, βρε αδελφέ, να υπερβαίνουν τα 500 εκατομμύρια δραχμές, γεγονός που άναψε το πράσινο φως για μελλοντικούς μιζαδόρους κάθε λογής.
Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στην ιστορική χειρονομία, με την οποία δημοσιοποίησε τη σχέση του με την τότε αεροσυνοδό και τη ζημιά που προκλήθηκε έκτοτε στο θεσμό της οικογένειας.
Δεν θα σταθώ, επίσης, ιδιαίτερα στην υπόθεση Κοσκωτά, στην παραπομπή του τότε πρωθυπουργού στο ειδικό δικαστήριο και στην αθώωσή του, με 8 μόλις ψήφους έναντι 7, που αποτέλεσαν την απαρχή όξυνσης παθών και δικών στις επόμενες δεκαετίες.
Αν, μάλιστα, θυμηθούμε και ότι το εκλογικό σύστημα κόπηκε και ράφτηκε τότε έτσι, ώστε στο τέλος αυτής της δεκαετίας με ποσοστό 47,5% ο νέος νικητής των εκλογών να συγκεντρώσει μόλις 150 βουλευτές και να ψάχνει, γι’αυτό, να βρει και βρήκε Κατσίκη, για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, αντιλαμβάνεται ευκολότερα κανείς πολλά απ’αυτά, που συμβαίνουν και σήμερα στον τόπο μας.
Όλα αυτά μπορείτε να μου πείτε, φίλοι αναγνώστες, κρίθηκαν σε προηγούμενες εκλογές, εγκρίθηκαν ή κατακρίθηκαν. Γιατί τα επαναφέρεις; Τα θυμήθηκα όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα, όχι για να δικαιολογήσω, πολύ δε περισσότερο να απαλλάξω τους σημερινούς κυβερνώντες απ’τις δικές τους ευθύνες.
Τα θυμήθηκα, γιατί, ενώ μπολιαστήκαμε τότε και παραμένουμε μπολιασμένοι με πολλά απ’αυτά που περιέγραψα, τον τελευταίο καιρό κάποιοι, λες και προέκυψαν από παρθενογέννηση, συνεπικουρούμενοι από εκδότες και ιδιοκτήτες ραδιοτηλεοπτικών μέσων βάλθηκαν να μας τρελάνουν, αφού προσπαθούν σκοπίμως και μετά μανίας με τις υπερβολές τους να μας πείσουν, ότι όλα τα στραβά μας προέκυψαν ξαφνικά μετά το 2004.
Τα θυμήθηκα, επίσης, για να αποδείξω ότι τα κόμματα εξουσίας, και όχι μόνο, δεν έχουν μόνο παρόν και μέλλον` έχουν και παρελθόν. Ουαί και αλίμονο, μάλιστα, σ’εκείνα, που αρνούνται το παρελθόν τους, γιατί χωρίς αυτοκριτική, χωρίς μαθήματα απ’τα παθήματα του χθες, χωρίς ανάληψη ευθυνών, που τα αναλογούν, δεν είναι σε θέση να λειτουργούν καλύτερα και να είναι χρήσιμα στον τόπο.
Όλα αυτά, τέλος, έκρινα σκόπιμο να τα υπενθυμίσω, προκειμένου να οδηγηθούμε στην κάλπη πιο σοφοί στην άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος και να συμβάλλουμε, έτσι, με την ψήφο μας στην καλύτερη δυνατή επιλογή.
